Ch. 29: ΚΟΙΜΗΣΤΕ ΤΕΛΟΣ!

(POV Απριλίου)

Σήμερα είναι Παρασκευή. Είχε περάσει μιάμιση μέρα από την τελευταία φορά που είδα τον Άλεξ. Τώρα είμαστε πίσω εδώ στο παλάτι για μερικές μέρες, επειδή ο μπαμπάς είχε να παρακολουθήσει κάποιες δουλειές με τα πακετάκια πριν από τη μεγάλη διάσκεψη του θείου Γουάιατ, που έγινε αυτό το Σαββατοκύριακο. Μερικά από τα άτομα που είχαν προσκληθεί επρόκειτο να έρθουν σήμερα, οπότε το παλάτι ήταν κάπως χαοτικό αυτή τη στιγμή με τα πράγματα της τελευταίας στιγμής να γίνονται. Είχα ανακαλύψει ότι ήταν κάποια συνάντηση του Alpha. Μου φάνηκε βαρετό, οπότε δεν έδωσα καθόλου σημασία όταν το συζητούσαν. Δεν ήμουν πραγματικά σίγουρος πώς ένιωθα για τη μαμά και έπρεπε να είμαι εδώ για αυτό το βαρετό φεστιβάλ. Δεν παραπονιόμουν πραγματικά, όμως, γιατί σήμαινε να περνάω χρόνο με τη συμμορία. «Γεια παιδιά!» Φώναξα στα παιδιά καθώς μπήκα στην τραπεζαρία για πρωινό. Έτρεχα λίγο αργά σήμερα το πρωί, χάρη στη θεία Άναμπελ, οπότε καθώς μπήκα στην αίθουσα κοίταξα γύρω μου τον Άλεξ. Αλλά δεν ήταν ακόμα εδώ.

Ο μπαμπάς είχε φέρει τη μαμά και εμένα πολύ αργά χθες το βράδυ, ώστε να μπορεί να είναι εδώ το πρώτο πράγμα που θα βγει με τον θείο Γουάιατ. Πράγμα που σήμαινε ότι μπορούσα να εκπλήξω τον Άλεξ και τα παιδιά με το να είμαι εδώ σήμερα το πρωί . Ανυπομονούσα για σήμερα και ήμουν σε πολύ καλή διάθεση. Τόσο καλό, μάλιστα, που τίποτα δεν μπορούσε να σβήσει το χαμόγελό μου από το πρόσωπό μου. Ούτε ο μπαμπάς μου και ο θείος μου που έφευγαν για να κάνουν κάποια απροσδόκητη δουλειά για να βρουν τον αδερφό μου και να μην με πάρουν μαζί τους, ούτε ο Άλεξ που δεν ήταν ακόμα εδώ για πρωινό, ούτε καν τα βλέμματα της Άλισον που δεν με επηρέασαν καθόλου. Αλλά όπως είπα, τίποτα δεν επρόκειτο να αποτινάξει αυτό το χαμόγελο από το πρόσωπό μου σήμερα το πρωί. Σίγουρα δεν είναι μικρή η ζήλια.