Rozdział 185

Emeriel płakała.

Straciła świadomość wszystkiego, swoich problemów, otoczenia, nawet tego, z kim była. Poddając się bólowi raz jeszcze, Emeriel opłakiwała wszystko, czego pragnęła i wszystko, co nigdy nie będzie jej. Opłakiwała okropne, okropne życie, jakie prowadziła.

„Chciałabym, żeby nigdy nie ukrywali, kim jestem, kiedy się urodziłam. Chciałabym nigdy nie musieć tak żyć. A co z tego, że żyłam jako kobieta? Lepiej byłoby zostać sprzedaną do domów rozrodczych”. Emeriel nigdy nie żałowała, ale w tym momencie żal był wszystkim, co czuła. „Co jest takiego złego w zostaniu ladacznicą? To okropne życie, ale wtedy nie byłoby oszustwa, miażdżących sekretów... nie byłoby Urai. Nie musiałabym tak żyć. Nigdy byśmy się nie spotkali. Chciałabym, żeby moi rodzice nigdy nie próbowali mnie chronić”.