Rozdział 6 Aborcja

Po słowach doktor Imeldy, wszystkie kolory odpłynęły z twarzy Scarlett, ale natychmiast pokręciła głową w zaprzeczeniu: „Nie jestem w ciąży, doktorze. Myślę, że powinien pan przeprowadzić kolejny test”. Nie mogła zajść w ciążę po tej jednej nocy spędzonej z Liamem, prawda?

Doktor Imedal westchnęła ze zmęczenia, jakby się tego spodziewała i przechodziła przez takie rzeczy niezliczoną ilość razy. „Jest pani w ciąży, panno Scarlett. Jestem tego pewna” – wyjaśniła powoli.

Scarlett złożyła dłonie, natychmiast podejmując decyzję. Nie było mowy, żeby zatrzymała dziecko. Liam nie chciał dziecka, a ona też nie. Nie było mowy, żeby urodziła dziecko Liama. Nie miała nawet wystarczająco dużo pieniędzy, żeby je wyżywić. Jak miała zająć się dzieckiem? Nie była nawet stabilna emocjonalnie.

Scarlett zwróciła się do pana Bandiniego: „Czy mógłby pan dać doktor Imeldzie i mnie trochę prywatności? Chcę z nią coś omówić”

Pan Bandini wstał, zanim dokończyła swoje słowa: „Dobrze, po prostu wyjdę i przyniosę ci coś do jedzenia”

Scarlett nie odpowiedziała. Poczekała, aż drzwi zamkną się za panem Bandinim, zanim utkwiła wzrok w doktor Imeldzie: „Nie chcę tego dziecka. Czy mogę dokonać aborcji?”

Scarlett oddałaby doktor Imeldzie kilka zasług. Kobieta nawet nie mrugnęła ani nie wyglądała na zaskoczoną, jakby przechodziła przez to każdego dnia, a może naprawdę tak było. Scarlett zastanawiała się, dlaczego inne kobiety chciały dokonać aborcji. Czy ojciec dziecka był jak Liam? Czy skrzywdził je tak, jak Liam skrzywdził ją? Wątpiła, aby ktokolwiek mógł skrzywdzić ich miłość bardziej niż Liam zrobił to jej.

„Jesteś pewna, panno Scarlett? Dlaczego nie zadzwonisz do ojca dziecka i nie porozmawiasz z nim?” – próbował przekonać ją doktor Imedal.

Scarlett pokręciła głową, „On nie żyje i nawet gdyby żył, nie obchodziłoby go to”

W oczach doktor Imeldy pojawiło się lekkie współczucie, ale natychmiast zniknęło, „to dziecko nie jest tylko dla ojca. To dziecko jest również twoim rs i może pomóc ci wyleczyć się z ojca. Dlaczego nie poświęcisz chwili na przemyślenie tego? Powiedzmy, że trzy dni, a jeśli nadal nie będziesz chciała dziecka, możesz wrócić do mnie, dobrze?”

Scarlett chciała powiedzieć doktor Imeldzie, że jest tego pewna i chce, żeby dziecko jak najszybciej się stamtąd wydostało, ale zamiast tego tylko kiwnęła głową.

„Dobrze, pomyślę o tym”

„Świetnie, postaraj się nie myśleć za dużo o ojcu, a bardziej o sobie i dziecku. Do zobaczenia za trzy dni”

Długo po tym, jak doktor Imelda odeszła, Scarlett pozostała na łóżku, w ogóle się nie ruszając. Podniosła rękę, by pogłaskać brzuch, ale jej ręka zawisła na brzuchu, zanim opadła z powrotem na łóżko.

Próbowała zastosować się do rady doktora Imedala: myśleć o sobie i dziecku, a nie o Liamie i Olivii, ale w głowie miała pustkę.

Podniosła głowę, gdy usłyszała ciche pukanie do drzwi: „proszę”

Pan Bandini wsunął głowę do środka i jego oczy rozglądały się po pokoju, by sprawdzić, czy doktor Imelda nadal rozmawia ze Scarlett

Z westchnieniem, „już wyszła. Skończyliśmy naszą dyskusję”

Skinął głową, zanim wszedł do środka. „Mam nadzieję, że twoja rozmowa z doktor Imeldą przebiegła pomyślnie, prawda?”

Scarlett nic nie powiedziała. Kłamanie nie miało sensu. Zamiast tego, jej wzrok skupił się na torbie w jego głowie i poczuła, jak jej żołądek burczy, gdy zapach jedzenia wypełnił powietrze.

„Chyba umierasz z głodu” – pan Bandini podszedł, by wręczyć jej torbę, i uśmiechnął się radośnie.

Scarlett usiadła na łóżku, aby je odebrać, „Dziękuję za jedzenie i zawiezienie mnie do szpitala. Nie musiałeś tego robić, panie Bandini”. Nigdy wcześniej nie przyjmowała pomocy od osób z zewnątrz, ponieważ wydawało jej się to dziwne, ale Scarlett nie była głupia. Nie zachowa się jak główne bohaterki w filmach, gdy ktoś spróbuje jej pomóc.

Potrzebowała wszelkiej pomocy, jaką mogła dostać, i przyjmie każdą. Byłoby naprawdę zabawnie, gdyby przetrwała spacer po lesie przez kilka dni bez jedzenia i wody, tylko po to, aby zemdleć i umrzeć w mieście po zjedzeniu i wypiciu więcej niż wystarczająco.

„To nic wielkiego, naprawdę, i proszę, mów mi Alex. Jesteśmy przyjaciółmi, prawda?” zapytał z nadzieją w oczach, siadając.

Scarlett spojrzała na niego i nie mogła zmusić się, żeby złamać mu serce. Pomógł jej więcej niż wystarczająco. Od zabrania jej do szpitala po kupowanie jej jedzenia. Można było powiedzieć, że teraz jest jej przyjacielem.

„Tak, teraz jesteśmy przyjaciółmi, Alex” – po tym wszystkim skupiła całą swoją uwagę na otwarciu lunchboxa. Łzy napłynęły jej do oczu, gdy zobaczyła, że to jej ulubione jedzenie. Nie jadła go odkąd została wygnana ze swojego stada. Jej ojciec zawsze ją dla niej robił. Mrugnęła, by powstrzymać łzy, zanim sięgnęła po łyżkę, by zjeść.

„Więc” – zaczął Alex, gdy Scarlett prawie skończyła jeść – „zadzwoniłaś do ojca dziecka?”

Scarlett zakrztusiła się jedzeniem, które miała zamiar połknąć. W ogóle nie spodziewała się, że ją o to zapyta, ale nie mogła mieć do niego pretensji. To miała być normalna rzecz: dowiedzieć się, że jesteś w ciąży i zadzwonić do ojca dziecka.

„Przepraszam, nie chciałem zrobić ci niespodzianki” – przeprosił Alex, podskakując, by chwycić kubek wody i podać jej go.

„Dzięki” wykrztusiła, zanim otrzymała wodę. Po wypiciu upuściła szklankę i złapała go patrzącego na nią z pytaniami w oczach. Nadal czekał na odpowiedź. „Nie” – to było wszystko, co udało jej się wykrztusić.

„Nie?” Zmarszczył brwi ze zdziwieniem.

„Nie, nie dzwoniłam do ojca mojego dziecka” – odpowiedziała mu beznamiętnym głosem.

Ale dlaczego?” – zapytał ponownie i Scarlett od razu miała ochotę wrzasnąć na niego, żeby zajął się swoimi sprawami.

Zamiast tego powiedziała: „Mam aborcję”, nie ma sensu tego ukrywać. Dowiedziałby się później, ponieważ był częstym klientem hotelu Zelly. Byłoby źle, gdyby po udzieleniu jej pomocy, dowiedział się o tym sam w przyszłości.

Alex złapał oddech w szoku: „Oczywiście, że nie. Nie będziesz miała aborcji”