„Dokąd idziesz?”
Na ślubie Elyse Lloyd wpadła w panikę i złapała Theo Warda za nadgarstek, aby powstrzymać go przed odejściem. W jej oczach pojawiło się błaganie.
Miejsce było wypełnione rodziną i przyjaciółmi obu stron, wszyscy siedzieli i czekali. Urzędnik zadał Theo pytanie o jego gotowość poślubienia Elyse. Zamiast odpowiedzieć, zignorował urzędnika, odebrał telefon, a następnie nagle próbował odejść.
„Kaelyn wie o naszym ślubie, a teraz grozi, że skoczy z budynku. Jesteś świadomy jej depresji, prawda? Muszę ją uratować” – wyjaśnił niecierpliwie Theo i odsunął Elyse na bok.
Pchnięcie spowodowało, że Elyse skręciła kostkę, a gdy upadła na podłogę, niezręcznie wyciągnęła rękę, próbując go powstrzymać.
„Dzisiaj jest nasz dzień ślubu! Co mam zrobić, jeśli odejdziesz? Kaelyn Bennett już wcześniej wbiła ci nóż w plecy. Sprawiła ci tyle bólu – dlaczego do cholery musisz ją teraz odwiedzać?”
Spojrzenie Theo stało się jeszcze zimniejsze. „Nie jesteś w pozycji, aby oceniać, co wydarzyło się między mną a Kaelyn. Bez względu na jej błędy lub ból, który spowodowała, nie dorównujesz jej”.
Ból przeszył serce Elyse. Zdała sobie sprawę, że nigdy nie zapomniał o Kaelyn. Dla niego nigdy nie będzie tak ważna jak Kaelyn.
„Co takiego zrobiłam, żeby na to zasłużyć? Dlaczego traktujesz mnie w ten sposób? Proszę, poczekaj, aż skończy się ślub. Już prawie jesteśmy w punkcie wymiany obrączek. Potem możesz wyjść”.
Theo uchylił się przed jej ręką i powiedział z obrzydzeniem: „Bardziej zależy ci na ślubie niż na życiu żywej osoby. Jesteś bezduszny. Przełóżmy ślub”.
Nie spojrzawszy na jej bladą twarz, odszedł od ozdobnego ołtarza, nie zwracając uwagi na zdziwione spojrzenia zgromadzonych gości.
Gdy pan młody odszedł, tłum wybuchł chaosem.
„Nie, proszę nie zostawiaj mnie, Theo! Co mam zrobić, jeśli odejdziesz?” krzyknęła Elyse, siadając żałośnie na podłodze. Drżała, a łzy niszczyły jej starannie nałożony makijaż.
Mężczyzna, którego kochała przez trzy lata, lekceważąc jej godność, wybrał inną kobietę bez chwili zastanowienia w ich wielkim dniu. Był pochłonięty myślami o cierpieniu Kaelyn, ale wydawał się obojętny na to, jak zagubiona i upokorzona czuła się, pozostawiona sama przy ołtarzu.
Wokół niej niezliczone oczy patrzyły, niektóre szydzące, niektóre litujące się, a inne nawet cieszące się. Elyse nigdy nie czuła takiego cierpienia!
Jej ojciec, Lanny Lloyd, podszedł. Miała nadzieję na pocieszenie, ale zamiast tego, ostro ją zrugał: „Nie potrafisz nawet zatrzymać mężczyzny. Jakie to bezużyteczne!” Po zruganiu jej, odszedł z żoną, Glendą Lloyd, nie oglądając się za siebie.
Jej siostra, Mabel Lloyd, wyłoniła się z tłumu z uśmieszkiem. „Cóż, to żenujące, Elyse. Twój narzeczony uciekł, a teraz jesteś pośmiewiskiem. Wstydzę się za ciebie. Wyobraź sobie, co czują mama i tata”. Po tych słowach odwróciła się i odeszła.
Jeden po drugim wszyscy członkowie rodziny Elyse odeszli, zostawiając ją zupełnie samą. Początkowo rodzice Theo czuli się winni, ale po zobaczeniu reakcji rodziny wszelkie ślady winy rozwiały się.
„Nawet jej rodzice jej nie wspierali. Wygląda na to, że to nie do końca wina Theo”.
„Tak, gdyby była dobrą partnerką, dlaczego jej narzeczony miałby ją zostawić?”
„Czy ona go zdradziła? Co innego mogłoby sprawić, że pan młody odszedłby w ten sposób?”
Krytyczne pomruki ze strony otaczających gości stawały się coraz głośniejsze i ostrzejsze.
Nagle w pobliżu usłyszałem jakieś hałasy.
Odwracając się, Elyse zauważyła mężczyznę w garniturze siedzącego samotnie na wózku inwalidzkim. Urzędnik, wyglądając na zdenerwowanego, zapytał: „Gdzie jest twoja panna młoda?”
Ocierając łzy, zatrzymała przechodzącego pracownika i zapytała: „Ten mężczyzna jest panem młodym, prawda? Gdzie jest jego narzeczona?”
Pracownik spojrzał na nią i odpowiedział: „Ona się nie pojawiła. Słyszałem, że to dlatego, że nie mogła poradzić sobie z niepełnosprawnością męża”.
„I czekał tu cały ten czas?”
Pracownik skinął głową.
Przykuty do wózka inwalidzkiego pan młody stał tyłem do Elyse, a oni byli w sporej odległości od siebie. Nie widziała jego wyrazu twarzy, ale rozumiała ból bycia pozostawionym samemu.
Oboje byli nieszczęśliwymi, porzuconymi duszami.
Po chwili namysłu w oczach Elyse pojawiło się zdecydowanie.
Kochała Theo przez trzy lata, ale on ją zdradził. Dlaczego miałaby pozostać lojalna wobec niego? Zdała sobie sprawę, że wcale nie musi być z nim.
Gdy nagle wstała, goście, którzy szeptali i z niej kpili, ucichli. Wszystkie oczy instynktownie skupiły się na niej, gdy podniosła rąbek sukienki i pewnym krokiem podeszła do mężczyzny na wózku inwalidzkim.
Widok zbliżającej się panny młodej w białej sukni ślubnej wprawił gości mężczyzny w osłupienie.
Słysząc szelest sukienki, mężczyzna na wózku inwalidzkim powoli się odwrócił.
Elyse zatrzymała się i spojrzała na przystojnego mężczyznę przed nią, z błyskiem zaskoczenia w oczach. Następnie wyciągnęła rękę i powiedziała: „Cześć, słyszałam, że potrzebujesz panny młodej. Mój narzeczony właśnie mnie zostawił. Co powiesz na ślub?”
