Rozdział 3 - Wyciekło zdjęcie

Punkt widzenia Lili

„To straszne umiejętności Photoshopa” – powiedział, kręcąc głową, gdy oddawał Becce telefon. „Wyraźnie widać kontury wokół mojego ciała. Ktoś naprawdę bardzo się stara, żeby rozsiewać paskudne plotki”.

Wszyscy oderwali ode mnie wzrok, by spojrzeć na zdjęcie i je ocenić. „On ma rację... to okropny Photoshop” – ktoś mruknął.

„Jak żałosne. Po co tak bardzo starać się rozsiewać tego typu plotki?” powiedział ktoś inny, kręcąc głową.

Usta Sarah były niczym więcej niż cienką linią, gdy jej oczywisty plan się rozpadał. Nie mogłem powstrzymać uśmiechu, który drgnął w kąciku moich ust.

„Przez chwilę myślałam, że faktycznie pocałowałaś Profesora Enzo” – Becca zaśmiała się obok mnie, odwracając moją uwagę od Sarah i kierując ją na nią. „Chociaż nie byłabym zaskoczona. Jest taki przystojny. Każdy miałby szczęście, żeby móc go pocałować. Wiele kobiet tutaj tego chce”.

„Naprawdę?” zapytałam, unosząc brwi. „Z powodu tego, jaki jest przystojny?”

„To i dlatego, że jest bardzo młody; ma zaledwie 23 lata” wyjaśnia Becca. Moje oczy się rozszerzyły; wiedziałam, że wygląda młodo, ale nie sądziłam, że jest aż tak młody. „Jest również najsilniejszym i najtwardszym profesorem w tej szkole. Czego można się spodziewać, biorąc pod uwagę, że jest Alfą”.

„On jest Alfą?” zapytałem zaskoczony; nie miałem pojęcia. Musiał znać mojego ojca. Nie mogłem nie spojrzeć na profesora Enzo, który był zajęty pokazywaniem uczniom nowych ruchów.

„Tak” odpowiedziała Becca. „Myślę, że jest Alfą Stada Calypso”. Stado Calypso.

To była sfora, w której urodziła się moja matka; jej rodzice pochodzili ze sfory Calypso. Pamiętałem, kiedy byłem młody, że ich byłym Alfą był Blaise, najpotężniejszy zmiennokształtny we wszechświecie. Zastanawiałem się, jak Enzo został ich Alfą.

Myśl ta szybko uleciała mi z głowy, gdy zajęcia dobiegły końca.

„Umieram z głodu...” powiedziała Becca, zbierając swoje rzeczy. „Powinnyśmy zjeść lunch”.

„Będę za minutę”, mówię jej, zerkając przez ramię na Enza, który pisał coś na telefonie. Miał surowy wyraz twarzy; jego brwi drgnęły tylko nieznacznie. „Muszę porozmawiać z profesorem o czymś”. „Okej”, powiedziała Becca, machając do mnie półgębkiem. „W takim razie zobaczę cię za chwilę”.

Odwróciła się i opuściła arenę wraz z innymi, zostawiając mnie samego z Profesorem Enzo.

„Profesorze?” – mówię, podchodząc bliżej. Spojrzał na swój telefon, żeby na mnie spojrzeć, mrużąc oczy. „Chciałem tylko powiedzieć, że przepraszam za ten bałagan...”

„Już się tym zajęliśmy” – mruknął, pokazując mi swój telefon. „Zrobiłem zdjęcie”.

Uniosłam brwi w szoku; to było tak szybkie. Kiedy zobaczył mój zszokowany wyraz twarzy, na jego ustach pojawił się uśmieszek. „Znam gościa, który zarządza tą platformą” - wyjaśnił. „Zdjął to bez pytania”. „Dziękuję” - powiedziałam do niego, czując przytłaczające poczucie ulgi. Chciałam się odwrócić, ale jego głos mnie powstrzymał.

„Próbowałem zrozumieć, dlaczego wyglądasz mi tak znajomo, a potem, kiedy zobaczyłem, jak walczysz, zdałem sobie sprawę, kim jesteś” - powiedział. Czułam jego wzrok z tyłu głowy i wiedziałam, jak intensywnie się we mnie wpatruje, jeszcze zanim odwróciłam się, by stanąć z nim twarzą w twarz. „Jesteś córką Alfy Bastiena”. To nie było pytanie. Kiwnęłam głową raz. „Znasz mojego ojca?”

„Jest jednym z najsilniejszych i najzacieklejszych Alph” – powiedział Enzo; trudno było odczytać jego wyraz twarzy. „Widać, że trenowałeś pod jego okiem”. „Przez całe moje życie” – mówię, wpatrując się w ziemię niemal nieśmiało. Nie byłem pewien, dlaczego nagle poczułem się zawstydzony. „Mój ojciec jest moim wzorem do naśladowania... podobnie jak moja matka”.

Nic na to nie odpowiedział; po prostu patrzył na mnie przez kolejną krótką chwilę. Wkrótce odwrócił się, aby posprzątać swoje rzeczy. Stałam tam przez chwilę, niepewna, co powiedzieć.

„Tak naprawdę mam przyjęcie urodzinowe w ten weekend”, mówię mu, zanim mogę pojąć, co mówię. Jego ciało napina się na moment i spogląda przez ramię, aby na mnie spojrzeć. „Będzie tam wielu Alfy. Kończę 18 lat, więc będzie to wielka impreza w Elysium. Jesteś zaproszony, oczywiście. Wszyscy Alfy są”.

„Naprawdę?” Kolejny uśmieszek pojawił się na jego ustach, powodując, że moje serce przewróciło się.

„Tak” – odpowiadam, zadowolony, że mój głos nie brzmiał napięty. „Oczywiście, nie musisz. Ale pomyślałem, że zaproponuję zaproszenie”.

Gdy nic nie odpowiedział, wziąłem to za sygnał, żeby odejść. Odwróciłem się, czując się niezręcznie, i zacząłem iść w stronę wyjścia.

„Czy mam coś przynieść?” Zapytał zanim | mógł wyjść. Zatrzymałem się; oddech uwiązł mi w gardle.

„Tylko ty” – mówię, natychmiast żałując, jak żałośnie zabrzmiałem. Wyszedłem bez słowa.

Trzecia osoba POV

„Ona mnie totalnie zawstydziła w klasie” – płakała Sarah do swojego nowego chłopca-zabawki Scotta.

Nie uważała Scotta za swojego chłopaka, chciała tylko sprawdzić, czy uda jej się go ukraść Lili. I tak zrobiła.

Od kiedy Lila zaczęła chodzić do akademii, uwaga wszystkich zawsze była skupiona na Lili. Sarah była kiedyś najlepszą uczennicą, a teraz była nią Lila. Sarah była kiedyś w centrum uwagi, ale teraz wszyscy mówią tylko o Lili.

Nie obchodzi jej, że Lila jest córką Alfy Bastiena; nie ma wilka, więc w oczach Sarah jest nikim. Jest gorsza niż Omega.

„Powinieneś usłyszeć, co mi powiedziała, Scott” – kontynuowała Sarah. „Powiedziała też, że nie jesteś wystarczająco męski, żeby sobie z nią poradzić”.

„Mówi ktoś, kto by się nie poddał” – powiedział Scott, przewracając oczami. „Po prostu o niej zapomnij. Kto jej potrzebuje”. „Masz rację…” Sarah się zgodziła. „Ale to nie znaczy, że zamierzam to tolerować”. „Co to znaczy? Co planujesz zrobić?

„Podsłuchałem, jak rozmawiała z profesorem Enzo po dzisiejszych zajęciach. Zaprosiła go na swoje urodziny ”. „Okej?” nalegał Scott.

„Myślę, że nadszedł czas, abyśmy wpadli na imprezę”.