Rozdział 82

To jest po prostu za dużo, a ja nie mam siły go pragnąć, bo jestem jedyną osobą stawiającą tu jakiekolwiek bariery.

„Luca” – wzdycham, pozwalając sobie na odrobinę pochylenia się w jego stronę, patrząc na niego szeroko otwartymi oczami, gdy jedno z jego ramion oplata moje plecy. „A co jeśli to nie sen? A co jeśli to prawda?”

„Wiesz, że całą noc myślałem?” mruczy, ignorując moje słowa i zacieśniając ramiona wokół mnie, aż przytulam się ciepło do jego piersi, odchylając głowę do tyłu na szyję, żebym mogła na niego spojrzeć.