"Jesteś w ciąży."
Lilah Phillips poczuła się, jakby ktoś ją uderzył. Te niespodziewane słowa od lekarza były dla niej szokiem. Przypisała poranne mdłości jakiemuś paskudnemu robakowi, którego złapała.
Widząc oszołomiony wyraz twarzy Lilah, lekarz kontynuował: „To bardzo ważne, aby zdecydować, czy chcesz kontynuować ciążę. Jeśli nie, są opcje takie jak aborcja”.
Zebrawszy się w sobie, Lilah odpowiedziała: „Poproszę o witaminy prenatalne”.
Z przepisanymi tabletkami w ręku opuściła szpital, a jej myśli powróciły do ognistej nocy sprzed miesiąca. Wspomnienia silnych ramion jej chłopaka, ciepłego ciała i gwałtownych pchnięć wirowały w jej umyśle, sprawiając, że jej policzki zrobiły się różowe.
To niespodziewane dziecko może nie było planowane, ale było dowodem jej miłości do chłopaka, Ikera Lewisa. Była zdecydowana je zatrzymać.
Gdy Lilah wróciła do domu i otworzyła drzwi do swojej sypialni, usłyszała jęki.
„Och, Iker. Tak. Kontynuuj.”
Groza ją ogarnęła. Wpadła do pokoju, jej głos drżał z niedowierzania. „Co... Co tu się, do cholery, dzieje?”
Iker, zaskoczony, przykrył siebie i tajemniczą kobietę.
Serce Lilah zapadło się, gdy rozpoznała drugą kobietę.
To była jej młodsza siostra, Adaline Phillips.
Adaline zaginęła jako dziecko i później została odnaleziona. Z tego powodu rodzina praktycznie czciła ziemię, po której stąpała po powrocie. Wszystko, co Lilah posiadała, odziedziczyła po Adaline. Ale żeby jej siostra poszła za swoim mężczyzną? To był cios, którego Lilah nigdy się nie spodziewała.
„Poczekaj, Lilah, pozwól mi wyjaśnić” – powiedziała Adaline drżącym głosem. „To nie jest to, na co wygląda. Po prostu... Mam silne uczucia do Ikera. Nie mogłam się powstrzymać. Jeśli masz się na kogoś wściekać, wściekaj się na mnie!”
Walnięcie!
Lilah nie zastanawiając się, dotknęła dłonią policzka Adaline.
Adaline wyglądała na szczerze zszokowaną. Trzymając się za zaczerwieniony policzek, jęknęła: „Lilah, wyładowuj się na mnie, ile chcesz. Ale proszę, nie miej tego za złe Ikerowi”.
Serce Ikera zmiękło, gdy zobaczył Adaline w rozpaczy. Przyciągnął ją do siebie i delikatnie przytulił. „Lilah, ona jest twoją siostrą. Jak mogłaś tak zareagować? To, co się między nami wydarzyło, było tylko jednorazowym incydentem”.
Żołądek Lilah podszedł jej do gardła i zwymiotowała na buty Ikera.
Jego wyraz twarzy w jednej chwili pociemniał.
Odzyskując trochę opanowania, Lilah wypluła: „Nie graj w niewinną grę, Iker! Czy nazwanie tego „jednorazową rzeczą” sprawia, że to, co zrobiłeś, jest mniej złe? Poświęciłam ci najlepsze lata młodości, a ty odrzuciłeś tę miłość!”
Iker nie mógł znaleźć słów. Ale Adaline wtrąciła się: „Lilah, uspokój się. Zawsze byłaś taka powściągliwa. Faceci mają potrzeby. Ja tylko próbowałam pomóc, okej? Obiecuję, że nie stanę między wami dwojgiem. Wychodzę”.
Ruszyła, by odejść, ale zauważyła kartkę papieru, która wypadła z kieszeni Lilah. Podniosła ją i po przyjrzeniu się podała Ikerowi, jej twarz była obrazem zaskoczenia.
Lilah wbiła wzrok w Ikera, obserwując jego reakcję.
Niespodziewanie ogarnęła go wściekłość. „Lilah! Jak możesz wskazywać palcami? Czyje dziecko nosisz? Jakiegoś obcego?”
Lilah poczuła, że jej świat się rozpada. „Iker, nigdy bym tego nie zrobiła! Pamiętasz noc 9-go w Crystal Hotel w zeszłym miesiącu? Czy może wygodnie zapomniałeś?”
„To śmieszne! Byłem wtedy za granicą w celach służbowych!” – ryknął Iker.
Wściekł się na myśl, że ktoś inny będzie pierwszym Lilah.
W głowie Lilah zawirowało zamieszanie. Czy Iker ją oszukiwał? Wtedy dotarło do niej: Adaline kazała jej pójść do hotelu tej nocy.
"To byłeś ty!"
Widząc ten zadowolony wyraz w oczach Adaline, Lilah zrozumiała. Została oszukana. W przypływie wściekłości rzuciła się na Adaline, gotowa oddać jej wszystko. Ale Iker był szybszy. Przesunął się między nimi, odpychając Lilah na bok.
Lilah uderzyła w pobliską szafkę, a przeszywający ból przeszył jej żołądek. Następnie nastąpiło intensywne, bolesne uczucie.
Ponieważ ciąża była tak wczesna, był to delikatny czas.
Powoli pojawiła się czerwona plama.
Lilah poczuła strach i krzyknęła: „Ktoś, proszę, do szpitala!”
Ale Iker, zamiast podać rękę, tylko patrzył zimno. Przez zaciśnięte zęby syknął: „Może to i lepiej, Lilah. Jeśli przerwiesz ciążę, mogę pomyśleć o tym, żeby cię poślubić”.
Jego okrucieństwo zaparło jej dech w piersiach.
Gdy rozpacz ogarnęła Lilah, poczuła, że jej więź z dzieckiem się urwała. W panice wybiegła z domu. Znikąd, reflektory oślepiły ją. Świat bólu uderzył w Lilah, a potem wszystko pociemniało.
