Punkt widzenia Carol
Moje życie było zupełnie zwyczajne aż do dziś. Myślałem, że dziś nie jest inaczej.
Obudziłam się na czas, dojechałam do pracy z niewielkim ruchem ulicznym i nawet ubrałam się w swój normalny strój. Nawet teraz, jak zawsze, robię sobie kawę w pokoju socjalnym. To wszystko jest częścią mojej idealnie wygodnej rutyny.
„Hej, kochanie”. Dźwięk znajomego głosu wywołuje uśmiech na mojej twarzy. Odwracam się i wita mnie widok mojego chłopaka, Zacka, wchodzącego do pokoju socjalnego.
Nikogo więcej tu nie ma, myślę z figlarnym uśmiechem. Zamykając niewielką odległość między Zackiem a mną, pochylam się, by dać mu delikatnego, ale namiętnego pocałunku.
„Ktoś ma dzień go pod” – Zack uśmiecha się złośliwie. Śmieję się.
„ Może. Po prostu... Wdzięczna , chyba”. Wdzięczna za jakąś stabilizację, myślę, ale nie mówię tego na głos. Zack nigdy nie lubi, kiedy staję się zbyt sentymentalna.
Zaczynam typową rozmowę z Zackiem, gdy przygotowujemy kawę. Mam nadzieję, że ten krótki moment PDA nie jest zbyt oczywisty. Poprawiam bluzkę i ołówkową spódnicę i zerkam również na jego ubrania - wygląda tak samo jak zawsze w swojej koszuli z guzikami i szarych spodniach. Patrząc na niego, możesz nawet nie zdawać sobie sprawy, że jest wilkołakiem,
Stojąc w pokoju socjalnym, nie mogę powstrzymać się od rozczulającego wspomnienia chwili sprzed prawie dwóch lat, kiedy śmiało oznajmił, że chce się do mnie zalecać. Zawsze byłam nerwowa w związku z romansami biurowymi, ponieważ rozstania mogą być niezręczne - ale kiedy dał mi znać, że jestem jego przeznaczoną partnerką, stałam się ciekawa.
Już wcześniej wiedziałem o wilkołakach. Mimo to zawsze wydawały się tak oddzielone od życia, które prowadzę. Wiele wilkołaków trzyma się w swoich stadach i nie ma potrzeby, by się rozgałęziać.
Jako człowiek, oczywiście, nie zdawałam sobie sprawy, że Zack jest moim przeznaczonym partnerem - ale jako wilkołak Omega, Zack mówi, że wiedział od razu. Tej więzi nie można zerwać. Dla wilkołaków przeznaczeni partnerzy są wieczni.
Ale dlaczego nie zacząć na zawsze już dziś? Głos z tyłu głowy mruczy. Staram się to ignorować, jak zwykle. Zbliża się nasza druga rocznica, więc dziwnie się czuję, że nigdy poważnie nie rozmawialiśmy o małżeństwie, a nawet o wspólnym zamieszkaniu.
Zmuszam się do odrzucenia negatywnych myśli, słodząc kawę. Kto wie, myślę, może czeka na naszą rocznicę, żeby się oświadczyć!
Zack i ja wychodzimy z pokoju socjalnego. Wita nas widok naszego szefa, Daniela, zbliżającego się z nieznaną kobietą obok niego.
„Carol, Zack, właśnie takich dwóch szukałem!” mówi Daniel. „Chciałem przedstawić wam Sophię, najnowszą członkinię naszego zespołu. Przyjmijcie ją proszę z otwartymi ramionami”.
Z jakiegoś powodu czuję się nieswojo, gdy tylko na nią spojrzę. Próbuję pozbyć się tego uczucia. Co we mnie wstąpiło? Myślę. Jestem w trakcie karcenia samej siebie, gdy oczy Sophii i Zacka się spotykają. Zack bierze głęboki oddech, a jego oczy się rozszerzają.
„Koleś” – mówi nagle Zack.
Odwracam się do niego, myśląc, że mnie woła. Zamiast tego rzuca się w stronę Sophii i przyciąga ją do namiętnego pocałunku.
Mój świat natychmiast się wali, gdy jestem przy nim. Zbyt wiele emocji przepływa przez moje ciało, abym mogła zrobić cokolwiek innego niż gapić się w szoku.
Mój szef Daniel również to obserwuje i wygląda na równie zdezorientowanego jak ja.
Dopiero gdy w końcu się rozdzielą, jestem w stanie się pozbierać. „Co się dzieje?” – pytam. Pytanie jest bezcelowe, naprawdę. Widziałem dokładnie, co się stało.
„Co?” – mówi sucho Zack. Sophia opiera się o jego pierś z pochlebczym wyrazem twarzy, gdy on mówi swobodnie. „Sophia jest moją przeznaczoną partnerką. Dobrze, że jesteś tutaj – teraz możemy po prostu się rozstać. To ułatwia sprawę”.
To nie może się dziać, myślę. „Ale ja jestem twoim przeznaczonym towarzyszem” – mówię.
Zack się śmieje, a ten śmiech przenika mnie do głębi.
„Mówisz poważnie?” – szydzi. Sophia też się śmieje. „Żaden człowiek nie jest wystarczająco godny, by bogini księżyca wybrała go na przeznaczonego mu partnera wilkołaka. Poza tym – jaki wilkołak kochałby w ogóle podłego człowieka?
To koszmar, myślę otępiale. To jedyne możliwe wytłumaczenie. „Ty – ale ty mi powiedziałeś”, udaje mi się wykrztusić słabo. Zack szydzi.
„Jesteś taki naiwny. Naprawdę dałeś się nabrać?”
Słowa Zacka są jak policzek. To może być powód, dla którego moje ramię cofa się bez zastanowienia. Uderzam go mocno w policzek. Potyka się kilka kroków i wydaje okrzyk bólu. Słyszę chóralne westchnienia za mną. Och, świetnie, myślę sucho, przyciągnęliśmy tłum.
Zwracam się do Sophii z resztką rozsądku, jaka mi pozostała. „A ty po prostu to zaakceptujesz?” – wykrzykuję. „On spotykał się ze mną parę minut temu. Jesteśmy razem od prawie dwóch lat!”
Sophia wzrusza ramionami nonszalancko, nie wyglądając nawet na zmartwioną tym, że Zack jęczy nad swoim posiniaczonym policzkiem. „No i co? Mnóstwo wilkołaków ma związki, zanim spotkają swojego przeznaczonego partnera” – mruga do niego rzęsami. „Ale teraz ma mnie,
Czuję, jak łzy pieką mnie w głębi oczu, Gdziekolwiek spojrzę, ludzie się gapią. Muszę wyjść, myślę rozpaczliwie. Odwracam się, by stanąć twarzą w twarz z szefem.
„Potrzebuję dnia wolnego”, wymamrotałam. Daniel niezręcznie kaszle w pięść i kiwa głową. Nie zostaję, żeby zobaczyć, czy powie coś jeszcze. Biegnę do drzwi, nie oglądając się za siebie.
Osuwam się na przednie siedzenie samochodu i powstrzymuję szloch. Wyciągam telefon. Moje palce drżą, gdy piszę wiadomość do mojej najlepszej przyjaciółki Fiony: „Zack oszukiwał. Drinki?”
Fala emocji staje się coraz gwałtowniejsza, gdy jadę do domu. Myślałam, że to mój przeznaczony partner, myślę otępiale. Dwa lata mojego życia zmarnowane.
Wysiadam z samochodu na autopilocie, a moje stopy niosą mnie do mojego mieszkania. Zauważam, że na zewnątrz mieszkania obok mojego jest stos pudeł. To mieszkanie było puste od jakiegoś czasu, ale wygląda na to, że moja prywatność się skończyła. Jeśli mój nowy sąsiad nie zniesie słuchania, jak płaczę do snu tej nocy, może sam przyjść i mnie pocieszyć, myślę sucho.
Gdy tylko drzwi się za mną zamknęły, wybuchłam płaczem i opadłam na kanapę. Reszta dnia minęła jak w mgnieniu oka. Nie jestem pewna, ile czasu spędziłam na wypłakiwaniu oczu, ale nie mogę się powstrzymać. Myślałam, że w końcu mam to, czego szukałam. Stabilność - miłość. Ale to wszystko było kłamstwem.
Z mojego współczucia dla siebie wyrwało mnie pukanie. Wiem, kto to, zanim jeszcze otworzyłam drzwi.
„Ten pieprzony dupek! Wiedziałam, że nie jest dla ciebie odpowiedni” – oświadcza Fiona. Przyciąga mnie do siebie i mocno przytula.
„Powiedział, że jest twoim przeznaczonym partnerem!” – wykrzykuje, a ja podnoszę głowę z ramienia Fiony na tyle długo, by wymamrotać: „Skłamał. Dziś spotkał prawdziwą”
„Kto to był?” – pyta Fiona.
„Sophia. Nowo zatrudniona, Wilkołak. Pocałował ją na moich oczach”. Wiem, że mówię fragmentarycznie, ale boję się, że jeśli będę dalej mówić, znowu zacznę płakać. „Po prostu chciałabym...”
„Na razie żadnych życzeń”. Fiona mi przerywa. „Dzisiaj wieczorem upijemy się i popatrzymy na słodkich chłopaków. Później załatwimy resztę”. Ociera moje łzy i uśmiecha się pewnie.
Nie jestem pewna, czy wierzę Fionie, ale wiem, że muszę wyjść z domu. Uśmiecham się. „Dzięki, Fiono. Nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła”.
Fiona się uśmiecha. „Prawdopodobnie pij dużo mniej”.
„Nie daj Boże” – śmieję się.
Fiona robi, co może, żeby mnie rozproszyć, gdy szykujemy się do wyjścia. Fiona nalega, żebym założyła moją nową czarną mini-sukienkę , żeby spróbować dodać sobie pewności siebie. Wycieramy resztę moich łez i wychodzimy za drzwi.
Gdy Fiona i ja idziemy korytarzem, zauważam, że drzwi mieszkania mojego nowego sąsiada są otwarte. Rzucam okiem, gdy przechodzimy obok. Zamieram w miejscu.
Wysoki i szeroki w barach tuż za framugą drzwi stoi najprzystojniejszy mężczyzna, jakiego w życiu widziałam.
Jest wysoki i szczupły, ma czuprynę jasnobrązowych włosów. Nawet z drugiej strony drzwi widać, że jest umięśniony. Ma na sobie tylko prosty czarny t-shirt i szare spodnie dresowe – jakoś to tylko go podnieca.
Jednak coś dziwnego przykuło moją uwagę.
Nieznajomy emanuje słabym, iskrzącym różowym blaskiem.
