Rozdział 4 Uklęknij i przysięgnij

Na moment w jadalni zapadła cisza. Nikt nie spodziewał się, że Winnie nie pozwoli Sheili zdjąć okularów w takich okolicznościach.

Sheila poczuła, że jej oczy płoną, ale nie odważyła się ruszyć.

Nie zapomniała, że koszty leczenia jej brata musiała pokryć rodzina Newellów.

Więc uśmiechnęła się do Herberta, dając do zrozumienia, że wszystko w porządku. Musiała poczekać, aż wszystko się skończy, zanim mogła sprawdzić swoje oczy.

Gerald, który przez cały ten czas siedział w milczeniu, uśmiechnął się i powiedział sarkastycznie: „Rodzina Newell jest bardzo miła dla tej dziewczyny”.

Miranda szybko próbowała załagodzić sytuację. „Panie Lamont, proszę nie zrozumieć Winnie źle. Ona nie chce, żeby dotykano oczu Sheili, bo zamierza poprosić o zbadanie Sheili profesjonalnego lekarza. W końcu nie mamy tu żadnych leków na oparzenia”.

Winnie zdała sobie sprawę, że to nie jest najlepszy moment na rzucenie złości, więc skinęła głową i poprosiła pokojówkę, aby odprowadziła Sheilę.

Potem pociągnęła Geralda za ramię i rzekła: „Nie martw się. Sheila ma szorstką i grubą skórę...”

Gerald rzucił jej zimne spojrzenie, sprawiając, że przestała mówić i podświadomie uwolnił się z jej uścisku.

Tymczasem Herbert rzucił mokrą chusteczkę na stół i powiedział z urazą: „Gerald, czy to jest kobieta, którą zamierzasz poślubić?”

Gdy tylko wypowiedział te słowa, członkowie rodziny Newellów odwrócili się w stronę Geralda i spojrzeli na niego nerwowo.

Obawiali się, że zachowanie Winnie zdenerwowało Geralda i że ten nagle odwoła ślub.

Wyraz twarzy Winnie zmienił się nieznacznie, a w jej oczach pojawiły się łzy. „Gerald, tej nocy był mój pierwszy raz...”

„Nie martw się, nie będzie żadnych zmian w naszym małżeństwie. Wkrótce ustalimy datę naszego ślubu”. Gerald przerwał jej. Następnie wstał obojętnie i zamierzał odejść.

„Gerald...” Winnie cicho zawołała.

Widząc, że wyjeżdża, chciała go poprosić, żeby został. Winnie chciała, żeby Gerald już teraz ustalił datę ich ślubu. Bała się, że jeśli opóźni się to jeszcze trochę, nastąpią zmiany.

Ale gdy tylko otworzyła usta, zobaczyła, że Miranda patrzy na nią wrogo.

Miranda wyraźnie wiedziała, że nie może pozwolić Winnie nękać Geralda w tym czasie, aby nie wzbudzić jego odrazy. Więc uśmiechnęła się do niego i udawała, że jest troskliwa . „Panie Lamont, proszę uważać na drodze. Tym razem nie bawiliśmy pana dobrze. Ale proszę, odwiedź nas ponownie, a na pewno potraktujemy pana lepiej”.

Gerald skinął głową, nie mówiąc ani słowa. Kiedy podszedł do drzwi, spotkał Sheilę, która wróciła.

I nie mógł powstrzymać się od niezauważalnego zmarszczenia brwi

gdy zauważył, że skóra wokół jej oczu jest nadal lekko zaczerwieniona i opuchnięta.

Herbert wykrzyknął: „Wygląda poważnie! Dbaj o swoją twarz. Uważaj, żeby jej nie zamoczyć w ciągu następnych dni”.

Kiedy Sheila mu podziękowała, dodał żartobliwie: „Będę czuł się winny, jeśli zostawię ci bliznę na ślicznej twarzy”.

Winnie nie mogła powstrzymać się od zaciskania zębów, gdy patrzyła na tę scenę. Jej twarz była pełna urazy. Dlaczego stosunek Herberta do Sheili był zupełnie inny niż jego stosunek do niej?

To było jego pierwsze spotkanie z Sheilą, ale już wcześniej był wobec niej bardzo opiekuńczy.

Co miała Sheila, czego nie miała Winnie?

„Robi się późno. Powinniśmy już iść” – Gerald przypomniał Herbertowi z ostrzeżeniem w oczach.

Nie wiedział dlaczego, ale nie mógł pojąć, dlaczego nie chciał, żeby Sheila zbliżała się do innych mężczyzn, w tym do jego brata.

Enoch odprowadził Geralda i Herberta. Gdy tylko wyszli z domu, Winnie nie mogła już dłużej powstrzymywać gniewu. Zaciągnęła Sheilę do łazienki na pierwszym piętrze.

Złapała Sheilę za włosy i rzuciła nią o zlew.

Jej twarz była ponura, wyglądała groźnie. Była jak wąż, który zamierzał udusić swoją ofiarę.

"Suko, czy ostatnio byłem dla ciebie zbyt miły?

Czy jesteś dumny z tego, że uwiodłeś dwóch mężczyzn z rodziny Lamont i pozwoliłeś im cię bronić?

Sheila pokręciła głową, chcąc wyjaśnić. „Nie...”

Ale zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć, Winnie prychnęła i mocniej złapała się za włosy. „Twój agent Saul Larson załatwił ci zastępcze prace, prawda? Dlaczego nie dam Saulowi pewnej sumy pieniędzy i nie poproszę go, żeby zostawił cię w spokoju? Myślisz, że nadal możesz utrzymać swojego bezużytecznego brata?”

„Winnie, proszę, puść mnie. Naprawdę nie uwiodłam Geralda. Proszę…”

Słysząc odpowiedź Sheili, Winnie była tak wściekła, że uderzyła głową Sheili o marmurowy zlew.

Przeraźliwy ból sprawił, że Sheila poczuła, że przez chwilę jej wzrok jest czarny. Sheila była oszołomiona, gdy usłyszała, jak Winnie dzwoni.

Bez pomocy Saula nikt nie dałby jej pracy. Jak mogłaby pozwolić sobie na koszty utrzymania siebie i Iwana?

Więc pośpiesznie błagała: „Winnie, proszę, nie dzwoń do Saula”.

Winnie znów złapała Sheilę za włosy i zmusiła ją, żeby na nią spojrzała. Potem powiedziała: „Okej. Jeśli nie chcesz, żebym do niego zadzwoniła, uklęknij i przysięgnij, że nigdy więcej nie zobaczysz Geralda”.

„Ja…” Sheila zacisnęła pięści, by powstrzymać łzy, które chciały popłynąć z jej oczu.

„Szybciej!” Winnie krzyknęła niecierpliwie. Potem kopnęła Sheilę.

Sheila z trudem ugięła kolana i uklękła na zimnej podłodze łazienki, szlochając.

„Przysięgam... nigdy... nigdy więcej nie zobaczę Geralda.”