Rozdział 2 - Przesuwanie się i walka 101

Punkt widzenia Lili

Profesor Enzo był niezwykle przystojny i niesamowicie umięśniony. Przesunąłem wzrokiem od jego wspaniałych szarych oczu do jego niesamowitego brzucha z ośmioma kaloryferami. Jego ramiona były duże i mogłem zobaczyć małe żyły pojawiające się wokół bicepsów. Jego ciemne, falujące włosy były trochę kudłate. oplatające jego szerokie i męskie rysy. Na jego czole i po bokach twarzy miał krople potu, a na klatce piersiowej trochę potu, spływającego po torsie.

Moja twarz natychmiast zaczęła się czerwienić, gdy podszedł do mnie.

„Czy mogę w czymś pomóc?” Zapytał, unosząc brwi i patrząc mi w oczy.

„Przepraszam, właśnie przeniosłam się do tej klasy” – mówię do niego, pokazując mu wydrukowany plan zajęć. „Jestem Lila...”

Spojrzał krótko na plan zajęć; cisza między nami stawała się coraz gęstsza, gdy oderwał wzrok od planu zajęć i spojrzał na moją twarz. „Możesz dołączyć do innych uczniów” – powiedział, odwracając się ode mnie.

Moje oczy rozszerzyły się, gdy spojrzałem na pozostałych, którzy wciąż walczyli w swoich wilczych formach. Przełknąłem gulę, która utworzyła się w moim gardle. „Właściwie nie mogę się przemienić” mówię szybko, zanim zdąży odejść.

Zamarł; przez chwilę myślałem, że usłyszałem niskie warknięcie w głębi jego gardła.

„Co?” Zapytał niedowierzającym i lekko zirytowanym tonem. Odwrócił się i zobaczyłem, że jego szare oczy stały się teraz ciemne i groźne. „Co masz na myśli, mówiąc, że nie możesz się przemienić?”

„Chcę powiedzieć... że jeszcze nie mam swojego wilka” – mówię, mocno gryząc wargę.

Spojrzał na moje usta, gapiąc się, jak nerwowo żuję dolną wargę. Czułam ciepło krążące w moich rysach. Moje serce waliło tak szybko i głośno w mojej piersi, że myślałam, że będzie w stanie je usłyszeć. „Dlaczego jesteś w klasie zmieniającej się i walczącej, skoro nie potrafisz się zmieniać?”

„Jestem dobry w walce” – odpowiadam. „To, że nie mam wilka, nie oznacza, że nie jestem zdolny. Ćwiczę całe życie. Pokażę ci, co potrafię”.

„Nie mam czasu na niańczenie” – mruknął, brzmiąc niesamowicie zirytowany. „Poza tym” – dodał. „Nie mam dla ciebie partnera. Wszyscy moi uczniowie walczą w swoich wilczych formach”.

„Mogę z nią trenować” – powiedziała wilczyca, zmieniając się z powrotem w człowieka.

Miała miłą twarz; jej włosy były krótkie i ciemne. Jej oczy były duże i brązowe, z długimi rzęsami. Patrzyła na mnie czule ze słodkim uśmiechem.

„Nie mam nic przeciwko” – powiedziała ponownie, odrywając ode mnie wzrok i patrząc na profesora Enzo. „Dobrze” – powiedział.

Odszedł nie mówiąc już ani słowa.

„Jestem Becca” powiedziała, wyciągając do mnie rękę. Wzięłam ją, odwzajemniając jej uśmiech. „Miło cię poznać” powiedziałam w odpowiedzi. „Jestem Lila”.

„Och, zaufaj mi, wiem dokładnie, kim jesteś. Słyszałem też, że jesteś jednym z najlepszych wojowników w tej szkole. Profesor E. byłby głupi, gdyby cię odrzucił”.

Nie mogłem powstrzymać się od śmiechu na jej słowa; to był mój pierwszy rok w tej szkole i przypuszczam, że | nie powinno być zaskoczeniem, że wieści rozchodzą się szybko. Jestem znany w Elysium ze swojej walki i bystrego umysłu, ale nie byliśmy w Elysium. Byliśmy w Higali. Największym mieście poza Elysium.

„Doceniam twoje miłe słowa” – mówię w odpowiedzi i tak właśnie myślę.

Chciała powiedzieć coś jeszcze, ale zabrakło jej słów, gdy usłyszeliśmy inny, bardziej znajomy głos. „No i patrzcie, kto to jest” – prychnęła Sarah. „Czy to nie ta mała dziwka; przyszła bawić się z dużymi pieskami ?” Uniosłam brwi; nazwała mnie dziwką? Po tym, jak / właśnie przyłapałam ją na całowaniu się z moim chłopakiem?

„Chociaż nie powinnam być zaskoczona” – powiedziała, jej ton stał się lodowaty, gdy spojrzała za ramię na profesora Enzo, który patrzył w naszym kierunku, a między brwiami pojawiła mu się zmarszczka, a grymas pogłębiał się. „Biorąc pod uwagę, jak bardzo lubisz profesora Enzo; to jest ao -brainer, że chcesz przenieść się do jego klasy”.

„Jestem tu, żeby ćwiczyć swoje umiejętności bojowe, jak wszyscy inni.” To ją rozśmieszyło.

„Proszę; jedyne umiejętności, które ćwiczysz, to umiejętności ust.” „Ona jest naprawdę bardzo zdolną wojowniczką,” wtrąciła Becca.

„To bogate, jak na skromną Omegę” – prychnęła Sarah, co sprawiło, że Becca się wzdrygnęła. „Twoi typ nie powinien w ogóle być wpuszczany do tej szkoły”. Becca wyglądała na szczerze zranioną jej słowami.

„Ew Sarah, dlaczego w ogóle rozmawiasz z tą Omegą?” – powiedziała inna dziewczyna, stając obok niej. Obie dziewczyny się roześmiały, a ja zobaczyłam, że twarz Becci zaczerwieniła się, gdy spuściła wzrok.

„Omegas to nic innego jak śmieci” – zgodziła się Sarah. „Ale co gorsze od 0mega to ktoś, kto nie potrafi nawet zmienić się w wilka. Nic dziwnego, że twój chłopak chciał moich ust, a nie twoich”.

Stanąłem przed Beccą, blokując ją przed wzrokiem innych wilków.

„Co daje ci prawo do decydowania, czy Omega jest zdolna, czy nie? Widziałem ją walczącą chwilę temu i wydawała mi się całkiem zdolna. Z tego, co zrozumiałem, jesteśmy w tej szkole, żeby się uczyć. Więc nie stwarzajmy sobie nawzajem problemów” – powiedziałem, gapiąc się na ich twarze. „Co do mojego chłopaka, to…” – mówię, patrząc Sarah w oczy. „On najwyraźniej nie jest wystarczająco męski, żeby sobie ze mną poradzić. Więc jest cały twój”.

Bez słowa chwytam Beccę za nadgarstek i ciągnę ją ze sobą w inną część areny, z dala od tych okropnych wilczyc.

Gdy przechodziliśmy, znów dostrzegłem profesora Enza i zdawało mi się, że dostrzegłem uśmiech w kąciku jego ust.

„Dziękuję, że mnie bronisz” – powiedziała Becca cichym tonem, gdy już byliśmy daleko. „Jednak jestem przyzwyczajona do bycia prześladowaną. Omegas nie są tu zazwyczaj lubiani...” Uniosłam brwi, patrząc na nią. zdezorientowana.

„Dlaczego?” zapytałem. „Niektóre z najlepszych wilków, jakie znam, to 0megas. Są niesamowicie miłe i szczere. Nie pozwól, aby tacy łobuziaki wmówiły ci coś innego”.

Obdarzyła mnie szerokim uśmiechem. Widziałem, że poczuła się o wiele lepiej.

„Oczywiste jest, że niektórzy ludzie tutaj nie rozpoznają cię jako córki Alfy Bastiena. Pokażmy im, co potrafisz!”

Uśmiechnęłam się na jej słowa; to brzmiało jak idealny pomysł. Nie mogłam zmienić się w moją wilczą formę, co oznaczało, że musiałam ich zachwycić w inny sposób.

Stanęłam twarzą w twarz z Beccą, przyjmując pozycję, w której czułam się najbardziej komfortowo. Wkrótce obie walczyłyśmy.

Udało jej się uniknąć większości moich ataków. Jednak bardzo się powstrzymywałem. Nie chciałem jej skrzywdzić.

Unikałem jej ataków z łatwością; nie mogła się nawet do mnie zbliżyć. Czułem na sobie wzrok innych uczniów, ich usta rozwarte, gdy wykonywałem akrobatyczny ruch. Czegoś, czego na pewno nikt się nie spodziewał.

Wykonałam salto w przód, kopiąc nogami i celowo mijając Beccę o włos. Chociaż, przestraszyłam ją na tyle, że potknęła się do tyłu i straciła równowagę.

Złapałem kulę ze ściany broni, szybko obracając ją w dłoniach, wykonując salto i obrót. Uniknęła pierwszego ataku, myśląc, że celuję w jej głowę, podczas gdy w rzeczywistości celowałem w jej stopy. Więc próbowała się uchylić, ale zamiast tego potknęła się i znów upadła na ziemię.

Lekko stanąłem na jej piersi, przygważdżając ją do ziemi kulą skierowaną wprost na nią. Spojrzała na mnie z podziwem; wszyscy zdumieni.

Rozejrzałem się dookoła, niemal zapominając, że była publiczność. Nikt z nich nie przemówił przez długi czas, aż kilku z nich zaczęło klaskać. Wtedy prawie wszyscy zaczęli wiwatować.

Wszyscy oprócz Sarah i jej przyjaciółki.

Uśmiechnęłam się zadowolona, zdejmując nogę z Becci i pomagając jej stanąć na nogi. „To było niesamowite!” Odetchnęła, gapiąc się na mnie szeroko otwartymi oczami. „To nic” – wzruszyłam ramionami. odkładając kulę z powrotem na stojak.

Odwróciłam się i zobaczyłam Profesora Enzo wpatrującego się we mnie; ręce miał skrzyżowane na piersiach, a twarz pozbawioną wyrazu. Zanim zdążyłam do niego podejść i zapytać, co myśli, usłyszałam pikanie dochodzące z areny. Zmarszczyłam brwi, gdy zdałam sobie sprawę, że to telefony wszystkich.

Kiedy wszyscy poszli sprawdzić swoje telefony, usłyszałem jęki i zobaczyłem zaszokowane twarze. Becca zakryła usta dłonią i wpatrywała się we własny telefon.

„Co się dzieje?” zapytałem, zerkając przez jej ramię.

Gdy tylko zobaczyłam, na co wszyscy patrzyli, moje serce podskoczyło do gardła. To było zdjęcie mnie... całującego... Profesora Enzo.

„Wszyscy muszą odłożyć swoje telefony!”Głos profesora Enzo był głęboki i dudnił po całej arenie.

Nie mogłam się nawet ruszyć; całe moje ciało było zamrożone, gdy | wpatrywałam się w zdjęcie na telefonie Becci. Rozejrzałam się po arenie, tylko po to, by spotkać się z grupą ciekawskich i zszokowanych min. Wszyscy się na mnie gapili. Sarah i jej przyjaciółka chichotały, patrząc na mnie wrogo. „To jeden ze sposobów, żeby wyjść do przodu…” Usłyszałam, jak mruczy.

Profesor Enzo złapał telefon Becci, żeby spojrzeć na zdjęcie; nawet nie zdawałam sobie sprawy, że się do nas zbliża. Jego szczęka drgnęła, gdy oglądał zdjęcie.