บทที่ 1

ลีลาจ้องมองผลการทดสอบด้วยความไม่เชื่อ หูของเธอดังในขณะที่เสียงของอแมนดาดังราวกับผ่านน้ำ

"ขอแสดงความยินดีด้วย ลูน่า ทายาทของฝูงบลัดโอ๊คอายุได้ 5 สัปดาห์แล้ว อยู่ในสภาพสมบูรณ์แบบ คุณกำลังจะเป็นแม่แล้ว!"

สิ่งเดียวที่ผุดขึ้นมาในหัวของลีลาคือ ขอบคุณพระเจ้าที่สูตินรีแพทย์ของเธอยังบังเอิญเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอด้วย ไม่เช่นนั้น เธอคงไม่มีโอกาสได้เก็บเรื่องนี้เป็นความลับเลย

เธอต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับอย่างน้อยจนกว่าเธอจะคิดทุกอย่างออกได้

เธอจะท้องได้ยังไง? อัลฟ่าไม่ต้องการมัน และเขาก็ได้ใช้มาตรการป้องกันทุกอย่างที่ทำได้ แล้วเธอจะท้องได้ยังไง?!!! ลีลาไม่สามารถระบุได้เลยว่าเกิดอะไรผิดพลาดขึ้นเมื่อไร เพราะมันเกิดขึ้นบ่อยกว่าปกติหลายครั้งในช่วงนี้ แต่ตอนนี้ไม่สำคัญแล้ว

คำถามที่ลีลาต้องตอบตอนนี้คือจะบอกอัลฟา ทารัมว่าอย่างไร

เธอจะบอกเขาไหม ถ้าเธอจัดการเรื่องการทำแท้งเอง เขาก็ไม่จำเป็นต้องรู้

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ในฝูง เขายังคงมองหาเธอเหมือนเช่นเคย

“คุณดูไม่ค่อยมีความสุขเลย” อแมนดาจับใบหน้าของเลอิลาด้วยความกังวล “คุณสบายดีไหม”

เธอสบายดีไหม เธอไม่เคยสบายดีเลย ไม่มีวันไหนเลยนับตั้งแต่เธอแต่งงานกับทารุม พูดให้ถูกต้องก็คือ ไม่มีวันไหนเลยนับตั้งแต่คาร์เมลาตายเพื่อเธอ คาร์เมลาควรจะเป็นลูน่าของเขา ไม่ใช่เธอ เธอคือคนที่พวกอันธพาลจับตัวไป ถ้าเธอตายตามที่โชคชะตา กำหนดไว้ก็คงดี แต่เปล่าเลย คาร์เมลาเข้ามาแทนที่เธอ และชีวิตของเธอก็แตกสลายตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา

เธอสูญเสียเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอไป ทั้งฝูงคิดว่าเธอขโมยตำแหน่งของลูน่าจากคาร์เมล่า และเธอก็ทำอย่างนั้นจริงหรือ อัลฟ่าไม่เคยเชื่อว่าคาร์เมล่าตายจริง และเขาใช้เวลาว่างทั้งหมดไปกับการตามหาคาร์เมล่า

แม้เธอจะขโมย เธอก็ขโมยเพียงตำแหน่งที่ว่างเปล่าเท่านั้น

“ฉันสบายดี…” เลอิลาฝืนยิ้ม “ข่าวนี้น่าตื่นเต้นเกินไป”

“ฉันเข้าใจดี!” อแมนดาบีบมือของเลอิลาแน่น ดวงตาของเธอดูจริงใจเกินกว่าที่เลอิลาจะมองได้ “คุณกับอัลฟ่าพยายามกันมานานกว่าสองปีแล้ว! ทั้งฝูงเริ่มกังวลแล้ว! ฉันรู้ว่าคุณอยู่ภายใต้แรงกดดันมากแค่ไหน ฉันรู้ดี”

ใช่แล้ว อแมนดาไม่เข้าใจเลย

เลอิลายิ้มจางๆ ให้ เพื่อนผู้บริสุทธิ์ของเธอ เป็นหน้าที่ของอัลฟ่าในการนำทายาทมาสู่ฝูง ดังนั้นพวกเขาจึงสร้างภาพลักษณ์ว่าพยายามอย่างเต็มที่ มิฉะนั้น ความกดดันจะตกอยู่ที่เขา

ช่างเสียดสีจริงๆ เธอไม่เพียงแต่แบกรับปัญหาไว้ในครรภ์เท่านั้น แต่ยังต้องยอมรับการที่คนอื่น แสดงความยินดีกับเธอด้วยรอยยิ้ม อีกด้วย

“ความสุขของอัลฟ่าจะล้นทะลักออกมาเมื่อได้รับข่าวนี้ หลังจากผ่านไปสองปี ในที่สุดเขาก็มีลูกหลาน ตอนนี้เขาสามารถรู้สึกเหมือนเป็นอัลฟ่าตัวจริงได้แล้ว” อแมนดาตอบ ขณะกำลังเพ้อฝันถึงงานเลี้ยงเจ็ดวันตามธรรมเนียมเพื่อเฉลิมฉลองการเกิดของอัลฟ่าคนใหม่

“อืม เกี่ยวกับเรื่องนั้น” เลอิลาสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดแทรกก่อนที่อแมนดาจะฝันถึงตอนที่ทารกเกิด “ฉันอยากนำข่าวของอัลฟ่ามาเอง ดังนั้นก่อนหน้านั้น...”

“ฉันเข้าใจแล้ว!” อแมนดาหัวเราะและตบมือเลลล่า “ฉันจะไม่ยอมพูดอะไรทั้งนั้น จนกว่าคุณจะแจ้งให้สามีที่รักของคุณทราบ เชื่อฉันเถอะ!”

อแมนดาคือคนนินทาของกลุ่ม แต่คราวนี้เลอิลาต้องไว้ใจเธอ ราวกับว่าเธอมีทางเลือกอื่น

"อแมนดา เรารอเรื่องนี้มานานเกินไปแล้ว และฉันแค่อยากให้มันสมบูรณ์แบบ คุณเข้าใจไหม" เลอิลาสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดคำโกหกที่เธอฝึกฝนมาตลอด 2 ปีที่ผ่านมา "ไม่ใช่แค่กับอัลฟ่าเท่านั้น โอเคไหม ไม่พูดสักคำกับใครก็ตาม-"

“ใครอยู่ข้างใน เธอพูดเรื่องนี้มานานแล้ว!” เสียงแหลมของผู้หญิงดังขึ้นจากประตูที่ปิดอยู่ ซึ่งเห็นได้ชัดว่าพวกเขาตั้งใจให้เสียงดังเพื่อให้ได้ยิน

เลอิลาเหลือบมองอแมนดาอย่างกังวลก่อนจะลุกขึ้นยืน นี่ควรจะเป็นเพียง "การตรวจสุขภาพตามปกติ" เพราะคนอื่นจะสงสัยได้หากใช้เวลานานเกินไป

“อย่าเงียบสิ ฉันชื่อลูน่าไม่ได้ทำให้เธอมีสิทธิ์ที่จะเป็นผู้หญิงใจร้าย!” หญิงสาวยังคงพูดจาเหน็บแนมต่อไป “ถ้าเธอท้องได้ เธอคงท้องไปแล้วในช่วงสองปีที่ผ่านมา!”

“มีข่าวลือว่าเทพีแห่งดวงจันทร์ได้ปิดผนึกครรภ์ของเธอ เนื่องจากตำแหน่งนั้นไม่ได้เป็นของเธอ”

“นั่นเป็นการให้เกียรติเธอ! เธอขโมยตำแหน่งมาจากเพื่อนของเธอ! ตำแหน่งที่ช่วยชีวิตเธอไว้! ฉันคงอับอายเกินกว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปถ้าฉันเป็นเธอ-”

เลอิลาเปิดประตูอย่างใจเย็น และทางเดินก็เงียบลงอย่างอึดอัด หญิงสาวเจ้าเล่ห์หยุด พูดเช่นกัน แต่ไม่ทันก่อนที่เธอจะจ้องเลอิลาอย่างดุร้าย เลอิลาจ้องกลับ และหญิงสาวก็เผยคอของเธอภายใต้แรงกดดันจากออร่าของลูน่า

ลีลามักจะหลีกเลี่ยงความขัดแย้งแบบนี้ เธอมองว่าความทุกข์ทั้งหมดของเธอเป็นหนทางสู่การไถ่บาป เพราะเธอรู้ว่าเธอไม่มีวันตอบแทนคาร์เมลาได้ แต่คนเหล่านี้ไม่มีสิทธิ์พูดเมื่อพวกเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แม้ว่าเธอจะไม่สนใจชื่อเสียงของตัวเอง แต่ลีลาไม่สามารถปล่อยให้พวกเขาพูดคุยเกี่ยวกับอัลฟ่าแบบนี้ลับหลังเขาได้

“คุณไม่—” เลอิลาไม่สามารถพูดต่อจนจบ

“เกิดอะไรขึ้นที่นี่?!” เสียงที่เย็นชาและโดดเด่นดังขึ้นก่อนจะสะท้อนไปทั่วโถงทางเดิน ดึงดูดความสนใจของทุกคน

ลีลาเงยหน้าขึ้นมองชายที่เดินเข้ามาหาเธออย่างแข็งค้าง อัลฟ่า ทาทัม อัลฟ่าที่อายุน้อยที่สุดที่ได้รับตำแหน่งนี้ในประวัติศาสตร์ของกลุ่มของพวกเขา ชายผู้มีใบหน้าที่ทำให้หัวใจของสาวๆ ทุกคนแตกสลาย และร่างกายของเทพเจ้ากรีก

หัวใจของเลอิลาเริ่มเต้นแรง

หญิงสาวจอมกวนก็ละลายไปกับที่นั่งแล้ว ขาสั่นเช่นเดียวกับริมฝีปากของเธอ เลอิลาขมวดคิ้วมองเธอ ก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปหาอัลฟ่า

"คุณมาทำอะไรที่นี่-"

ก่อนที่ไลลาจะพูดจบ อัลฟา ทารัมก็เดินผ่านไปราวกับว่าไม่ได้สังเกตเห็นเธอด้วยซ้ำ เสียงตะโกนของเขาดังลั่นไปทั่วโถงทางเดิน: "หมอบ้าๆ นั่นอยู่ที่ไหนกันวะ หาหมอให้ฉันหน่อยสิ!"

ลีลาไม่เคยเห็นชายคนนี้รีบร้อนขนาดนี้มาก่อน เขาเป็นคนใจเย็นเสมอ เป็นสัญลักษณ์ของเหตุผล ไม่มีอะไรจะทำให้เขาเสียสติได้

ชายสี่คนเดินตามอัลฟ่าไปพร้อมกับหามเปล และบนนั้นมีผู้หญิงคนหนึ่งนอนอยู่ ใบหน้าของเธอมีรอยแผลที่ไม่น่ามอง เธอกำลังนอนหลับอย่างสบายและดูเหมือนจะไม่ได้มีอาการวิกฤตใดๆ

และตอนนี้ไลลาก็เข้าใจแล้ว ด้วยหัวของเธอที่หมุนไปมาอย่างสับสนกับสิ่งที่เธอเพิ่งเห็น เธอเข้าใจเพียงสิ่งเดียวเท่านั้น:

คาร์เมลากลับมาแล้ว ในที่สุดเขาก็พบเธอแล้ว