Rozdział 1 Mąż wraca z kochanką

"Ponownie?"

Głos mężczyzny był niski i czarujący, ze śladem niespełnionego pragnienia, które zdawało się być w stanie uwieść ludzkie serca.

Evelyn spojrzała na podłogę. Garnitur i koronkowa bielizna były ze sobą powiązane, sukienka była podarta, a buty na obcasie stoczyły się pod kanapę.

Wszystko to świadczy o obecnym entuzjazmie i intensywności.

„Nie, jestem zmęczona.” Evelyn odmówiła.

Siła fizyczna tego mężczyzny stawała się coraz bardziej zdumiewająca. Prawie płakała i błagała o litość.

Chociaż tak powiedziała, jej małe rączki nadal nieuczciwie dotykały silnych mięśni brzucha mężczyzny.

Mężczyzna chwycił jej kłopotliwą małą rączkę, z nutą niezadowolenia w głosie, ale wciąż pełnym magnetyzmu: „Przestań flirtować, może nie będę w stanie tego powstrzymać.”

Evelyn uśmiechnęła się, jej twarz była już pogodna, ale teraz było ciemno. Jej oczy błyszczały jak gwiazdy, jej czerwone usta były delikatne jak ogień, a jej gęste, czarne, falowane włosy wisiały na jej śnieżnobiałych plecach, przez co jej skóra wyglądała jak żelatyna. Jej czerwone usta w kształcie płatków wykrzywiły się leniwie, a maleńki pieprzyk w kąciku oka również się poruszył.

Ten uśmiech jest zupełnie jak prawdziwy Daji, uroczy.

Mężczyzna spojrzał na kobietę leniwą jak kot w swoich ramionach i poczuł potrzebę, aby jeszcze raz rzucić się na nią i zjeść ją do czysta.

„Nie bądź taki skąpy. Będzie mi tego bardzo brakować, jeśli nie będę już mogła tego dotykać.” Powiedziała Evelyn z uśmiechem.

Wyraz twarzy mężczyzny nagle zamarł, a jego twarz natychmiast pociemniała.

- Co masz na myśli?

Evelyn podniosła cienką kołdrę i wstała, szybko się ubrała, po czym wyjęła z torby czek i podeszła do mężczyzny.

„Kochanie, oto pięć milionów w ramach rekompensaty. Oczywiście ta willa jest również twoja”. Wręczyła czek mężczyźnie.

Jednak w tym momencie mężczyzna nie był zadowolony z otrzymania tak ogromnego prezentu.

„Evelyn, chcesz mnie rzucić?” Głos mężczyzny był okropnie niski i najwyraźniej powstrzymywał swój gniew.

Evelyn wciąż się uśmiechała, trzymając mężczyznę uspokajająco za brodę i całując go: „Mój mąż wraca i nie jest mi już wygodnie bawić się na zewnątrz, więc to koniec”.

Twarz mężczyzny stała się jeszcze bardziej ponura.

Evelyn ponownie cmoknęła jego piękne, wąskie usta: „Bądź grzeczny, jeśli w przyszłości napotkasz trudności, nadal możesz do mnie zadzwonić”.

Powiedziawszy to, Evelyn wstała, wzięła torbę i wyszła z pokoju.

Po zrobieniu dwóch kroków usłyszałem dźwięk rozbijanych przedmiotów w pokoju.

Evelyn nie przestała, tylko uśmiechnęła się bezradnie.

Wychowywała go przez trzy lata. Chociaż nie było w nim prawdziwej miłości, było też trochę pozorów. Rozstanie bez ostrzeżenia było rzeczywiście trochę trudne do zaakceptowania.

Po wyjściu z willi Evelyn pojechała bezpośrednio na lotnisko.

Jej mążRaymond na trzy lata zabrał swoją kochankę za granicę, a teraz pod naciskiem rodziny wreszcie wrócił.

„ Evelyn , chociaż jesteśmy zakochani z dzieciństwa i spotykamy się od dwóch lat, w ogóle nic do ciebie nie czuję”.

„Jedyne, co mi się podoba, to Linda. Gdyby dziadek mnie nie zmusił, nie mogłabym się z tobą ożenić”.

„Nie dotknę cię. To moja obietnica złożona Lindzie”.

„Wszystko, co mogę ci dać, to tytuł pani Yale. Jeśli nie możesz znieść samotności, możesz wyjść i znaleźć chłopaka. Nigdy nie będę się wtrącać. Oczywiście nie możesz wtrącać się w sprawy Lindy i mnie. "

To właśnie powiedział jej Raymond w noc poślubną.

Choć minęły już trzy lata, ona nadal pamięta to wyraźnie.

Rodzinę Jamesów i rodzinę Yale łączą bardzo dobre relacje, a trzy pokolenia głów rodzin są bliskimi przyjaciółmi. W pokoleniu Evelyn rodzina Jamesów urodziła córkę, a rodzina Yale urodziła syna. Od chwili jej narodzin obie rodziny miały małe małżeństwo.

Aby pielęgnować relacje między dwójką dzieci, bawią się razem od dzieciństwa, a nawet na zmianę mieszkają w swoim domu podczas zimowych i letnich wakacji.

Zawsze mieli dobre relacje, a nawet spotykali się po ukończeniu college'u.

Dopóki Linda nie staje pomiędzy nimi.

Skoro już o tym mowa, osobiście popchnęła Raymonda do Lindy.

Linda jest ich koleżanką z liceum. Pochodzi z biednej rodziny i ma nieśmiałą osobowość, ale ma dobre oceny i jest jedyną rekomendowaną uczennicą w arystokratycznej szkole.

Była jak mały biały królik, który włamał się do Koloseum i zawsze był prześladowany przez tych aroganckich i dumnych ludzi.

To Evelyn zawsze jej pomagała, a nawet walczyła o nią.

Obaj zostali najlepszymi przyjaciółmi w szkole średniej, a później rozpoczęli studia na tym samym uniwersytecie.

Jako jej „najlepsi przyjaciele” w szkole średniej, Linda i Raymond są ze sobą bardzo zaznajomieni.

Ale w tamtym momencie nie było absolutnie żadnego znaku, że cokolwiek między nimi istnieje.

Podczas wakacji na drugim roku Evelyn i Raymond zapisali się na obóz letni organizowany przez szkołę.

Przed wyjazdem Evelyn zraniła się w kostkę i oddała swoje miejsce Lindie.

Początkowo nie chciała jechać i Raymond też nie, ale Evelyn obawiała się, że inni będą prześladować Lindę, więc nalegała, aby Raymond się nią zaopiekował.

W rezultacie, po zaopiekowaniu się sobą, oboje się spotkali.

Tego lata Evelyn przeżyła największą porażkę w swoim życiu.

Joyce wrócił.

W najmroczniejszym momencie swojego życia Raymond nagle z nią zerwał i powiedział, że chce być z Lindą .

Nie mogła znieść wszelkiego rodzaju ciosów i zdecydowała się podciąć sobie nadgarstki.

Nie doprowadziło to do śmierci, ale sytuacja zmieniła się na lepsze.

Ojciec Raymonda Matka Raymonda była strasznie przygnębiona, w końcu obserwowali jej dorastanie.

Dziadek Yale wykorzystał nawet udziały rodzinne jako groźbę, aby zmusić Raymonda do poślubienia jej.

Jednak w ciągu dwóch miesięcy złożył podanie o miejsce na wymianie studenckiej na Uniwersytecie Yale i wyjechał do Stanów Zjednoczonych.

Oczywiście Linda też tam była.

To już trzy lata…

Samochód szybko zatrzymał się przed lotniskiem, a myśli Evelyn szybko wróciły.

Starzec poprosił ją, żeby dzisiaj odebrała Raymonda.

Evelyn podniosła nadgarstek i spojrzała na zegarek. Była właściwa godzina.

Podniosła wzrok i zobaczyła Raymonda wypychającego swoją walizkę z hali lotniska.

Ubrany w białą koszulę i czarne spodnie, ma przystojną twarz i niezwykły temperament, a w każdym jego ruchu widać szlachetność i elegancję dziecka z arystokratycznej rodziny.

Pierwotnie łagodna twarz pociemniała w chwili, gdy zobaczył Evelyn.

Evelyn uśmiechnęła się, otworzyła drzwi samochodu, wysiadła z samochodu i podeszła.

„Mężu, dawno się nie widzieliśmy. Jak się masz ostatnio?” Evelyn uśmiechnęła się promiennie.

Jako nadawczyni i prowadząca ma już bardzo miły głos, a przy odrobinie zamierzonej kokieterii jest jeszcze bardziej urocza i zniewalająca.

Nawet otaczający ją ludzie nie mogli powstrzymać się od spojrzeń w jej stronę, potajemnie zazdroszcząc mężowi tej kobiety.

Raymond spojrzał na kobietę przed nim i zmarszczył brwi jeszcze bardziej.

Evelyn jest dziś bardzo piękna , jakby starannie się ubrała, żeby go zobaczyć.

Wygląda inaczej niż trzy lata temu.

W przeszłości wyglądała czysto i uroczo bez makijażu, ale teraz ma wykwintny makijaż, jej włosy są ułożone w duże fale, nosi ubrania znanych marek, emanuje lenistwem i szlachetnością.

– Nie nazywaj mnie mężem. Głos Raymonda był zimny.

Odwrócił się i spojrzał na stojącą obok niego kobietę w białej sukni.

Evelyn widziała ją, zanim wysiadła z samochodu.

Linda wróciła z nim.

Linda miała na sobie luźną białą bawełnianą sukienkę i była bez makijażu, ale jej twarz wielkości dłoni i naturalnie nieśmiałe i niewinne oczy nadal wyglądały uroczo.

Jedną ręką trzymała Raymonda za ramię, a drugą ręką nieświadomie dotknęła jej lekko wystającego brzucha.

To działanie nie mogło być bardziej oczywiste.

Evelyn uśmiechnęła się i zapytała: „Linda, czy jesteś w ciąży?”