Rozdział 4

Roseanne uśmiechnęła się do fryzjera: „Proszę, obetnij je krótko i wyprostuj”.

„Nawet najpiękniejsza lalka jest tylko zabawką.” Roseanne postanowiła: „Niech się tym bawi ktokolwiek chce, ja już nie będę się bawić”.

Wychodząc z salonu fryzjerskiego, Roseanne poczuła, jak ogarnia ją poczucie wolności. Na szczęście w sąsiednim sklepie Uniqlo trwała promocja. Wpadła do środka, wybrała białą koszulkę i parę dżinsów, po czym od razu się w nie przebrała. Idealnie pasowały do jej trampek.

Wędrując, dotarła aż pod bramy Uniwersytetu Kingswell, obserwując studentów wjeżdżających i wyjeżdżających na rowerach pod zachodzącym słońcem. Zatrzymała się, pogrążona w myślach.

„Carlisle! Tutaj!” Młody mężczyzna przeszedł obok Roseanne. „Co tu wszyscy robią?”

„Planujemy odwiedzić panią Payne, więc...”

Carlisle zmarszczył brwi. „Przy takiej liczbie osób szpital nie pozwoli. Zróbmy to. Tylko dwóch przedstawicieli wydziału bioinformatyki pójdzie ze mną”. Bioinformatyka? SM. Payne'a? Spojrzenie Roseanne stało się ostrzejsze i szybko zrobiła krok naprzód. „Kto według ciebie jest chory?”

Carlisle się zająknął, zaskoczony widokiem ładnej i schludnej dziewczyny stojącej przed nim. „Eee, pani Payne.”

Roseanne zapytała ponownie: „Madeleine Payne?”

Carlisle skinął głową. "Tak."

„Który szpital?”

„Szpital Serenity Health”.

"Dzięki."

Car Lisle zawołał do pleców Roseanne. „Uh... z którego wydziału jesteś? Czy jesteś również studentem pani Payne?”

Roseanne odeszła, pozostawiając jego pytanie w zawieszeniu.

Wróciwszy do mieszkania, Roseanne nie mogła pozbyć się niepokoju. Czy Madeleine, ta, która klepała kogoś po głowie, gdy ktoś ją o tym informował, była faktycznie chora? Jak poważna była ta sprawa?

Roseanne otworzyła swoje soczewki kontaktowe, wahając się nad tymi od Madeleine, po czym zrezygnowała z telefonu.

Wtedy, dla tak zwanej miłości, zrezygnowała z możliwości bezpośredniego zrobienia doktoratu. program, aby być z Murrayem. Po studiach nie przepracowała ani jednego dnia, stając się gospodynią domową kręcącą się wokół swojego mężczyzny.

Madeleine musiała naprawdę zawieść.

„Co? Anne, nie wróciłaś?” Zmieniając buty, Leda była zaskoczona.

Usta Roseanne drgnęły. "Co, chcesz mnie wyrzucić?"

„Wow, tym razem wytrzymałaś. Pamiętam, jak ostatnio ty i Murray się rozstaliście, zajęło mu mniej niż pół godziny, żeby do ciebie oddzwonić, a ty od razu do niego wróciłaś”.

Roseanne zmieniła temat. „W garnku jest zupa. Nałóż sobie.”

Oczy Ledy rozbłysły, pobiegła do kuchni po zupę i popijała ją z uznaniem. „Murray jest takim szczęśliwym psem, że może mieć to każdego dnia...”

Wtrąca się Roseanne. „Pamiętaj, żeby umyć naczynia i posprzątać. Idę spać”.

Leda naciskała ponownie: „Hej, nie wracasz?”

Odpowiedzią były zamknięte drzwi sypialni.

Leda cmoknęła językiem. „W końcu obstaje przy swoim…”

Gdzie indziej pod tym samym nocnym niebem, w Seaview Estate.

„Panie Sherwood, bank potwierdził, że pani Cole osobiście wypłaciła pięćdziesiąt milionów o 12:05 dzisiaj…”

Murray rozłączył się i zimnym wzrokiem popatrzył na nocny widok za oknem. „Roseanne, w jaką nową grę grasz?”

Jeśli myślała, że uda jej się odzyskać Murraya, to była w błędzie. Nie było już odwrotu od jego decyzji. "Cliff, masz ochotę na drinka?"

Pół godziny później Murray otworzył drzwi do salonu, a Cliff przywitał go z uśmiechem. „Murray, wszyscy są tutaj, czekają tylko na ciebie. Co pijemy dziś wieczorem?” Murray wszedł, nie zwracając na niego uwagi.

Cliff zatrzymał się i obejrzał. „Co tam? Roseanne nie przyjdzie? Czy ona parkuje?”

Wyraz twarzy Murraya pociemniał.