Rozdział 5

Sara POV

Podejrzewałem, że pan Cavendish chciał czegoś mocniejszego niż woda, którą zamówił u swojej gospodyni, pani Liesel, po tym, jak wszyscy usiedliśmy w salonie i próbowaliśmy przystosować się do nowego życia.

W samochodzie bardzo się starałam, by cicho, stanowczo i konsekwentnie przedstawić, co się wydarzyło z Chloe. Właśnie zostałam przyjęta na nauczycielkę przedszkola w Hamilton Prep. szkole, w której uczą głównie ludzie, i która cieszy się doskonałą reputacją. Spotykałam się również z inną nauczycielką, choć bagatelizowałam to, bo Chloe słuchała.

A potem nadszedł dzień, gdy wróciłam do domu, do mieszkania, a tam na dziedzińcu stał mężczyzna, którego nigdy wcześniej nie widziałam, a który zostawił na moim progu wiklinowy kosz.

Zawołałam mężczyznę i nawet próbowałam go gonić, ale zniknął zbyt szybko. Wróciłam i otworzyłam kosz, aby znaleźć niemowlę. Chociaż wiedziałam, że to nie noworodek. Mała wydrukowana notatka w koszu głosiła tylko: To Chloe, urodzona 5 maja. Proszę, zaopiekuj się nią.

To, pieluszka i pajacyk Chloe oraz mały kocyk to wszystko, co miałam, kiedy poszłam na policję.

W tym momencie nie mogłem powstrzymać się od wzięcia Chloe w ramiona i uroczystego przeproszenia jej za kłamstwo o jej rodzicach. Wyjaśniłem, że chciałem poczekać, aż trochę podrośnie, żeby powiedzieć jej prawdę.

Ku mojemu zaskoczeniu Chloe poświęciła kilka minut na przemyślenie sprawy, zanim skinęła głową bardzo poważnie i powiedziała, że rozumie. Następnie przytuliła mnie i powiedziała: *Ty się mną opiekuj, mamusiu.

Grace, która siedziała sama na sofie, zeszła, podeszła i usiadła obok mnie po drugiej stronie. Przytuliłam je obie i powstrzymałam kilka łez. Widziałam, jak dziewczyny patrzyły na siebie ze szczęścia. Myślałam, że moje serce pęknie.

Kiedy mogłam kontynuować, wdzięczna za cierpliwość pana Cava, wyjaśniłam, jak wychowywałam Chloe, pomijając część o tym, jak mężczyzna, którego myślałam, że poślubię, zniknął, gdy tylko ją wprowadziłam. Opowiedziałam o wiedzy o wilkołakach, której się nauczyłam, w tym o tym, że zadbałam o to, aby moja córka uczestniczyła w rytuałach odpowiednich dla szczeniąt, zapewniłam jej książki o wilkołakach i ludziach i nigdy nie pozwoliłam Chloe zapomnieć o swoim pochodzeniu.

„A co pamiętasz z wyglądu tego człowieka?” zapytał pan Cavendish.

Pokręciłam jej głową i przytuliłam obie dziewczyny trochę mocniej. „Był tylko sylwetką, a nawet to nie było wyraźne, biorąc pod uwagę wieczorne cienie. A minęło już pięć lat. Pamiętam, że był wysoki, ale nie wiem nawet, czy był człowiekiem, czy wilkołakiem”.

Szofer zapukał krótko i otworzył drzwi do salonu. Na skinienie głowy swojego pracodawcy gestem wskazał za siebie i weszło trzech silnych betów, niosących moją sofę, fotel i stolik kawowy. Musiałam się powstrzymywać, żeby nie krzyknąć ze zdziwienia.

„Co to jest?” chciałam wiedzieć i wstałabym, gdybym nie trzymała w ramionach dwóch małych dziewczynek.

Weszły kolejne trzy bety, niosąc materac Chloe, sprężyny i ramę łóżka, a także jej mały biały zagłówek z wyrzeźbionymi kwiatami.

„Och, będziemy musieli odrzucić część z tego” – powiedział pan Cavendish tak swobodnie, patrząc na to osądzającym okiem.

Zjeżyłem się. Tak, moja sofa nie kosztowała tyle, co nowy samochód, ale moje meble były w porządku. Ukrywając moje przerażenie, prawdopodobnie kiepsko, zapytałem: „Poczekaj, proszę, co tu się właściwie dzieje?”

„Od dziś będziesz tu mieszkać” – powiedział mi.

„ Podjąłeś za mnie tę decyzję?”

„Nie masz wyboru”.

Spojrzałam na Chloe, która natychmiast przytuliła mnie mocniej, szepcząc: „Mamo. Czy będziemy mieszkać z tatą?”

Zobaczyłam, że pan Cavendish celowo łagodzi swój wyraz twarzy. „Moje dziecko zasługuje na najlepszą edukację, najlepsze środowisko, a one, cóż, potrzebują ciebie. Poza tym muszę poznać prawdę o przeszłości, a ty jesteś jedyną wskazówką”.

Chciałam się kłócić, ale potem spojrzałam na obie dziewczynki ich jasnoniebieskimi, szczenięcymi oczami. Czy miałam odmówić Chloe lepszego życia z powodu mojej dumy? I tak, był nadgorliwy, ale był alfą i bez wątpienia przyzwyczajony do stawiania na swoim bez zadawania pytań.

„W porządku” – powiedziałem. *Rozumiem konieczność i to, że byłoby to najlepsze dla naszych, mam na myśli, Chloe i Grace. Muszą się przecież poznać, a ja nie rozstanę się z Chloe.

Skinął głową.

„Ale przynajmniej powinnam mieć prawo decydować, gdzie te meble się znajdują, prawda?” powiedziałam. *Każdy przedmiot został kupiony za zarobione przeze mnie pieniądze i jest pełen wspomnień o Chloe i mnie. Nie możesz po prostu zdecydować, żeby je wyrzucić. Jeśli mam tu mieszkać, gdzie jest mój pokój?”

Wyglądał na zaskoczonego, że „mały” człowiek się tak upiera. Spojrzał na moje rzeczy, a potem na kuchenny stół, telewizor z płaskim ekranem na stojaku i komodę, które zostały wniesione podczas drugiej podróży przez pierwszą trójkę beta.

Wiedziałam, że wszystkie moje meble były dość proste, ale były wygodne i czyste, z domową atmosferą. Miałam nadzieję, że zrozumie, że znajomy przedmiot pomoże Chloe przystosować się do życia w tym nowym miejscu.

„Masz rację, i weźmiesz apartament gościnny” – powiedział, wskazując na swojego szofera, który wyprowadził bety z pokoju i poprowadził korytarzem. Wrócił chwilę później i mruknął coś do pana Cavendisha, który skinął głową, a następnie poprosił mnie, abym wszedł do pokoju i pokazał, gdzie rzeczy powinny być ustawione.

Pani Liesel zaprowadziła mnie, Chloe i Grace do apartamentu większego niż całe moje mieszkanie. Miał przylegającą łazienkę i aneks kuchenny i zastanawiałam się, czy stał pusty, czy też pan Cavendish kazał go opróżnić dla mnie i Chloe tego ranka.

Wkrótce bety ustawiły łóżka, szafki nocne, biurka i regały na książki, aby utrzymać przepływ w pokoju i wyraźnie oddzielić przestrzeń dla mojej córki od mojego łóżka. Kiedy bety wnosiły pudełka z książkami, Chloe ustawiała garnki, patelnie i przybory kuchenne z autorytetem, który wywołał u mnie uśmiech.

Grace stała obok mnie, gdy kładłam pościel na łóżku Chloe. Prześcieradła i poszewki były zwyczajnie białe, a kołdra pokryta czarno-szarymi szkicami wilków o niebieskich oczach. Miałam nadzieję, że pan Cavendish nie będzie miał nic przeciwko temu. Chciałam, żeby to miejsce jak najbardziej przypominało „prawdziwy” dom Chloe.

„ Czy teraz zostaniesz moją mamusią?” usłyszałam szept Grace.

„Jak to możliwe? Ona jest tylko człowiekiem” – warknęła Liesel, niemal przewracając oczami na samą myśl. „Tylko panna

Ella jest godna Alfy Zane'a.

„Panna Ella?” zapytałem. Jakie dokładnie były relacje mojego starego pracodawcy z panem Cavem?

Liesel wyprostowała się nieco. „Panna Ella jest siostrą bliźniaczką byłej żony Zane'a i wychowała pannę Grace. Pamiętaj o swoim miejscu; jesteś tylko człowiekiem”.

Wzruszyłam ramionami i powiedziałam: „Masz rację, ale to nie ma nic wspólnego ze mną. Jestem tu tylko dla Chloe, ale to nie znaczy, że Grace i ja nie możemy być wspaniałymi przyjaciółkami, prawda, kochanie?” Spojrzałam na córkę pana Cava, która uśmiechnęła się i nieśmiało skinęła głową.

Wtedy zdałem sobie sprawę, że pan Cavendish stoi w drzwiach i odwróciłem się od dumnych, brązowych oczu pani Liesel.

„Podpisz to” – poinstruował, wręczając mi teczkę, którą otworzyłem ze zmarszczonymi brwiami. Czego nowego ode mnie teraz chciał?

„Umowa o zachowaniu poufności dla niani?” – zapytałam, skanując ją. *Mam odpowiadać za codzienną opiekę nad Chloe i Grace”. To było w porządku.

Potem przeczytałem: Pamiętaj o swoim ludzkim statusie i nie ujawniaj żadnych prywatnych informacji o swoim pracodawcy. Nie uwodź pracodawcy ani nie angażuj się z nim w stosunki seksualne.