บทที่ 23

“อัลฟ่า” เคลวินตอบด้วยน้ำเสียงสงบ “ลูน่าได้รับบาดเจ็บ เธอแทบจะเดินไม่ได้ ฉันกำลังพาเธอไป-” “ฉันพูดติดอ่างหรือเปล่า”

เสียงของทาทัมเย็นชาขึ้นเรื่อยๆ ออร่าอัลฟ่าของเขาแผ่ขยายไปทั่วทางเดิน ขณะที่เขาเดินช้าๆ หนักๆ ไปหาพวกเขา ลูกแก้วน้ำแข็งของเขาจ้องไปที่หญิงสาวบอบบางในอ้อมแขนของเคลวิน

เคลวินไม่อยากทิ้งเลลา เขาห่วงเธอมาก แต่เขาไม่อาจขัดขืนอัลฟ่าของเขาได้ และออร่าของเททัมที่กดทับเขาอยู่ก็บังคับให้เขาต้องเผยคอด้วยความยินยอม