Rozdział 104 Sto cztery

Punkt widzenia Adriana

Jej ostatnie słowa wciąż dźwięczały mi w głowie, gdy wykrzykiwałam rozkazy do wojowników, którzy ze mną przyszli. Przepraszam i kocham was. Jej już nie było, gdy dotarłam do granicy stada, jedynym dowodem jej obecności była gumka, którą dla niej kupiłam, leżąca na ziemi.

Wojownicy, którzy byli z nią w tym czasie, byli już martwi, kiedy tam dotarłem. Jedyną rzeczą, która powstrzymywała mnie przed szaleństwem, był fakt, że wciąż czułem więź partnerską. Mimo że była słabsza niż to, co zwykle czuję, była obecna.