บทที่ 17

เลอิลาหายใจไม่ออกด้วยความตกใจ เธอกำหน้าอกแน่นเพราะความเจ็บปวดที่แผดเผาไปทั่วร่าง หัวของเธอหมุนไปมา รู้สึกเหมือนจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ การทรมานนี้มีทั้งทางอารมณ์ จิตใจ และร่างกาย

เขาหันหลังให้กับเธอ เขาไม่เข้าข้างเธอ เขาไม่เลือกเธออีกต่อไป แต่เธอต้องการได้ยินเขาพูด เธอต้องการได้ยินคำพูดจากริมฝีปากของเขา เธอต้องการได้ยินเขาพูดว่า: "ฉันเชื่อว่าคุณเป็นปีศาจ ผู้หญิงขี้แก้แค้นที่ทำร้ายคู่แท้ของฉันด้วยความหึงหวงอันขมขื่น"

“อัลฟ่า” เธอสะอื้นเบาๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ทุกพยางค์เต็มไปด้วยความทรมาน “ฉันรู้ว่าฉันไม่ได้อยู่เหนือกฎหมาย แต่คุณเชื่อไหมว่าฉันทำผิด”