Rozdział 5

Dłonie Rachel były trochę spocone, ponieważ nadal była trochę zdenerwowana. Po chwili wahania pchnęła drzwi.

W pokoju było ciemno. Oświetlając sobie drogę telefonem komórkowym, podeszła do biurka, aż jej wzrok padł na szufladę pod stołem. Kiedy ją otworzyła, zobaczyła kopertę oznaczoną na czerwono słowem „Nieruchomość”, czego się spodziewała.

Następnie podniosła kopertę, czując się nieco zdezorientowana, dlaczego tak ważny dokument nie był zamknięty. Szybko coś sobie uświadomiła i jej wyraz twarzy lekko się zmienił. Właśnie gdy miała wyjść, światła nagle zapaliły się z kliknięciem. „Szukasz tego?” Kiedy rozległ się apatyczny i zimny głos mężczyzny, ze strachem upuściła kopertę, którą trzymała w dłoni, na podłogę.

W tym momencie Justin trzymał identyczną kopertę, podczas gdy koperta, którą Rachel upuściła na podłogę, otworzyła się. Czy koperta jest faktycznie pusta? - pomyślała w wielkim szoku.

Głębokie oczy Justina były spokojne i atramentowo czarne, ale bardziej przypominały morze przed burzą z niewidzialnymi falami wzbierającymi pod powierzchnią morza. "Jefferey Hudson kazał ci przyjść i ją wziąć, mam rację?"

Oddech Rachel mimowolnie przyspieszył. On znał prawdę od początku i czekał, żeby mnie złapać w gabinecie? Kiedy to sobie uświadomiła, od razu poczuła dreszcz przebiegający po kręgosłupie!

Nagle mężczyzna zrobił krok w jej stronę. Jej źrenice się skurczyły, a ona czuła, jakby z każdym krokiem deptał jej po sercu. W końcu zatrzymał się przed Rachel i spojrzał na jej napiętą twarz. „Jesteś odważniejsza, niż myślałem” – powiedział, choć nikt nie wiedział, czy tak naprawdę z niej kpił, czy ją chwalił.

Rachel uśmiechnęła się krzywo w sercu. Nie była odważna, ale po prostu nie miała innego wyboru. Nie starała się najlepiej, jak potrafiła, by wytłumaczyć się przed tym mądrym mężczyzną; im bardziej próbowała się wytłumaczyć, tym bardziej wydawało się, że to ukrywa. Im więcej mówiła, tym więcej błędów popełniała. Dlatego jedyne, co mogła zrobić, to pozostać cicho.

Nagle głos Justina stał się niezwykle przenikliwy. „Jako moja nominalna żona ukradłaś tajemnicę handlową rodziny Burton. Jeśli teraz zadzwonię na policję, spędzisz resztę życia w więzieniu”. Wyjął telefon komórkowy z wyświetlonym na ekranie numerem 110 di. Jego kciuk zawisł nad przyciskiem wybierania numeru i wyglądało na to, że zaraz go naciśnie.

Rachel spojrzała ostro w górę, ponieważ nie mogła już dłużej zachować spokoju. Jednak Justin nadal był obojętny. „Teraz się boisz?”

Rachel zacisnęła usta z całych sił, gdy cała krew odpłynęła z jej twarzy. Jeśli pójdę do więzienia, co stanie się z babcią w przyszłości?

Widząc jak żałośnie wyglądała, Justin zapytał z szyderczym uśmiechem: „Chcesz, żebym ci odpuścił?”

Rachel natychmiast podniosła wzrok. Czy on naprawdę będzie tak dobroduszny?

Tak jak się spodziewała, mężczyzna uśmiechnął się uśmiechem, który nie sięgnął jego oczu. Następnie powiedział drwiącym głosem: „Jesteś całkiem posłuszna Jeffereyowi. Robisz wszystko, o co cię prosi, ale czy nie wiesz, że to jest nielegalne? Cóż, skoro jesteś taka posłuszna, zdejmij ubranie natychmiast, żeby mnie zadowolić! Może będę na tyle zadowolona, żeby nie pociągać cię do odpowiedzialności”.

Rachel była oszołomiona. Była tak pokorna i słaba jak mrówka przed tym potężnym mężczyzną, ale nawet mrówka trzymała się życia, nie mówiąc już o żywej osobie takiej jak ona. Zamknęła oczy z impetem. Po ponownym otwarciu oczu zaczęła się powoli rozbierać, a jej ręce drżały.

Justin był zaskoczony. Celowo ją tak wyśmiał, ale nie spodziewał się, że zrobi to, o co prosił. Świetnie, chciałbym zobaczyć, jak daleko może się posunąć! - pomyślał.

Rachel najpierw zdjęła płaszcz, a potem rozpięła koszulę... Może nawet Bóg jej pomagał, bo gdy miała zdjąć stanik, zadzwonił telefon komórkowy Justa - Frankie do niego dzwonił. "Już się umówiliśmy, proszę pana. Jefferey Hudson połknął haczyk".

„ Uh-huh,” odpowiedział cicho Justin. Po odłożeniu słuchawki spojrzał na Rachel. Chude i kruche ciało kobiety drżało, gdy tam stała; w jej zaczerwienionych oczach kryły się uczucia bezbronności i smutku, których nie chciała łatwo ujawnić. Nagle stracił chęć do kontynuowania i machnął ręką. „To wystarczy. Twoja długa twarz jest obrzydliwa, więc wyjdź.”

Rachel zamarła w miejscu, gdy jego nagła zmiana zdania, jej ręce nadal były na staniku, gdy zamierzała go rozpiąć.

Justin niecierpliwie nalegał: „Na co czekasz? Wynoś się!”

Dopiero wtedy Rachel nagle zrozumiała. Czy on naprawdę… mnie puszcza? Szybko wstała i odeszła, nie śmiejąc zostać ani chwili dłużej.