Rozdział 30

„Och, naprawdę?” Ona po prostu zauważa, że tu siedzimy. Patrzy na mnie jak na sztylety, a potem na Sierrę i nie ma nic, co mógłbym zrobić lub powiedzieć. Utknąłem między tymi dwoma gigantami i właśnie wpakowałem sobie do ust duży kęs burgera. „Nigdy nie macie dodatków przy swoim stole. Jesteśmy z wami cały czas i nigdy z wami nie siedzieliśmy. Czy wy to zmieniacie? Nie mogę się doczekać, żeby przyjść tu z wami następnym razem”. Błaga lub jęczy, nie jestem pewien. Zajmuje mi kilka minut, żeby przeżuć i połknąć bez ponownego zakrztuszenia. Nie muszę się bardziej ośmieszać przed tymi facetami niż już to zrobiłem. Poświęca czas, żeby ocenić talerz przede mną i pojawia się szeroki uśmiech na jej twarzy.

„Mam nadzieję, że masz na tyle oleju w głowie, żeby zjeść cały ten talerz kalorii, przynajmniej nie przyłapałbyś mnie na jedzeniu czegokolwiek z tego. Zniszczy ci to sylwetkę, a my wszyscy musimy wyglądać jak najlepiej dla naszych przyjaciół, nikt nie chce być z kimś, kto wygląda niechlujnie i leniwie”. Patrzy prosto na mnie, a ja odkładam burgera na talerz, czując wstyd z powodu ilości jedzenia, którą nałożyłem, zanim ona w ogóle przyszła. Nigdy wcześniej mnie to nie obchodziło, zawsze jadłem, kiedy byłem głodny, ale ona jest najpopularniejszą dziewczyną w naszej szkole i zawsze chłopcy na nią patrzą i rozmawiają z nią, nikt ze mną nie rozmawia. Wiem, że nie jestem gruby, w żadnym wypadku, ale słowa nie bolą mniej. Teraz ma też uwagę większości ludzi w barze, swoim głośnym bełkotem.

„Żartujesz?” Oliver pyta, czy jest zdenerwowany? Kładzie rękę na oparciu krzesła za mną, odwracając się w jej stronę. Czuję się niemal opiekuńczo. „Po ilości kalorii, które spaliliśmy podczas treningu, jestem zaskoczony, że nie zjadła więcej. Pracowała ciężej niż reszta z nas dzisiaj”. Owinął mnie swoim wielkim, wytatuowanym ramieniem i przyciągnął odrobinę bliżej.