บทที่ 4

เคิร์กผลักเธอไปที่เบาะนั่งผู้โดยสารด้วยใบหน้าที่แข็งกร้าว จากนั้นเขาก็ขึ้นไปนั่งที่เบาะคนขับและปิดประตูรถ

แคโรไลน์ตกใจมากจนสะดุ้งเล็กน้อย เธอเหลือบมองดูท่าทางไม่พอใจของเคิร์กอย่างงุนงง เธอต่างหากที่ควรโกรธ ทำไมเขาถึงดูโกรธมากกว่าเธอ

เคิร์กสตาร์ทรถและพุ่งออกไปอย่างรวดเร็วทันที

แคโรไลน์แทบจะลุกออกจากที่นั่ง เธอคว้าที่จับมือเธอไว้แน่น เสียงของเธอฟังดูสั่นเครือในสายลม “คุณทำอะไรอยู่”

ดูเหมือนว่าเคิร์กจะไม่ได้ยินอะไรเลย เขาเหยียบคันเร่ง จ้องมองตรงไปข้างหน้าราวกับว่าเขาเป็นสัตว์ร้ายในยามค่ำคืน

ทันใดนั้น Audi A6 ก็พุ่งทะยานไปตามท้องถนนราวกับแม่น้ำที่ไหลเชี่ยว

แคโรไลน์หน้าซีด เธอแทบจะทนไม่ไหว ลมพัดเอาคำถามของเธอไป เสียงของเธอจมหายไปในสายลม

ในที่สุด แคโรไลน์ก็หยุดดิ้นรนและปล่อยให้ลมพัดผมของเธอปลิว เคิร์กเหมือนคนบ้าที่ผลักดันเธอไปสู่สิ่งที่ไม่รู้จัก

เมื่อสามวันก่อน เธอเคยคิดที่จะตาย แต่การฆ่าตัวตายคงเจ็บปวดเกินไป และเธอไม่สามารถทนทำเช่นนั้นได้ นอกจากนี้ เธอยังรู้สึกว่าแม้ว่าพ่อแม่ของเธอต้องการให้เธอเป็นนางมอร์ริสัน พวกเขาก็จะ เข้าใจเธอเมื่อได้ยินคำขอที่แปลกประหลาดของเอ็ดดี้ นี่เป็นสาเหตุที่เธอกล้าให้พวกเขาพบกับเคิร์ก

แต่ในสายตาของพวกเขา การยกระดับครอบครัวอีวานส์มีความสำคัญมากกว่าความสุขของเธอ ความสุขในช่วง 20 กว่าปีที่ผ่านมาก็หายไปในพริบตา

ลมพัดกระโชกแรงปะทะใบหน้าของเธอ เธอไม่มีน้ำตาเหลือให้ร้องไห้อีกแล้ว

หัวใจของเธอเพิ่งตายไป

รถค่อยๆ ชะลอความเร็วลง เธอมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างมึนงง

พวกเขาอยู่บนชายหาด มีคนเพียงไม่กี่คนบนชายหาดในช่วงพระอาทิตย์ตกดิน ดูเหมือนมดที่กำลังเดินไปมาบนผืนทราย เมฆประดับไปทั่วท้องฟ้า ลอยเป็นรูปทรงใหญ่สีส้มและแดง เป็นภาพที่เงียบสงบ

แคโรไลน์อาศัยอยู่ในเมืองออส์เบอรีมานานหลายปีแต่ไม่เคยรู้มาก่อนว่ามีสถานที่ที่สวยงามเช่นนี้อยู่ที่นี่

“ คุณจะไม่ลองดูเหรอ?” เคิร์กถามอย่างขี้เกียจ

แคโรไลน์มองดูเขา ความโกรธหายไปจากใบหน้าของเขา ราวกับว่าดวงตาของเธอแค่เล่นตลกกับเธอเมื่อก่อน

เขาวางมือข้างหนึ่งบนพวงมาลัย ในขณะที่อีกข้างหนึ่งวางบนเบาะ เขามองออกไปยังชายหาดไกลออกไป

เขาเป็นคนสบายๆ แต่หยิ่งยโส ผมที่ยุ่งเหยิงทำให้ใบหน้าอันสมบูรณ์แบบของเขายิ่งมีเสน่ห์มากขึ้น แม้ว่าเธอจะรู้ว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดา แต่หัวใจของเธอกลับเต้นแรง

เธอรีบก้มมองลงเพื่อหลีกเลี่ยงการจ้องมองที่ร้อนแรงของเขา “ไม่” แค่มองดูสถานที่นั้นจากระยะไกลก็เพียงพอแล้ว

เคิร์กหันไปมองที่ดวงตาที่สดใสแต่หดหู่ของหญิงสาว เขานึกถึงดวงตาที่มุ่งมั่นแต่ขมขื่นคู่นั้น นิ้วของเขาแตะพวงมาลัยและมองดูนกอินทรีที่บินสูงอยู่ข้างบน “คุณไม่คิดจะแก้แค้นบ้างหรือไง”

แคโรไลน์รู้สึกงุนงง

“ คู่หมั้นของคุณ” เคิร์กคลำที่หน้าอกของเขา จากนั้นก็นึกถึงตัวตนปัจจุบันของเขาและรู้ว่าเขาไม่ได้พกซิการ์มาด้วย นิ้วของเขาจึงกลับไปจับพวงมาลัยรถอีกครั้ง “เขาฟังดูเหมือนไอ้สารเลว คุณไม่อยากแก้แค้นเขาเหรอ”

แคโรไลน์ยิ้ม แววตาของเธอพร่ามัว “แน่นอนว่าฉันทำได้ แต่ฉันไม่มีความสามารถที่จะทำเช่นนั้นได้”

เอ็ดดี้เป็นทายาทของตระกูลมอร์ริสัน เขาสามารถบดขยี้เธอได้ราวกับมด

ตอนนี้เธอคิดดูแล้ว เป็นเพราะ จูดเท่านั้นที่ทำให้เธอสามารถอยู่ใกล้เขาได้ เมื่อจูดลงจากตำแหน่ง ความเกลียดชังที่เอ็ดดี้มีต่อเธออาจทำให้เขาต้องฆ่าเธอ

“ ฉันช่วยคุณได้” เคิร์กพูดอย่างไม่ใส่ใจ เขาจ้องมองแคโรไลน์แล้วจึงมองไปที่นกอินทรีซึ่งโฉบลงไปในทะเลและจับปลาไว้ในปาก เมื่อเขาพูดคำเหล่านี้ออกไป เขาก็รู้สึกสบายใจ

แคโรไลน์ยิ้ม “ขอบคุณสำหรับข้อเสนอ คุณเป็นคนดี อย่างไรก็ตาม เขาไม่ใช่คนธรรมดาๆ คนหนึ่ง”

ความสนุกสนานฉายแวบผ่านดวงตาของเคิร์กเมื่อได้ยินแคโรไลน์ชื่นชมเขา

คนดีหรอ?

เขามีชีวิตอยู่มาเกือบ 30 ปีแล้ว แต่ไม่มีใครเคยเรียกเขาว่าคนดีเลยตลอดช่วงเวลานี้

และเพียงแค่นั้นก็เท่านั้น '"

“ คำสัญญาของฉันจะหมดอายุลง แต่ตราบใดที่คุณพูดคำนั้น ฉันก็สามารถช่วยคุณแก้แค้นได้”

แคโรไลน์ยิ้มโดยไม่อธิบายเพิ่มเติม “แน่นอน” แต่เธออดคิดไม่ได้ว่าหน้าตาของเคิร์กจะเป็นอย่างไรหากเขารู้ว่าเอ็ดดี้คือคนที่เขาต้องแก้แค้น

ในขณะนี้ โทรศัพท์ของเคิร์กก็ดังขึ้น เขาหยิบมันออกมา สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเมื่อเห็นหมายเลข เขาเปิดประตูและ เดินออกไปไกลก่อนจะพูดว่า “พูดมา”

“เรียนท่าน คนขับรถที่ก่อให้เกิดอุบัติเหตุเสียชีวิตแล้ว เราไม่สามารถหาข้อมูลที่เป็นประโยชน์ใดๆ ได้”

สายตาของเคิร์กแหลมคมมากจนสามารถตัดกระจกได้ เขาเป็นคนละคนกันโดยสิ้นเชิง

“ มีเพียงไม่กี่คนที่รู้ว่าฉันกลับมาแล้ว คอยดูพวกเขาไว้ด้วย”

“ครับท่าน” ลูกน้องของเขาหยุดชะงัก แล้วพูดต่อ “คุณลุงมอร์ริสันโทรมา เขาต้องการเชิญคุณไปงานปาร์ตี้ คุณ…”

เคิร์กมองแคโรไลน์ที่กำลังจ้องมองท้องฟ้าอย่างว่างเปล่า “จัดการให้เรียบร้อย”

“ครับท่าน” ลูกน้องเข้าใจทันที

เคิร์กวางสายแล้วเดินไปหาแคโรไลน์ เขาไขว้แขนไว้บนหน้าอก “ฉันมีเรื่องต้องจัดการ”

“ คุณไปได้แล้ว ไม่ต้องกังวลเรื่องฉัน” แคโรไลน์ฝืนยิ้มอย่างสดใส “ฉันสบายดี”

เคิร์กจ้องมองเธอ “แน่นอน และถ้าคุณไม่เป็นเช่นนั้น อย่าบอกว่าเป็นความผิดของฉัน”

แคโรไลน์พูดไม่ออก ทำไมเขาต้องพูดแบบนั้นด้วย

..

หลังจากที่เคิร์กออกไปด้วยรถแท็กซี่แล้ว แคโรไลน์ก็ได้รับสายโทรศัพท์จากเกวน เจมสัน เพื่อนของเธอ

เกวนกำลังเดือดดาลเมื่อได้รับสาย “แคร์รี ไอ้สารเลวเอ็ดดี้คบกับเลลา ฉันไปหาแม่แล้ว--”

“ ฉันรู้เรื่องนั้นแล้ว” ก่อนที่เกวนจะถาม แคโรไลน์ก็เล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาให้เธอฟัง

หลังจากที่เกวนรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว เธอโกรธมากจนอยากจะพลิกโต๊ะ “ช่างหัวแม่มเถอะ พวกมันเก่งมากในการปกปิดเรื่องต่างๆ จนเราไม่เคยเห็นแผนของพวกมันเลย คุณจะปล่อยให้พวกมันรอดพ้นจากความผิดไม่ได้หรอกใช่ไหม”

“ ฉันจะทำอะไรได้อีก” แคโรไลน์รู้สึกหงุดหงิด “ฉันแต่งงานกับใครสักคนเพื่อจะได้ไม่ต้องบริจาคไต คนอย่างฉันจะแก้แค้นพวกเขาได้อย่างไร”

“ เดี๋ยวก่อน อะไรนะ...คุณพูดอะไรนะ แต่งงานแล้วเหรอ คุณแต่งงานแล้วเหรอ” เกวนเริ่มไอและกระอักกระอ่วนใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะคำราม “คุณแต่งงานกับใคร บ้าเอ้ย เขาไม่ใช่ญาติของเอ็ดดี้ใช่ไหม นี่มันการแก้แค้นที่แสนหวานจริงๆ! ถ้าเอ็ดดี้รู้เรื่องนี้ เขาจะโกรธจนตัวโยนเลยนะ!”