Rozdział 181

Punkt widzenia Killiana

Ze szczytów gór mogliśmy już zobaczyć oddział wojowników z armii Władimira, ryczący w stronę Północnego Centrum. Westchnąłem głęboko, mocno trzymając wodze mojego konia, czując, jak moja krew staje się przerażająco zimna. To było to. Czas, w którym walczymy o nasze życie i albo wygrywamy z losem, albo przegrywamy. Moje głębokie, zmartwione bursztynowe oczy podniosły się ku ciemnemu niebu i gigantycznej pełni księżyca. Sheila uciekła, a teraz prawie połowa armii Rady jej szukała. Wszyscy byli przestraszeni, wierząc, że ciemność przejęła pełną kontrolę nad statkiem. Westchnąłem ponownie, życząc sobie, aby tak nie było i miałem nadzieję, że Valerie i Lorenzo mają więcej szczęścia niż my. Zeriyah pilnie ich wezwała, prosząc o ich natychmiastową obecność. Miało to coś wspólnego z magią Shoty. Ja również chciałem tam być, ale Sheila wciąż zaginęła i musieliśmy ją znaleźć, miejmy nadzieję, zanim wojna się skończy, a pełnia księżyca stanie się czerwona.

Wziąłem głęboki oddech, zerkając w lewo, gdzie stali Kaiser i Morgan. Widziałem na nich to samo zaniepokojone spojrzenie. Nikt nie wiedział dokładnie, co przyniesie nam dzisiejszy wieczór, ale byłem pewien, że będę z Sheilą na każdym kroku. „Nie mamy dużo czasu” – przyciągnąłem ich uwagę z powrotem do siebie. To była kwestia kilku minut, zanim wojna się zacznie i pierwsza krew zostanie przelana na ziemi, a my musieliśmy znaleźć Sheilę, zanim to nastąpi. Każda śmierć w trakcie tej wojny tylko oddalała tę krwawą ciemność o krok od odrodzenia.