บทที่ 28

เสียงโทรศัพท์ของแคโรไลน์ดังขึ้นอย่างแรงจนเธอต้องกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง เมื่อเธอผลักเคิร์กออกไป เธอก็หายใจหอบถี่ “นั่น... โทรศัพท์ของฉัน ต้องเป็นเกวนแน่ๆ” จากนั้นเธอก็รีบรับสาย “เฮ้ เกวน”

“เฮ้อ... คุณรับสาย ฉันเป็นห่วงแทบแย่ เป็นยังไงบ้าง ไอ้แก่นั่นทำคุณเจ็บรึเปล่า” แคโรไลน์ไม่กล้าสบตากับเคิร์ก “เปล่า ฉันออกไปแล้ว”

“ดีเลย รอสักครู่” จู่ๆ เกวนก็รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ “ที่รัก ทำไมคุณถึงหายใจแรงขนาดนั้น อย่ามาบอกฉันนะว่าไอ้สารเลวนั่นไล่ตามคุณอยู่ ฉันจะไปหาคุณเดี๋ยวนี้เลย...”