บทที่ 11 11

สายตาของฉันจับจ้องไปที่เวที ลุยซ่ากำลังพูดถึงโปรเจ็กต์ของฉันอย่างไม่ละอาย ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมเธอถึงมาช้า เพราะเธอกำลังเตรียมสุนทรพจน์สำหรับโปรเจ็กต์ของฉันอยู่

แต่เธอทำได้อย่างไร ใครสนับสนุนเธอ?

โนแลนดึงมือฉันให้นั่งลง