Rozdział 4 Tajemnicze wezwanie

„Ojcze, czy Justin, o którym wspomniałeś, mógłby być następcą rodziny Brownów, księciem Pekinu?”– zapytał Raymond.

Starzec skinął głową: „To on”.

Ojciec Raymonda wyglądał na zawstydzonego: „To nie jest łatwe zadanie. Jest wybitną postacią w Pekinie. W porównaniu z nim nasza rodzina w Yale jest zupełnie inna. Jak możemy go dogonić?”

Rodzina Brownów, najbogatszego człowieka w kraju, ma dużą rodzinę i wielu potomków.

Jako wnuk dziadka Brownsa Justin został mianowany spadkobiercą rodziny.

Ale zachowuje dyskrecję i nigdy nie pojawiał się publicznie, a świat zewnętrzny nawet nie wie nic o jego wyglądzie.

Wszyscy byli zdezorientowani, dlaczego starzec nagle wspomniał o tej osobie.

„ Kraina Paradise Resort od dawna jest nabyta przez rodzinę Brownsów ”– kontynuował starzec. „Wiadomości wewnętrzne: dziadek Browns przekazałJustinowi pełną odpowiedzialność za ten projekt . Jeśli uda nam się pozyskać jego przychylność, rodzina Yale będzie w firmie budowlanej W wyborach szanse na wygraną są większe.”

„Ojcze, ten pomysł jest zbyt nierealistyczny. Jest tak wielu ludzi, którzy chcą przypodobać się rodzinie Brownów. Jeśli pochopnie udamy się do stolicy, obawiam się, że nie będziemy mogli ich nawet spotkać z ojcem Raymonda”. potrząsnął głową.

„Kto powiedział, że musimy jechać do stolicy? Justin jest teraz w Rongcheng i mieszka tam od trzech lat”. Starzec powiedział coś szokującego.

Raymond zmarszczył brwi: „To rozsądne, aby on, książę z Pekinu, przyjechał do Rongcheng w celu sprawdzenia projektu kurortu. Jak mógł tu osiedlić się na trzy lata?”

„ Babcia Browns pochodzi z Rongcheng. Przyjechał tu, aby zregenerować siły trzy lata temu , a Justin mu towarzyszył. Przyjdź. Osoby z zewnątrz o tym nie wiedzą, mieszkali w Lushan Manor w Rongcheng.”– wyjaśnił starzec.

Lushan Manor to jednorodzinna willa położona na zboczu góry w Dystrykcie Południowym. Jest to jedyna willa w całej górze. Od dawna krążą pogłoski, że jej właściciel jest bogatym samotnikiem.

„Ojcze, osoby z zewnątrz o tym nie wiedzą, skąd o tym wiedziałeś?”– zapytała z zaciekawieniem matka Raymonda.

„Początkowo nikt o tym nie wiedział, ale teraz jest inaczej, bo jutro są 70. urodziny babci Browns. Po raz pierwszy nasza rodzina z Yale faktycznie otrzymała dwa zaproszenia”– powiedział starzec z uśmiechem.

„Nie tylko rodzina Brownów , ale także wszystkie większe rodziny w Rongcheng otrzymały zaproszenia. Babcia Brownów musi mieszkać w Rongcheng od dawna i chętnie nawiązuje nowe przyjaźnie”.

„ W każdym razie to to rzadka okazja i jest to także mój powód, dla którego Raymond tak szybko wrócił do domu”– powiedział starzec i wyjął dwa zaproszenia.

„Raymond, Xiaoyou, jutro wieczorem będziecie reprezentować rodzinę Yale na przyjęciu urodzinowym babci Brown. Przygotujcie hojny prezent i postarajcie się pokazać swoją twarz przed Justinem. Byłoby lepiej, gdybyście mogli powiedzieć kilka słów. "

„OK, nie rozmawiajcie cały czas o pracy podczas kolacji.” Przerwała mu matka. „Pokój jest gotowy. Wy dwoje będziecie dzisiaj spać w głównej sypialni. Teraz, gdy Raymond wrócił, czas na dziecko”.

Evelyn ma swój własny pokój u rodziny Yale i mieszka w nim odkąd wyszła za mąż, nie przenosząc się do głównej sypialni.

„Muszę dziś wieczorem gdzieś wyjść”– powiedziałRaymond zimnym tonem.

Matka Raymonda walnęła pałeczkami w stół: „Wyjdź? Znajdź tę lisicę? Jeśli odważysz się pozwolić Xiaoyou zostać dzisiaj samemu w pustym pokoju, obedrę lisa skórę!”

„Mamo, nie bądź impulsywna”– poradził Raymond.

„Zobacz, czy się odważę!” Matka Raymonda spojrzała gniewnie.

Evelyn nic nie powiedziała i obserwowała podekscytowanie, popijając zupę z kurczaka z rybą paszcza. Szczerze mówiąc, całkowicie pozbyła się swoich dawnych urazów.

Pewnego razu zdradziły ją dwie osoby, którym najbardziej ufała. Znienawidziła je i postanowiła się zemścić.

Czas jednak wygładził jej krawędzie i teraz jest jak outsiderka, oglądająca program z wielkim zainteresowaniem.

Nawet nie wiedziała, kiedy wyszła z cienia.

Jednakże nadal była ciekawa, co Raymond może zrobić dla Lindy?

W sypialni oboje zaniemówili.

Raymond zawołał Lindę z balkonu i długo ją namawiał, ale ze środka wciąż dochodziły wybuchy szlochu.

Raymond był bardzo cierpliwy.

Evelyn nie mogła nie pamiętać, że kiedy spotykała się z Raymondem, nigdy nie namawiał jej tak cierpliwie.

Byli tak znajomi, że kiedy Raymond pocałował ją po raz pierwszy, spojrzała na czerwone uszy Raymonda i roześmiała się.

„Evelyn, dlaczego sięśmiejesz?”– zapytał ze złością młody człowiek Raymond.

„Kiedy patrzę na twoje usta, przypomina mi się, jak w przedszkolu wykopaliśmy plaster miodu, użądliły cię pszczoły i miałeś kiełbasianą gębę, a twoje uszy wyglądały jak świnie”. Evelyn wybuchnęła śmiechem, ale Raymond był wściekły.

Od tego czasu Raymond nigdy więcej nie podjął inicjatywy, aby ją ponownie pocałować.

Po dwóch latach związku nie dała jej nawet pierwszego pocałunku, co uznano za porażkę.

Gdyby nie spotkała tej osoby, Evelyn mogłaby nie wiedzieć, jak to jest całować, aż do 23 roku życia.

Przypomniała mi się potworna twarz tej osoby, a także namiętny wyraz twarzy, kiedy ją całował.

Jak wskrzeszona lisica płci męskiej, uwodząca ludzkie dusze.

Evelyn nie mogła powstrzymać się od śmiechu.

Minęły zaledwie trzy godziny od ich zerwania, a ona naprawdę trochę za nim tęskniła...

Evelyn podniosła słuchawkę i wyciągnęła numer tej osoby.

Uwaga: „mała ładna buzia”.

Ze zdziwieniem odkryła, że po trzech latach spania z nim nie znała nawet swojego prawdziwego imienia.

Nie można tego zwalić na nią, która za każdym razem prosiła ich, aby spotykali się wieczorem i od razu przeszli do tematu, gdy się spotkali.

Kiedy miłość jest silna, zawsze nazywa się je „dzieckiem” i „kochaniem”.

Evelyn poczuła się jak szumowina, nawet nie wiedziała, kim jest ta druga osoba, gdy podniosła spódnicę.

Kiedy byłem oszołomiony, mój telefon nagle wibrował.

Pokazany komentarz to dokładnie „śliczna buźka”.

Evelyn wahała się przez kilka sekund, zanim podniosła słuchawkę.

„Tak bardzo za mną tęskniłeś, że zadzwoniłeś zaraz po tym, jak się rozstaliśmy?” Jej głos był czarujący, delikatny i miękki, przez co ludzie czuli się załamani.

Przez chwilę panowała cisza, po czym rozległ się niski, powściągliwy głos: „Gdzie teraz jesteś?”

„W domu.” Odpowiedziała.

„Przyjdź, Green Villa, chcę się z tobą spotkać.” Powiedział.

Evelyn bawiła się palcami we włosach i odpowiedziała nonszalancko: „Nie, mój mąż wrócił i muszę z nim zostać na noc”.

„Evelyn, nie wolno ci z nim spać!”– krzyknął mężczyzna w niekontrolowany sposób.

„OK, OK, przestań sprawiać kłopoty. Jeśli nie będziesz zadowolony z opłaty za rozstanie, dam ci inny sklep. Dzięki temu nie musisz iść do pracy w „Black Horse Club”– namawiała.

„ Evelyn , nie o to mi chodzi. Czy wiesz, kim jestem?”– zapytał mężczyzna.

„Nieważne, kim jesteś, między nami wszystko skończone”– odpowiedziała cicho, jakby namawiała dziecko.

W tym czasie Raymond wszedł do pokoju po wykonaniu telefonu.

Evelyn uśmiechnęła się celowo, marszcząc brwi: „Mężu, wróciłeś. Czas, żeby poszedł spać. Ty też powinieneś iść wcześniej spać”.

Mężczyzna po drugiej stronie telefonu ryknął: „Evelyn, jak śmiecie się rozłączać…”

Pstryknąć!

Telefon został odłożony.

Evelyn również przełączyła swój telefon w tryb „nie przeszkadzać” i zostawiła go na balkonie.

Raymond spojrzał na nią, zmarszczył brwi i zapytał: „Czyj numer telefonu?”

Evelyn uśmiechnęła się promiennie i powiedziała: „To od mojego chłopaka”.