Rozdział 5 Chroń jej tak zwaną godność

Victoria nie mogła pojechać do szpitala. W chwili, gdy to zrobi, jej ciąża zostanie ujawniona. Brzmiało to śmiesznie, ale nie chciała, aby ktokolwiek inny dowiedział się o dziecku. Próbowała chronić ostatnie resztki swojej godności. Wiedziała, że jej duma już odeszła, gdy zgodziła się sfingować małżeństwo z Alariciem. Teraz, przed nim i kobietą, którą kochał, jaką godność w ogóle miała? Mimo wszystko...

Następnie spojrzała w dół, ale nie chciała ujawnić niczego, co mogłoby narazić innych na śmieszność.

Alaric zmarszczył brwi, gdy to usłyszał. Samochód gwałtownie skręcił i zatrzymał się z piskiem opon na poboczu drogi. W tym momencie Victoria pomyślała, że każe jej wysiąść z samochodu, więc wyciągnęła rękę, by otworzyć drzwi. Kluk! Drzwi natychmiast się zamknęły.

Patrzył na nią mrocznym wzrokiem przez lusterko wsteczne. „Dlaczego nie chcesz iść do szpitala?” zapytał. Od poprzedniego wieczoru, kiedy spacerowała w deszczu, zachowywała się dziwnie. „Mogę sama pójść do lekarza, jeśli źle się poczuję” spokojnie odpowiedziała Victoria. Niebezpiecznie zmrużył oczy, kiedy to usłyszał.

„Al, czy to przeze mnie?” zapytała Claudia Hurrie Dly. „Dlaczego nie... Dlaczego nie wysiądę tutaj, podczas gdy ty zabierzesz Victorię do szpitala? W końcu jej choroba jest dość poważna. Nie możemy opóźniać jej leczenia”. Następnie pochyliła się w stronę Alarica, jakby chciała otworzyć drzwi samochodu.

Wiktoria patrzyła, jak ją zatrzymuje, trzymając ją za rękę.

„Nie mów tak”. Alaric zmarszczył brwi i spojrzał na Victorię, po czym kontynuował: „Nie myśl za dużo. To nie przez ciebie”. Następnie Claudia spojrzała na ich dłonie, a w jej oczach pojawił się zawstydzony błysk.

Tymczasem Victoria w milczeniu ich obserwowała. Kiedy Claudia spojrzała na nią, Victoria niechętnie oderwała od nich wzrok. „Przepraszam za nieporozumienie, Victoria” powiedziała Claudia. „Myślałam, że jesteś zła na Ala z mojego powodu. Bardzo mi przykro”.

Victoria spokojnie spojrzała na nią. Pomyślałaby, że Claudia jest manipulatorką, gdyby nie była jej winna pomocy, którą jej kiedyś udzieliła. Niemniej jednak Claudia była również jej wybawcą. Wtedy Victoria wymusiła uśmiech. „Wszystko w porządku”.

„Czy nie chcesz iść do szpitala, bo się go boisz?” zapytała Claudia z uśmiechem. „Mój przyjaciel otworzył własną klinikę po powrocie z zagranicy. Dlaczego nie pójść do niego?” Następnie zwróciła się do Alarica. „Co o tym myślisz, AI?”

Nie zgodził się od razu na ten pomysł. Zamiast tego zmarszczył brwi i zapytał: „Klinika? Czy jest wiarygodna?”

„Oczywiście” – odpowiedziała Claudia nieco niezręcznie. „Gdyby nie był niezawodny, czy przedstawiłabym go tobie? Nie ufasz mi?” Po chwili namysłu skinął głową. „Pójdziemy tam”. Victoria zmarszczyła brwi. „Ja--”

Jednak samochód już odjeżdżał z dużą prędkością, a jej sprzeciw był bezcelowy.

Z drugiej strony Claudia nawet ją uspokajała. „Nie martw się, Victoria. Mój przyjaciel to dobry człowiek. Jest bardzo miły i cierpliwy. Upewnię się, że wie wcześniej, że twoje leczenie zostanie wynegocjowane później, dobrze?”

W porównaniu do troskliwej i delikatnej Claudii, Victoria wydawała się być jej dokładnym przeciwieństwem. Pomimo choroby, nadal odmawiała pójścia do szpitala; jak bardzo samolubna i niefrasobliwa. Co jeszcze Victoria mogła na to powiedzieć?

Dlatego też milczała, gdy samochód kontynuował jazdę. Po przybyciu do kliniki Claudia pomogła jej wysiąść z samochodu, a ona cicho zapytała: „Czy kręci ci się w głowie? Jeśli źle się czujesz, możesz się na mnie oprzeć”.

Jej głos był tak bardzo delikatny, a jej wspierające ręce również. Słaby zapach jaśminu unosił się wokół niej.

Jednak Victoria spuściła wzrok w zamyśleniu. Claudia jest nie tylko oszałamiająca, ale także cudowną osobą. Co więcej, kiedyś uratowała życie Alaricowi. Gdybym była Alaricem, prawdopodobnie też bym się w niej zakochała.

Po przybyciu przyjaciela Claudii, rozmawiała z nim przez chwilę. Mężczyzna w białym fartuchu spojrzał na Victorię, skinął głową w stronę Claudii i podszedł do niej.

„Cześć, jesteś przyjacielem Claudii, prawda? Jestem Dominic Fagan.” Victoria skinęła głową na powitanie. „Cześć.”

„Masz gorączkę?” Jego głos był łagodny, gdy położył grzbiet dłoni na jej czole.

Z powodu jego nieoczekiwanej bliskości, szarpnęła się na bok. Mimo to, znalazł humor w jej odpowiedzi. „Testuję tylko twoją temperaturę” – powiedział.

Dominic odwrócił się i wyciągnął termometr. „Zmierzmy ci temperaturę”. Victoria przyjęła termometr.

„Wiesz, jak go używać, prawda?” zapytał Alaric, stając za nią.

Jego pytanie odebrało jej mowę. Jednak postanowiła go zignorować. Co sprawia, że myślisz, że nie mam pojęcia, jak używać termometru?

Mimo to jej ruchy były powolne, ponieważ była tak chora, że kręciło jej się w głowie. Gdy termometr był już na swoim miejscu, Dominic powiedział jej, żeby go tam zostawiła. Widząc to, Claudia wykorzystała okazję, aby przedstawić swoją przyjaciółkę Alaricowi.

„Al, to jest Dominic. Wspominałam mu o tobie wcześniej przez telefon. To niesamowity lekarz, ale tak bardzo kocha swoją wolność, że po powrocie postanowił otworzyć klinikę. Dominic, to jest Alaric. On jest-” Zatrzymała się, zanim nieśmiało kontynuowała, „Mój przyjaciel”.

„Przyjacielu?” Dominic uniósł brwi, gdy to usłyszał. Spojrzał na Victorię, zanim spojrzał z powrotem na Alarica. „Cześć, jestem Dominic Fagan. Miło mi cię poznać”.

Minęło kilka długich chwil, zanim Alaric uścisnął dłoń Dominica. „Alaric Cadogan.” „Wiem.”

Na twarzy Dominica pojawił się tajemniczy uśmieszek, gdy sugestywnie powiedział: „Claudia często o tobie mówi. Ma o tobie bardzo wysokie mniemanie”.

„Dominic!” Policzki Claudii natychmiast pokryły się rumieńcem, jakby ta uwaga do niej dotarła. „Co? Czy się mylę? Zawsze śpiewasz jego peany przed wszystkimi”. „Dość. Nie wspominaj o tym”.

Alaric spojrzał na Victorię, gdy pozostała dwójka mówiła.

Siedziała tam z półprzymkniętymi powiekami. Jej włosy opadały nisko na czoło, zasłaniając jej oczy i ukrywając wszelkie oznaki emocji. Siedziała tam cicho, spokojna i niewzruszona, jakby była kimś z zewnątrz. Potem jego twarz natychmiast pociemniała, gdy to zobaczył.

Pięć minut później Dominic wziął termometr od Victorii. Zmarszczył brwi. „Trochę ci za dużo. Dam ci zastrzyk”. Głowa Victorii natychmiast podniosła się. „Żadnych zastrzyków”. Dominic spojrzał na nią i się uśmiechnął. „Boisz się, że będzie bolało? Nie martw się. Będę delikatny”. Claudia skinęła głową na znak zgody. „Twoje zdrowie jest dla ciebie ważne, Victorio”.

Mimo to Victoria pokręciła głową i nalegała: „Nie chcę żadnych zastrzyków ani leków”. Jej uparta postawa sprawiła, że Alaric ponownie się zmarszczył.

„Naszym jedynym rozwiązaniem jest obniżenie temperatury ciała zewnętrznie. Powiem pielęgniarce, żeby zebrała to, czego potrzebujesz. Na razie połóż chłodny, mokry ręcznik na czole. Nie chcemy, żeby temperatura ciała wzrosła”. Kiedy Dominic wyszedł z pokoju, Claudia powiedziała: „Pomogę mu”.

Po ich wyjściu w pokoju pozostali tylko Alaric i Victoria.

Tymczasem głowa Victorii wciąż wirowała. Chciała chwycić mokry ręcznik i położyć go sobie na czole. ale nie potrafiła zebrać ani uncji siły.

Wtedy Alaric, który przez cały czas milczał, nagle przemówił. „Melodramatyczne!”