Rozdział 143

Diana

Ciężką ciszę po ogłoszeniu Starszej Lyry przerywa jedynie dźwięk mojego oddechu. Jest on stały, choć serce wali mi w żebra. Ale z Dominicusem obok mnie, jego silną, uspokajającą dłonią w mojej, strach nie ma miejsca, by urosnąć. Jego obecność jest nieprzeniknioną ścianą, a ciepło jego dłoni jest jak kotwica.

Gniew i nienawiść wirujące w mojej piersi, gdy spoglądam na Betę Marcusa, jeszcze bardziej gaszą wszelkie nerwy, które mogą się jeszcze pojawić. On już nie zasługuje na taką władzę nade mną. Spoglądam na stół... żaden z nich na nią nie zasługuje.