Rozdział 4 Tato, ten chłopiec wygląda jak ty

Cztery lata później, na lotnisku Dongyi, wczesnym rankiem, o godzinie ósmej.

Kobieta prowadziła delikatnego małego chłopca przez korytarz. Chłopiec miał śliczną buzię, z jasnymi, wodnistymi oczami, które błyszczały jak gwiazdy.

Gdy wychodzili przez główne wejście, palące słońce lało się na nich strumieniami – Yan Mian pochyliła się i otarła pot z czoła syna mokrą chusteczką. „Dou Bao, jesteś zmęczony? Chcesz odpocząć w pobliżu przez chwilę?”

Spojrzała na piękną twarz syna, nie potrafiąc ukryć niepokoju w oczach.

Kiedy Dou Bao się urodził, pomylono go z martwym dzieckiem, ale na szczęście został uratowany.

Ponieważ jednak był słaby od najmłodszych lat, rozwinęła się u niego trudna do leczenia choroba krwi. Jedyną nadzieją był przeszczep szpiku kostnego.

Niestety, Dou Bao miał rzadką grupę krwi, OH, której nie potrafiła dopasować. Mogła jedynie znaleźć jego biologicznego ojca lub dziecko, które zostało zabrane...

Obie ścieżki były równie nieznane.

Za każdym razem, gdy o tym myślała, nie mogła powstrzymać się od westchnienia.

Dou Bao zamrugał łzawiącymi oczami i uśmiechnął się promiennie, a jego pieprzyk łzowy zaświecił się w kąciku oka.

„Nie jestem zmęczony, mamusiu. Nie musisz się o mnie martwić. Jeśli będziesz się tak marszczyć, dostaniesz zmarszczek i nie będziesz już wyglądać ładnie!” Dou Bao delikatnie dotknął jej brwi opuszkami palców, pokazując swoją troskliwość. Yan Mian uśmiechnął się gorzko i powiedział cicho. „Dobrze, chodźmy już do domu”.

Zatrzymała taksówkę i gdy miała już posadzić syna na tylnym siedzeniu, luksusowy Lincoln powoli zatrzymał się za nimi. Podświadomie spojrzała na niego, zamierzając odwrócić wzrok, ale nagle usłyszała wybuch okrzyku z tyłu. „Wow, ten facet jest taki przystojny!” „Tak, to jego dziecko? Takie słodkie!”

„Hmm, dlaczego on jest żonaty? Chcę jego WeChat... szloch...”

Yan Mian odwróciła głowę, by rzucić szybkie spojrzenie, i zobaczyła profil mężczyzny. Jego rysy były wyraźne, z silnym, prostym nosem, który podkreślał jego ostre i surowe linie.

Zwłaszcza jego oczy, głębokie jak otchłań, emanujące aurą szlachetności i chłodu. Źrenice Yan Mian się skurczyły. Ta twarz... wyglądała jak jej syn! Nie, wyglądało, jakby już ją gdzieś widziała?

Przypomniała sobie! To był mężczyzna, który był z Yan Feifei na cmentarzu!

Mocno ścisnęła drzwi samochodu i w jednej chwili szok i nienawiść wezbrały w jej sercu. W tym momencie z wnętrza samochodu dobiegł dziecięcy głos. „Mamo, dlaczego jeszcze nie wsiadłaś do samochodu?”

Yan Mian wzięła głęboki oddech i stłumiła wszystkie emocje.

Nie mogła niczego przyspieszać. Przez te cztery lata za granicą nie mogła zbadać, co się wtedy wydarzyło, a nawet nie znała jego tożsamości.

Potrzebowała czasu, aby stopniowo, krok po kroku, odkryć prawdę. „Już idę”. Yan Mian odpowiedział i szybko wsiadł do samochodu.

W tym samym czasie, gdy Mały Klopsik obok Bo Jingyana wsiadł do samochodu i spojrzał w górę, zobaczył taksówkę przed sobą. Przez tylną szybę dostrzegł twarz innego chłopca i jego kroki natychmiast się zatrzymały. „Tato, ten chłopiec wygląda jak ty”.

Ściśle rzecz biorąc. to nie było tylko podobieństwo, to była jak kopia! Brwi Bo Jingyana zmarszczyły się, gdy podążył wzrokiem za wzrokiem syna.

Jednak pośród dużego ruchu nie mógł się skupić na szczegółach. „Nie bądź głupi, czas wracać do domu”. Powiedział cicho, nie myśląc o tym wiele.

Yan Mian przyprowadził Dou Bao do mieszkania przygotowanego przez Qin Lu, prostego dwupokojowego mieszkania z jednym salonem, które było ciepłe i przytulne.

Wydała swojemu maleństwu kilka poleceń i czekała na przybycie profesjonalnej niani, ciotki Zhao, z którą skontaktowała się wcześniej, zanim odeszła.

Z powodu choroby krwi Dou Bao spędziła te lata na studiowaniu różnych chorób wieku dziecięcego i uzyskała wiele trudnych zaświadczeń lekarskich.

W połączeniu z listem polecającym Qin Lu, mogła bezpośrednio zgłosić się do Szpitala Ludowego po powrocie do kraju. Zapukała do drzwi gabinetu dyrektora szpitala, ale wyglądało na to, że się spieszył i gwałtownie otworzył drzwi.

„Doktorze Yan, w końcu przyszedłeś! Już przetworzyłem twoje procedury zatrudnienia. Teraz potrzebujemy twojej pomocy w czymś bardzo pilnym!” Yan Mian była na chwilę zaskoczona, kiwając głową. „Dyrektorze, proszę mi powiedzieć”.

„Dzisiaj jest dzień badania lekarskiego młodego mistrza rodziny Bo. Zazwyczaj dr Zhao osobiście wykonuje tę usługę, ale niestety został opóźniony z powodu wypadku”.

Dyrektor był tak zdenerwowany, że się pocił, nawet jego biała broda była mokra. Złapał Yan Miana za ramię. „Doktorze Yan. Tylko ty możesz uratować nasz Szpital Ludowy!”

Nie mógł wysłać byle kogo. Yan Mian miała niezbędne certyfikaty i była repatriantką. Była najbardziej odpowiednią osobą do tej pracy!

Yan Mian była nieco zaskoczona i poruszyła lekko obolałym ramieniem. „Reżyserze, mogę iść. Proszę się uspokoić...”

Patrząc na wyraz twarzy reżysera i słowo „ratować”, każdy, kto nie wiedziałby, pomyślałby, że rodzina Bo zamierza zjeść ludzi, prawda?