Rozdział 167

Chciałam go powstrzymać, powiedzieć mu, że nie musi iść na zaaranżowane małżeństwo, że możemy uciec razem... Ale zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć, szybko skończył się ubierać i wyszedł z pokoju, nie mówiąc nawet „do widzenia”. Usłyszałam, jak drzwi wejściowe otwierają się i zamykają, a potem go nie było. I znów zostałam sama.

Moja pierś bolała. Podskoczyłam i podbiegłam do okna, żeby zobaczyć, jak sztywno idzie przez dziedziniec poniżej. Gdy łzy spływały mi po policzkach, nie mogłam powstrzymać się od zastanawiania się, czy bicie, które zadał mu Edward, nie wyrządziło o wiele większych szkód, niż się wydawało na pierwszy rzut oka.

Enzo był teraz inny i to była moja wina.