Rozdział 5

Odzyskując spokój, Summer pośpiesznie podniosła telefon komórkowy i obdarzyła go uśmiechem. „Jake, pracujesz tutaj?”

Uśmiech rozlał się na jego energicznej twarzy i wyciągnął rękę, by pogłaskać ją po głowie z uwielbieniem. „Jesteś wciąż taka nieostrożna. Ile masz teraz lat?”

„ Mam już dwadzieścia lat” – odpowiedziała szczerze z błyskiem w oku.

Lekko się zaśmiał i powiedział: „Co cię tu sprowadziło, do szpitala?”

Wskazując na pokój za sobą, odpowiedziała: „Moja przyjaciółka rozmawia tam ze swoją kuzynką”.

Jake szybko zerknął na zegarek. „Jest pora lunchu i może minąć trochę czasu, zanim twój przyjaciel wyjdzie. Idę teraz na lunch, więc czy mam ci też postawić lunch?”

Po chwili namysłu zapukała do drzwi i poinformowała Harper: „Już idę”.

Z cichym chichotem Jake ruszył naprzód, a Summer cicho podążyła za nim.

Wszystko zaczęło się w drugim roku liceum, kiedy jej podziw dla Jake'a wzrósł. W tym roku jej babcia zachorowała i nagle zemdlała, kiedy przyszła ją odwiedzić w szkole. Wtedy to Jake rzucił się do przodu, aby udzielić jej pierwszej pomocy i zaniósł ją aż do najbliższego szpitala.

Tego dnia, kiedy stali na korytarzu szpitalnym, świeciło słońce, a on powiedział jej, że jest studentem medycyny. Co więcej, podzielił się z nią wiedzą na temat opieki nad babcią.

To był pierwszy raz, kiedy zainteresował się facetem, i to był również czynnik motywujący ją do zapisania się na studia medyczne. Zrobiła to, aby móc uczęszczać do tej samej szkoły co on i podążać ścieżką, którą on obrał. Mimo to nie miała odwagi, aby go szukać, kiedy to życzenie się spełniło.

Ostatni raz spotkała Jake'a, gdy była w ostatniej klasie liceum. Wtedy dodał jej otuchy.

Prowadząc ją do małej, czystej jadłodajni, zapytał: „Co chciałabyś zjeść?” Bez białego szlafroka Jake wyglądał jeszcze lepiej, przeglądając menu. „Jeśli dobrze pamiętam, lubisz słodkie jedzenie , prawda?”

„ Tak” – mruknęła Summer drżącym głosem. Minęło tyle czasu od ich ostatniego spotkania i była tak zdenerwowana, że jej głos drżał.

Nagle zadzwonił jej telefon komórkowy. Dzwonił do niej nieznany numer. Przeprosiła i odebrała połączenie.

" Gdzie jesteś?"

Zimny i obojętny głos w telefonie brzmiał dla niej trochę znajomo, a jej brwi były zmarszczone. „Jesteś...”

„ Wyatt.”

„ Skąd masz mój numer?!” – wykrzyknęła zszokowana.

„ Czy to takie szokujące?” Jego obojętny głos przepłynął przez połączenie i dotarł do jej uszu. „Wróć do domu i zjedz ze mną”.

„……”

Osłupiała, rzuciła niezręczne spojrzenie Jake’owi, który wciąż studiował menu przed nią. „Czy mogę… pójść do domu trochę później?”

Nie mogła wyjść zaraz po zajęciu swojego miejsca, kiedy starszy mężczyzna, którego nie widziała od dłuższego czasu, zaproponował, że postawi jej lunch.

Po drugiej stronie linii przez kilka sekund panowała cisza, zanim powiedział: „Dziesięć minut”.

" Dobra."

„ To twój chłopak?” Jake zapytał z uśmiechem po tym, jak się rozłączyła.

„ To nie mój chłopak”. Pokręciła głową z zakłopotaniem i dodała: „To mój mąż”.

Uśmiech na jego twarzy zamarł i minęło trochę czasu, zanim zaśmiał się z autoironią. „Jesteś żonaty w tak młodym wieku? Kiedy to się stało?”

„ Dopiero wczoraj.”

Jego samokrytyczne spojrzenie pogłębiło się i odchrząknął. „Nie mam nawet prezentu na twój ślub, więc przyjmij ten posiłek jako moje błogosławieństwo dla ciebie!” powiedział i zawołał kelnera, aby przyjął zamówienie.

„ W porządku.” Pośpiesznie go zatrzymała. „Wychodzę po tym drinku. Mój mąż prosi mnie, żebym poszła do domu i zjadła z nim.”

Jake wyglądał na przygnębionego. Kilka sekund później westchnął. „Jak długo jesteście razem?”

Jak długo jesteśmy razem? Summer rozważyła to pytanie uważnie i znalazła odpowiedź. Jesteśmy razem od… dwudziestu sześciu godzin?

Ale oczywiście nie powiedziała mu prawdy. Dlatego skłamała, mówiąc mu: „Trochę ponad dwa miesiące”.

Uśmiechając się, Jake powiedział: „To bardzo krótki czas. Czy to była miłość od pierwszego wejrzenia?”

Podnosząc szklankę do ust, wzięła łyk wody i odpowiedziała nieco winnie: „Tak, to była miłość od pierwszego wejrzenia”.

Gdy jej usta dotknęły ciepłej wody, niewytłumaczalnie przypomniał jej się pocałunek z poprzedniego dnia.

Usta Wyatta wyglądały na wyraziste i jędrne, ale podczas pocałunku wydawały się miękkie i ciepłe…

Zarumieniła się, a Jake pomyślał, że to dlatego, że przypomniał jej się jej kochanek. Dlatego jego twarz zbladła jeszcze bardziej.

„ Lato!” Gdy oboje milczeli, Harper wpadła i krzyknęła: „Kierowca twojego męża czeka na ciebie na zewnątrz. Chcesz jeszcze trochę pogawędzić?”

Rzuciwszy szybkie spojrzenie na zegarek, Summer zobaczyła, że minęło dokładnie dziesięć minut od telefonu Wyatta, więc wstała. „Spotkajmy się, kiedy będziemy mieli wolny czas następnym razem” – powiedziała, rzucając mu przepraszające spojrzenie.

Skinął głową i powiedział: „Uważaj na siebie”.

Siedząc obok okna restauracji, Jake obserwował, jak druga dziewczyna z uśmiechem na twarzy wciąga Summer do czarnego BMW zaparkowanego na poboczu drogi.

Kąciki jego ust wygięły się w gorzkim uśmiechu. Wygląda na to, że teraz żyje szczęśliwie.

…

„ Lato, oto recepty, które mój kuzyn specjalnie przygotował na leczenie oczu twojego męża!”

W chwili, gdy wsiedli do samochodu, Harper wrzuciła do plecaka kilka butelek leków. „Niepełnosprawni mają szczególnie niską samoocenę, a on pomyśli, że nim gardzisz, jeśli powiesz mu, że te leki mają leczyć jego oczy. Więc po prostu powiedz mu, że to suplementy dla jego zdrowia! Już usunęłam broszurę opisową i etykiety, a dawkowanie i czas przyjmowania wypisałam na osobnej kartce papieru”.

" Dzięki."

W tej chwili Summer wciąż była zdenerwowana, że nie mogła za dużo rozmawiać z Jakiem. Z sercem na całym ciele nie była w nastroju, żeby pytać o efekty leków.

Po tym, jak Emmanuel odwiózł Harper pod bramę szkoły, odesłał Summer z powrotem do willi.

W ogromnej i cichej willi Wyatt siedział sam przy stole w jadalni. Południowe słońce wydłużało jego cień, rzucając na niego niewytłumaczalne poczucie samotności.

Kiedy wróciła, natychmiast poszła usiąść, umywszy ręce. Jej oczy rozszerzyły się na widok luksusowego nakrycia stołu, gdy usiadła. „Czy spodziewamy się gości?”

„ Nie” – odpowiedział spokojnie mężczyzna z czarną tkaniną zakrywającą oczy. „Tylko my dwoje”.

Summer była tak zaskoczona, że prawie nie mogła mówić. „Ale… nie możemy tego skończyć!”

„ To prawda.” Powoli podnosząc widelec, dodał: „Poleciłem nawet personelowi kuchni, żeby dodali jeszcze kilka dań.”

" Dlaczego?"

Widelec w jego dłoni zatrzymał się w powietrzu, a on uśmiechnął się złośliwie. „Na wszelki wypadek, gdyby drugiego dnia małżeństwa pani Malcolm jadła posiłek w małej jadłodajni z innym mężczyzną. Inni mogliby pomyśleć, że cię źle traktuję”.

Osłupiała, w końcu wykrztusiła: „Czy… Czy wiedziałeś już, że byłam wcześniej w restauracji?”

Kontynuując spokojne jedzenie, Wyatt powiedział: „Wygląda na to, że naprawdę poszłaś do restauracji z innym mężczyzną”.

Summer była bez słowa, gdy pomyślała: Czy on naprawdę wziął mnie za idiotkę? Oczywiście, że zrozumiałam ukryte znaczenie jego słów i najbardziej nienawidzę, gdy ktoś owija mnie w bawełnę!

Biorąc głęboki oddech, wyjaśniła: „Nie mam nic przeciwko jedzeniu w domu, ani nie mam nic przeciwko temu, żeby wrócić i zjeść. Po prostu spotkałam starego znajomego w szpitalu”.

Unosząc brwi, Wyatt zapytał: „Dlaczego poszłaś do szpitala?”

W odpowiedzi wstała i zaczęła grzebać w plecaku. Po ustawieniu butelek z receptami w schludnym rzędzie przed nim, powiedziała mu: „Poszłam po suplementy, bo twój organizm jest słaby”.