บทที่ 6 6
มือของบรูซแข็งเป็นน้ำแข็งเมื่อได้ยินเสียงนั้น
ฉันหันศีรษะไปมองที่ประตูช้าๆ
นี่คือเพื่อนของฉัน อัลฟ่า ไบรอัน มอร์ริสัน ยืนอยู่ที่ประตู
ฉันไม่เคยคิดว่าจะมีผู้ชายคนอื่นมาเป็นคู่ชีวิตของฉันเลย เพราะฉันเชื่อเสมอมาว่าบรูซจะเป็นคู่ชีวิตของฉัน ความจริงที่ว่าพี่ชายของเขา ซึ่งฉันเคยเรียกว่า 'พี่เขย' ของฉัน จะกลายเป็นคู่ชีวิตของฉัน เป็นสิ่งที่ฉันไม่เคยจินตนาการมาก่อนในชีวิต
เพียงแค่แวบเดียว หัวใจของฉันก็เริ่มเต้นแรงขึ้น ด้วยความที่คู่ของเธออยู่ที่นั่น หมาป่าของฉันจึงดีใจมาก
เพียงแค่ได้มองดูเขาก็เพียงพอที่จะจุดประกายอารมณ์ของฉันได้แล้ว
ฉันหลับตาเพื่อหายใจเข้าลึกๆ ฉันรู้ว่าฉันรู้สึกแบบนั้นเพราะความผูกพันระหว่างคู่ครอง
ฉันอดรู้สึกผิดเล็กน้อยที่รู้สึกแบบนี้ต่อเขาไม่ได้
“บรูซ”
เมื่อฉันได้ยินเสียงเขาอีกครั้ง ฉันรู้สึกเย็นวาบไปทั่วกระดูกสันหลัง
ทันใดนั้น บรูซก็ปล่อยแขนฉันแล้วหันไปหาพี่ชายของเขา
ตอนนั้นพ่อแม่ของพวกเขาก็เข้ามาในห้องด้วย ป้าจูเลียน่าปิดประตู เธอดูเป็นกังวลกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น ในขณะเดียวกัน อัลฟ่าแฮร์รี่ก็ดูโกรธมาก
"ในช่วงเวลาสั้นๆ ชื่อเสียงของฉันก็พังทลายไปหมด ฉันไม่เชื่อเลย ฉันทำงานหนักมาทั้งชีวิตเพื่อจะได้เห็นวันนี้หรือไง" แฮร์รี่ มอร์ริสันตะโกนออกมาเพื่อแสดงความโกรธของ เขา
“แฮร์รี่ ใจเย็นๆ หน่อย ปล่อยให้ไบรอันจัดการเอง”
“แต่ว่ายังไงล่ะ? คุณลืมไปแล้วเหรอว่าเขาเป็นใคร? ในฐานะผู้นำของเรา เขาคือหัวหน้าอัลฟ่าของเรา เป็นไปไม่ได้ที่จะละเมิดกฎแห่งคู่ครอง”
ฉันก้มหัวลงขณะฟังพวกเขา
“พี่ชาย ฉันไม่เชื่อเรื่องแบบนี้ เธอรู้เกี่ยวกับฉันดี เธอเป็นแฟนฉัน ฉันไม่ยอมให้เรื่องนี้เกิดขึ้น” บรูซเตือนไบรอัน
พอได้ยินดังนั้นฉันก็ส่ายหัว
เขาพูดอย่างนั้นได้อย่างไร เขาลืมไปแล้วเหรอว่าฉันจับเขาได้คาหนังคาเขา
หรือว่าเขากำลังพยายามรักษาภาพลักษณ์ที่บริสุทธิ์ในสายตาของพี่ชายอยู่กันแน่ ความกลัวอาจครอบงำหัวใจของเขา เมื่อเขาคิดว่าพี่ชายจะปล่อยความโกรธแค้นออกมาใส่เขาสำหรับสิ่งที่เขาทำลงไป
“เขาโกหก ฉันไม่ใช่แฟนเขาอีกต่อไปแล้ว” ฉันพูดออกไป
บรูซจ้องมองฉันอย่างจับผิด และบอกให้ฉันปิดปากด้วยตาของเขา
"ลูกกำลังพูดอะไรอยู่" ป้าจูเลียน่าถามฉันและเดินมาหาฉัน
ฉันพยักหน้าให้เธอ ฉันรู้สึกว่าเป็นเรื่องสำคัญที่จะต้องบอกพวกเขาว่าบรูซทำอะไรกับฉัน
"ค-เขาโกงฉันกับเพื่อนสนิทของฉัน"
ตบ!
ฉันแตะแก้มตัวเอง ป้าจูเลียน่าเพิ่งตบฉันอย่างแรง
ฉันหันหน้าไปหาเธอช้าๆ
เธอตบฉันทำไม ฉันผิดอะไร เธอน่าจะตบลูกชายคนเล็กของเธอมากกว่า
“คุณกลายเป็นคนขี้งกได้ยังไง เมื่อวานคุณบอกฉันว่าคุณมีความสุขกับบรูซ พอรู้ว่าคุณเป็นคู่ของไบรอัน คุณก็เริ่มกล่าวหาว่าลูกชายอีกคนของฉันนอกใจคุณทันที เขาพูดถึงคุณเสมอ เขาบอกฉันว่าเขารักคุณ แต่ในทางกลับกัน คุณกลับกลายเป็นคนขี้งก หลังจากเห็นหัวหน้าอัลฟ่า คุณจึงตัดสินใจเปลี่ยนความชอบของคุณแทน”
ฉันตกตะลึงกับคำพูดของเธอ
“อย่าเข้าใจฉันผิด จนกระทั่งเมื่อวานนี้ ฉันไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น เขาไม่ซื่อสัตย์ต่อฉัน เพราะฉันไม่สามารถอยู่กับผู้ชายที่นอกใจฉันได้ ฉันจึงตัดสินใจยุติความสัมพันธ์กับเขา ฉันไม่ได้โกหก คุณถามลูกชายของคุณได้เลย”
ฉันพยายามอธิบายเรื่องต่างๆ กับเธอ เพราะเธอคิดว่าฉันเป็นเด็กเลว
ฉันไม่โทษแม่ของพวกเขาที่ไม่ไว้ใจฉันเพราะฉันเพิ่งคุยกับเธอเมื่อวาน ฉันโง่ที่คิดว่าบรูซคืออัศวินแห่งชีวิตของฉัน
“คุณพูดอะไรนะ ฉันนอกใจคุณตั้งแต่เมื่อไหร่” บรูซปฏิเสธข้อเท็จจริงดังกล่าวโดยตรง
เมื่อฉันเห็นว่าบรูซโกหกอย่างชัดเจน ฉันก็เบิกตากว้างขึ้น
เขาเป็นคนโกหกมาตั้งแต่ต้นแล้วหรือ? เขาเป็นอย่างนั้นจริงๆ เขาหลอกฉันด้วยวิธีนั้นเสมอ
ฉันมองดูเขาด้วยความไม่เชื่อ
"คุณทำได้ยังไง—?”
“ทุกคน ออกไปก่อน” เสียงของไบรอันดังก้องไปทั่วห้องขณะที่เขาขัดจังหวะบรูซ
ฉันหันหัวไปทางไบรอัน จากนั้นก็มองไปที่ประตู ฉันเป็นคนแรกที่ขยับขา แต่เขาหยุดฉันเอาไว้
"ไม่ใช่คุณ"
เสียงของเขาทำให้ขาของฉันแข็งไปหมด
“ไบรอัน คุณกำลังพูดอะไรอยู่ นี่ไม่ใช่เวลาที่จะพูด ถึงเวลาที่จะตัดสินใจแล้ว” แฮร์รี่ มอร์ริสันบอกกับลูกชายของเขา
แม้ว่าเขาจะโกรธที่เสียหน้าต่อหน้าแขก แต่เขาก็เป็นห่วงสถานะของลูกชายเช่นกัน
“ออกไปเถอะ พ่อ” น้ำเสียงของเขายังคงเย็นชา ดูเหมือนว่าเขาไม่เชื่อฟังพ่อเช่นกัน
ฉันประหลาดใจมากที่เขาไม่กลัวพ่อเลย คำพูดของเขาเป็นเหมือนคำสั่งที่คนอื่นต้องเชื่อฟัง
“ พี่ชาย—”
ไบรอันขัดจังหวะบรูซด้วยสายตาอันแหลมคมที่จ้องมองมาที่เขา
บรูซก้มหัวลง ความโกรธของเขาเป็นที่สังเกตได้ แต่เขายังคงเงียบงันต่อหน้าพี่ชายของเขา ความลังเลฉายชัดในดวงตาของเขา เพราะเขาไม่อยากออกจากห้องนี้ แต่ด้วยอำนาจของพี่ชายทำให้เขาต้องยอมทำตาม
เขาเหลือบมองมาที่ฉันแล้วออกจากห้องไปก่อน ส่วนพ่อแม่ของเขาตามเขาไปด้วย
ไบรอันเดินไปที่ประตูแล้วล็อกไว้ การกระทำของเขาทำให้ฉันรู้สึกประหม่า
ในชั่วพริบตา เขาก็มาอยู่ตรงหน้าฉัน มันเป็นความเร็วทันที
ก่อนที่ฉันจะเข้าใจอะไรได้ เขาก็จับคอฉันแล้วถามว่า
“แล้วคุณเรียกฉันว่าอะไรในห้องโถง?”
ฉันจ้องมองไปยังใบหน้าอันโดดเด่นของเขาซึ่งทำให้ฉันรู้สึกหลงใหล
อย่างไรก็ตาม ฉันรู้สึกแทบจะหายใจไม่ออกเมื่อเขาจับคอฉันไว้แน่น ฉันจับมือเขาและพยายามดึงออกจากคอ
แต่เมื่อฉันได้ยินประโยคต่อไปของเขา มือของฉันก็สั่น
"ฉันจะฆ่าคุณก่อนที่จะยอมรับคุณเป็นคู่ของฉัน"