Rozdział 7 Czy po rozstaniu z nim znalazła nowego mężczyznę?

„Pan... Pan Royden.”

Tłum wydawał się niespokojny, gdy wszyscy zwrócili się w stronę Edgara.

Edgar stał nieruchomo, gapiąc się na sylwetkę Jean. Kiedy zatrzasnęła drzwi, jego twarz była wyraźnie ponura.

Po dwóch latach małżeństwa zdał sobie sprawę, że nadal nie rozumie jej temperamentu.

Czego można się spodziewać po członkini rodziny Eyer? Była tak samo uparta jak Gary. „No dalej”.

Po chwili milczenia Edgar usiadł i zaczął rozdawać karty przed sobą. Nikt nie mógł zgadnąć, co miał w tej chwili na myśli. „Mmhmm.”

Jonathan miał mózgi na pełnych obrotach i pomyślał o sposobie rozładowania napięcia: „Po co wy wszyscy tu stoicie? Czy wydaliśmy pieniądze, żebyście udawali posągi? Wejdźcie na scenę i zacznijcie tańczyć!”

Kierownik szybko zareagował i zaczął wydawać rozkazy paniom; wkrótce w pokoju zapanował gwar i zamieszanie. Brad i Jonathan wymienili ukradkowe spojrzenia, zaniepokojeni, że mogą nieświadomie nadepnąć Edgarowi na odcisk. Edgar zdecydowanie nie starał się być w tej chwili przyjazny. Jean wyszła z centrum.

Szybkie tempo przechodniów i zgiełk miasta przywróciły ją do rzeczywistości.

Lepiej by było dla niej, gdyby uderzyła Edgara fizycznie, niż zrobiła to, co zrobiła! Jean najpierw bała się najgorszego, potem poczuła ulgę.

Gdy wspominała te wydarzenia, zastanawiała się nad najbardziej ryzykowną decyzją w swoim życiu, ale jednocześnie tą, która miała dla niej najwięcej logicznego sensu. Może powinna była zachować jasność umysłu dwa lata temu i zobaczyć Edgara takim, jakim był.

Jako osoba o tak wpływowej i bogatej przeszłości, nie miał absolutnie żadnego powodu, aby wykorzystywać małżeństwo jako pionek w swoim biznesowym imperium.

Dlaczego miałby chcieć się z nią ożenić?

To było proste - wszystko to było zemstą.

Nie mając domu i pieniędzy w portfelu, wszyscy jej krewni unikali z nią kontaktu. Nie mogła znaleźć miejsca, które mogłaby nazwać domem w tak wielkim mieście.

Jean zaczęła bez celu chodzić dookoła, gdy zadzwonił jej telefon.

Gdy odebrała połączenie, zaskoczył ją hałas o wysokim natężeniu decybeli.

„Jean, gdzie do cholery jesteś? Dlaczego twój dom jest pusty? Czy to robota tego drania Edgara?” Głos Bena było słychać z odległości mili i nie było próby ukrycia wściekłości w jego głosie.

„Ben...” Próba Jean, by stworzyć silną fasadę, załamała się; nie mogła już dłużej powstrzymywać się i usiadła przy drodze. „Ja... jestem rozwiedziona...” W tym momencie zaczęła głośno zawodzić. „Nie płacz, gdzie teraz jesteś?”

Ben wybiegł z pustej willi i wsiadł do czerwonego Ferrari. Odpalił silnik, „Zostań gdziekolwiek jesteś i czekaj na mnie”. Oczekiwanie okazało się trwać całą godzinę. Jean była zajęta przeklinaniem Bena

nieudolność w dotarciu do niej, siedząc w swoim przyciągającym wzrok samochodzie. Pod wzrokiem niezliczonych przechodniów Ben wjechał prosto do swojego apartamentu, który znajdował się w samym środku miasta. Jean nie mogła utrzymać oczu otwartych z powodu dużej prędkości.

„Mówiłem ci, że Edgar jest niegodny zaufania, a ty nie chciałaś słuchać, zobaczymy, gdzie skończysz?”

Ben zaprowadził ją na 24. piętro i włączył światło; w rzeczywistości był to apartament o powierzchni 400 metrów kwadratowych z widokiem na 360 stopni

miasto.

Jean była oszołomiona, zdjęła buty i nie mogła się powstrzymać, żeby nie podejść do okna, żeby rzucić okiem na miasto. Ponieważ nic nie stało jej na drodze, jej nastrój także trochę się poprawił.

„Cóż, to musiało kosztować ponad pięćdziesiąt milionów, prawda?”

„Na pewno! Czy teraz żałujesz? Ścigałem się tylko dla własnego marzenia, to nie tak, że nie zdajesz sobie sprawy, że moja rodzina jest bogata”.

Ben opierał się o ścianę i patrzył na Jean. „Nie chcesz rozważyć poślubienia mnie? Gdyby chodziło o inne kobiety, nawet bym się nie fatygował, ale jeśli chodzi o ciebie, to nie miałbym nic przeciwko”.

Nie powiedział całej prawdy, ponieważ mieszkanie było czymś, o co prosił mamę - to była jedna z nieruchomości na nazwisko rodziny.

„Nie licz na to”. Jean odwróciła się, wzięła kilka serwetek, odchrząknęła i rozejrzała się dookoła. „Nie mam się gdzie indziej zwrócić. Jeśli ci to odpowiada, pozwól mi pożyczyć twoje mieszkanie na chwilę; zapłacę ci czynsz, gdy zacznę zarabiać”.

Ben wiedział, że ona udaje, ale nie zawracał sobie głowy jej zrywaniem: „Cóż, zostań tak długo, jak chcesz, możesz też podpisać kontrakt na całe życie”.

Jean przewróciła oczami.