Rozdział 394 Bezwzględny Król Mafii

Gdy tylko stopy Leonarda dotknęły rosyjskiej ziemi, jego serce zabolało z powodu Sofii. W towarzystwie zaufanych ludzi udał się do bogatej rezydencji Dona Adrika, a oczekiwanie krążyło mu w żyłach. Jednak ludzie Adrika zatrzymali Leonarda przy wejściu, próbując zagrodzić mu drogę. Jego cierpliwość się kończyła, a jedynym pragnieniem Leonarda było zobaczenie ukochanej Sofii, nawet jeśli oznaczało to spełnienie ich żądań. Tym razem doprowadzili go do granic możliwości. Jeśli Don Adrik ośmieli się odmówić mu szansy zobaczenia żony, Leonardo uwolni swoją furię w tym miejscu, zamieniając je w popiół. W końcu udzielono mu pozwolenia, tylko Domenico i Leonardo otrzymali pozwolenie na wejście, podczas gdy jego lojalni ludzie czekali na zewnątrz, gotowi wykonać każde jego polecenie.

W tym momencie, gdy jego spojrzenie padło na Sofię, wszystko inne stało się nieistotne. Krzyki Dona Adrika, by się zatrzymać, były nieistotne dla Leonarda; nic nie miało znaczenia oprócz Sofii. Jego dłonie pragnęły jej dotknąć, jego ciało pragnęło poczuć jej ciepło, jego usta pragnęły jej smaku, a jego język pragnął zbadać każdy cal jej istoty. Przymus był przytłaczający; Leonardo nie mógł się oprzeć.

Leonardo bez wahania objął żonę żarliwym uściskiem, jego usta uderzyły w jej z surową intensywnością napędzaną głodem i desperacją. Gdy na chwilę się odsunął, zbadał jej twarz, z troską wyrytą w jego rysach. Wydawała się osłabiona, jej niegdyś jasne oczy teraz zmatowiały i zaczerwieniły się, jakby łzy były jej jedynym towarzyszem przez wiele godzin. Jego wzrok przesunął się po jej ciele, szukając jakiegokolwiek śladu wyrządzonej jej krzywdy. Gdyby zostawili choćby najmniejszą rysę, Leonardo bez wahania wyładowałby na nich swój gniew, paląc ich świat pstryknięciem palców.