Rozdział 5

„ Czas na ranking” – warczy Kapitan, patrząc na nas z niesmakiem. „Jesteście ubrani w swoje szare kandydackie mundury, bo jeszcze nie zasłużyliście na czerń Akademii. Najgorsze dwadzieścia procent kandydatów zostanie odrzucone pod koniec drugiego tygodnia rekrutacji. Radzę wam, żebyście potraktowali to poważnie”.

Kapitan przygląda się nam, jego oczy są zimne. „Dzisiejszy test”, szczeka, „mierzy to, bez czego nie przetrwasz w Akademii: sprawność fizyczna. Rafe Sinclair! Kenny Dextrin! Wy jesteście na górze – pierwsza krew wygrywa!”

Akademia słynie z nauczania swoich studentów najnowocześniejszych metod i technologii – ale o pierwszym miejscu decyduje walka na pięści!?

Mecz kończy się szokująco szybko. Rafe powala Kenny'ego i rozwala mu nos w ciągu trzydziestu sekund.

Kiedy Luca Grant zostaje wywołany, uśmiecham się lekko. Luca tańczy wokół przeciwnika i przez chwilę go drażni, zanim wyprowadza szybki sierpowy, który powala drugiego chłopaka na ziemię. Przygryzam wargę, podziwiając jego technikę – i rozpiętość jego umięśnionych ramion – kiedy ku mojemu przerażeniu słyszę swoje imię.

Albo przynajmniej moje wymyślone imię.

„ Ari Clark! Robert Brown!”

Moja szczęka opada, bo – Boże, jestem takim idiotą – ale tak długo, jak tu stoję i patrzę, nigdy nie pomyślałem o tym, jak będę musiał to zrobić!

Jęczę, gdy uświadamiam sobie, że wpadłam w swoją tożsamość Księżniczki – jestem przyzwyczajona do stania z boku i oglądania walki Rafe’a i Jessego –

„ Chodźmy, Clark!” – warknął sierżant, widząc, że nie zrobiłem kroku naprzód.

Rafe, obok mnie, wzdycha i kładzie rękę na moich plecach, popychając mnie do przodu. Odwracam się do niego w szoku, ale on tylko wzrusza ramionami, jego oczy wyraźnie mówią, że chciałeś dołączyć do Akademii, dzieciaku.

Roztrzęsiony, odwracam się do Roberta, który już przyjmuje postawę bojową. Kiedy podnosi pięści i w końcu uświadamiam sobie, że tak naprawdę powinienem go uderzyć, kandydaci wokół nas zaczynają krzyczeć i gwizdać.

„ No dalej!” krzyczy Robert, popychając mnie do przodu. „Zróbmy to!”

Ale ja po prostu tam stoję, w szoku.

Ktoś zaczyna się głośno śmiać, a potem wrzeszczy: „Krewetka się boi!”

Inni też zaczynają się śmiać, a potem odbierają telefon: „Krewetka! Krewetka! Krewetka!”

To mnie jakoś pobudza – i w końcu sprawia, że mój wilk zwraca uwagę na coś innego niż ta szalona rzecz, która wydarzyła się dziś popołudniu – dwóch chłopców – dwa zapachy –

Zabij go, warczy, krocząc naprzód we mnie. Pokaż im wszystkim...

I tak zaczynam iść do przodu, moje usta się wyginają, podnoszę pięści tak, jak uczyli mnie Rafe i Jesse, szybko kierując się w stronę drugiego chłopaka –

Wszystko robi się czarne.

Kiedy otwieram oczy, widzę Jessego patrzącego prosto na mnie, znów zerkającego ponad krawędzią mojego łóżka. „Hej, Shrimp” – mówi, uśmiechając się do mnie z politowaniem, ale nie bez współczucia. „Jak się czujesz? Dobrze cię załatwił ” .

Otwieram usta, żeby coś powiedzieć, ale ból natychmiast rozprzestrzenia się na całej mojej twarzy.

„ Czy to…” mówię, a mój głos jest zatkany z powodu mojego biednego, uszkodzonego nosa, który ostrożnie dotykam, podnosząc rękę. „Czy to jest złamane?” Własność © 2024 N0(v)elDrama.Org.

Jesse poświęca chwilę, by nacisnąć mój nos kciukami, eksperymentalnie go naciskając, co boli jak diabli. Łapię oddech i krzywię się, ale on kręci głową. „Nie, kuzynie, za kilka dni wszystko będzie dobrze. Będziesz miał jednak cholernie podbite oko”.

No i nie mogę nic poczuć, mając cały rozwalony nos, prawda?

Więc nie mam pojęcia, którzy z tych chłopców są...

Boże, nie potrafię nawet pomyśleć o tym słowie.

Kolego! Mój wilk radośnie dostarcza, tańcząc we mnie, ignorując mój ból. Twoi kumple! Obaj! Wstań teraz, przesuń się do mnie! Czuję ich zapach! Mogę to zrobić! Chciałbym to zrobić!

Marszczę brwi, ignorując ją i ponownie zamykając oczy, życząc sobie, abym nadal była nieprzytomna.

Kilka minut później mój odpoczynek zostaje przerwany przez coś, co ląduje na mojej poduszce i sprawia, że podskakuję. Złapałam oddech, otworzyłam oczy, a potem zmarszczyłam brwi, widząc obok siebie kanapkę zawiniętą w celofan i butelkę wody, a także paczkę środków przeciwbólowych.

„ Wszystko w porządku, dzieciaku?” – pyta cicho Rafe, a ja podskakuję lekko, widząc, że stoi tam, gdzie wcześniej był Jesse, i przygląda mi się uważnie.

„ Nie, umieram” – wzdycham dramatycznie, opadając na poduszkę.

„To łamie pakt” – mówi, lekko popychając mnie w ramię. „Ty umierasz, mama mnie zabija – a tacie zostają tylko Markie i Juniper, ich dwójka najgorszych dzieciaków. Wiesz, że nie możemy im tego zrobić”.

Uśmiecham się, śmiejąc się trochę, ale potem wzdrygam się, gdy śmiech boli. „Hej” – mówię, nagle przypominając sobie, że przegapiłam wielkie wydarzenie. „Wygrałeś?”

Rafe tylko wzrusza ramionami, ale Jesse wyskakuje za nim. „Oczywiście, że wygrał! ” mówi Jesse, dumnie obejmując Rafe’a ramieniem. „Ale powinieneś był zobaczyć, jakiego brutala musiał pokonać, Ari” kontynuuje, szeroko otwierając oczy i będąc podekscytowanym.

„ Przesadzasz” – mruczy Rafe, odtrącając Jessego, choć nie potrafi powstrzymać kącików ust przed uniesieniem się.

„ Nie, serio” – mówi Jesse, pochylając się do mnie. „Był większy od Rafe’a, może – albo przynajmniej tak samo duży – i totalnie brutalny. Widać było, że nigdy nie był formalnie szkolony, ale po prostu wchodził w swoje walki jak cholerny szaleniec –“

„ Naprawdę?” pytam ciekawa, podnosząc się trochę. „Który to był?”

„Ten wielki głaz tam”, mruczy Jesse, wskazując na drugi koniec pokoju. Widzę go od razu – kto by nie mógł? Jest naprawdę gigantyczny – dorównuje rozmiarem nawet mojemu tacie. Garbi się na swoim łóżku piętrowym, patrząc w dół na materac, z rękami lekko spoczywającymi na kolanach, całkowicie stoicki, ale wyraźnie rozczarowany, że zajął drugie miejsce. Jego ciemne włosy opadają mu na twarz, jakby nie miał ochoty ich odgarniać.

„ Pokonałeś go?” – zapytałem, patrząc zszokowanym wzrokiem na brata.

„ Nie udawaj takiej zaskoczonej” – warknął Rafe, marszcząc brwi i obrażony.

Śmieję się lekko i pochylam, żeby szturchnąć go w ramię. „Masz rację” – mówię przesadnie dziewczęcym głosem, jak szalona cheerleaderka, drażniąc go. „Nikt nie pokona Rafe’a Sinclaira!”

Jesse śmieje się razem ze mną, odwracając się, by zobaczyć, jak Rafe czerwieni się i marszczy brwi.

„ Zjedz”, mruczy Rafe, zeskakując z łóżka, „i weź środki przeciwbólowe”. Potem waha się, oglądając się przez ramię i pochyla się, by szepnąć. „Jest kilka zamkniętych kabin prysznicowych, ale… myślę, że nie powinnaś tam wchodzić w najbliższym czasie. Dobrze?”

„Zrobię to rano”, mówię z ziewnięciem, wyciągając rękę, by chwycić butelkę z zimną wodą i przycisnąć ją do twarzy, jęcząc lekko z powodu natychmiastowej ulgi. „Wstanę o 3, przed wszystkimi innymi ”.

„ Okej. Obudź mnie też. Pójdę z tobą.”

„ Nie” – mówię, kręcąc głową. „Potrzebujesz snu. Będzie dobrze”.

„ Po prostu mnie obudź” – warczy mój brat.

Kiwam głową, żeby go uspokoić, po czym z jękiem opieram się o poduszkę.

Dobrze, mój wilk warczy, gdy odpływam, niezadowolony. Ale jutro ich znajdziemy!

Niestety, los chciał, że jutro trzeba będzie czekać zbyt długo.