Rozdział 375

Nina

„Jesteśmy w domu” – powiedział Enzo, najpierw patrząc na swoje dłonie, a potem na niebo z wyrazem zdziwienia na twarzy.

Rozejrzałem się z takim samym zakłopotaniem po lesie wokół nas. Było ciemno, a ubywający księżyc dawał nam wystarczająco dużo światła, żeby widzieć. Dobrze rozpoznałem tę polanę w lesie; to była dokładnie ta polana, z której wyszliśmy ostatnim razem. W oddali, dzięki temu, że liście w większości opadły z drzew, mogłem dostrzec płaską powierzchnię boiska sportowego i szorstki zarys areny hokejowej. Jak to się jednak stało? Jak się tu znaleźliśmy?