Rozdział 44

Rozpaczliwy głos Thalii pobudził coś we mnie i rzuciłem się do desperackiego sprintu. Moje stopy uderzały o chodnik, dźwięk odbijał się od budynków i rozbrzmiewał echem po pustej ulicy.

„ To wilkołaki” – syknęła Thalia. „Musisz biec szybciej”.

Skręciłem przez ulicę i zszedłem na chodnik, a mój oddech pojawił się w krótkich szelkach. Moje nogi zaczynały już palić i podziękowałem niebiosom, że zdjąłem but ze stopy kilka dni temu. Moja stopa była całkowicie wyleczona, przywilej bycia pół-wilkołakiem, przypuszczam. Moje płuca krzyczały w mojej piersi, sprawiając, że chciałem krzyczeć. Podczas gdy moja prędkość i siła były zwiększone, moja wilkołacza strona nie wpływała na moją okropną wytrzymałość.