Ch. 26: Μίλα, ήδη! Αυτή δεν είναι δημόσια βιβλιοθήκη!

(POV Απριλίου)

Καθώς άγγιξε το πόδι μου, αυτοί οι περίεργοι σπινθήρες άρχισαν να σέρνονται ξανά στο δέρμα μου και ανατρίχιασα λίγο, δαγκώνοντας το εσωτερικό του μάγουλου μου για να μην γκρινιάζω απαλά. Συνέχισα να τον παρακολουθώ, αναρωτιόμουν τι σκεφτόταν, πολύ φοβισμένος να ρωτήσω. Ποτέ δεν είπα σε κανέναν εκτός από την καλύτερή μου φίλη, Bethony, ότι το τατουάζ μου ήταν δικό μου σχέδιο. Όποτε το έβλεπε κάποιος και μου έκανε κομπλιμέντα, έλεγα απλώς «ευχαριστώ» και το άφηνα να πέσει. Στην πραγματικότητα, υπήρχαν μόνο λίγοι άνθρωποι που ήξεραν ότι σκιτσάριζα καθόλου. Φυσικά η μαμά ήταν μια. Είμαι σίγουρος ότι και ο μπαμπάς το ήξερε. Αλλά μετά ήταν η Bethony, η Destiny (η μαμά της Bethony), ο Parker (ο παλιός μου γείτονας. Ήταν κάπως περίεργος και πολύ μοναχικός, αλλά ήταν πάντα καλός μαζί μου), και ο καλλιτέχνης τατουάζ που ονομαζόταν Benji.

Ο Μπέντζι ήταν καλός τύπος. Μου θύμισε τον κλασικό μάγκα ποδηλάτη. Ξέρεις τον τύπο, σωστά; Μεγάλος, εύσωμος και ατημέλητος, φορούσε πάντα δερμάτινο και είχε ένα τσιγάρο να κρέμεται από το στόμα του κρατώντας πάντα ένα κουτάκι μπύρα. Φαινόταν ότι μπορούσε να χτυπήσει έναν άντρα μέχρι θανάτου για το πρωινό χωρίς να αφήσει τα αυγά του να κρυώσουν. Αν και ο Μπέντζι δεν κάπνιζε και δεν έπινε και μόλις τον γνωρίσατε, θα συνειδητοποιούσατε ότι είναι ένας από τους πιο γλυκούς τύπους που θα θέλατε να γνωρίσετε. Το ξέρω αυτό γιατί μου πήρε μια ολόκληρη μέρα για να κάνω το tatt μου. Υποτίθεται ότι του πλήρωνα ενάμιση χρόνο για τον χρόνο του, επειδή δεν μπορούσε να δει άλλους πελάτες εκείνη την ημέρα. Κανονικά, ο χρόνος υπολογίζεται με το κόστος του μελανιού, αλλά έπρεπε να το υπολογίσουμε ξεχωριστά γιατί έπρεπε να γίνει όλα σε μία λήψη. Διασκέδαση, σωστά; ΔΕΝ!