Rozdział 162

Nina

Szpital był słabo oświetlony i cichy, kiedy się obudziłem. Minęło kilka długich chwil, zanim moje oczy się przyzwyczaiły, zanim w końcu zdałem sobie sprawę, gdzie jestem i co się stało. Mój umysł był zamglony, chociaż nie tak zamglony, jak wtedy, gdy Edward podał mi lekarstwo.

„Nina” – powiedział Enzo cicho, ściskając moją dłoń. Spojrzałam na niego, uśmiech zadrżał na moich ustach, ale gdy otworzyłam usta, żeby przemówić, szybko zdałam sobie sprawę, że mój głos był zbyt chrapliwy, żeby wydobyć z siebie słowo.