Rozdział 229

Spotkałem wzrok Nicholasa i dostrzegłem namacalny smutek w jego oczach. Widziałem, że się męczy, ale prawdopodobnie dlatego, że jego nadzieja na założenie własnej rodziny została zniszczona. W końcu to było coś, za czym tęsknił od młodości.

Powiedział, że jestem bezwzględny, ponieważ nie wziąłem pod uwagę jego uczuć i nie dostosowałem się do niego. Daniel również wielokrotnie podkreślał mi ten punkt.

Ludzie mówili, że niedoskonałe dzieciństwo wymaga całego życia, aby się zagoić. Miał do mnie żal, że nie zostałam przy nim, aby utrzymać żałosną fasadę naszego małżeństwa, więc myślał, że jestem bez serca.