Rozdział 6 Na kolana, Księżniczko

Gwałtownie złapałam oddech i szybko się obudziłam, gdy oblała mnie lodowata woda.

Łapiąc powietrze i mrugając oczami wielokrotnie, aby oczyścić wzrok, rozejrzałem się dookoła, aby zorientować się w otoczeniu, a wszystko, co wydarzyło się poprzedniego dnia, odtwarzało się w mojej głowie jak film. Każda chwila była wyraźna w mojej głowie, od aukcji po jego barbarzyński atak, wstrząsając mną do głębi.

Zobaczyłem przed sobą wiadro i mój wzrok powędrował w górę, by zobaczyć osobę, która je trzymała. Zobaczyłem Damiena Victora, który stał się koszmarem mojego życia.

Jego mroczna obecność górowała nade mną; patrzył na mnie z góry, beznamiętnym wyrazem twarzy, jakby było to dla niego coś normalnego.

Jego głos przeciął powietrze, bardziej lodowaty niż woda, która mnie obudziła. „Obudź się, Księżniczko” – jego słowa ociekały lodowatym zimnem – „nie jesteś już w komforcie domu swoich rodziców”.

Kiedy wspomniał o moich rodzicach, za nimi zatęskniłam. Chociaż są w innym mieście, muszą się martwić, skoro nie dzwoniłam do nich od wczorajszej nocy.

Głowa pulsuje mi z bólu i nie pamiętam dokładnie, kiedy spałam tutaj, na zimnej podłodze, płacząc bez przerwy. Jestem pewna, że zemdlałam.

Uświadomienie sobie, że jestem uwięziona w obecności Damiena bez możliwości ucieczki, osiadło jak ciężar na moim sercu, pogrążając mnie głębiej w poczuciu bezradności. myśli, „i posprzątaj bałagan, który stworzyłeś”.

„Wstań” – przerwał mi stanowczym poleceniem.

Stworzyłem ten bałagan.

Jego słowa mnie zaskoczyły i zamiast wykonać jego polecenie, poczułem się sparaliżowany.

Upuszczając wiadro na podłogę, zgiął kolana i położył na nim prawy łokieć, by złapać mnie za brodę, sprawiając, że spojrzałam mu w oczy. Intensywne spojrzenie, które spotkało moje, wywołało dreszcz wzdłuż mojego kręgosłupa. Jego oczy wwiercały się we mnie, a ich mrożąca krew w żyłach intensywność przytrzymywała mnie w miejscu.

„Nie zapomnij o swoim miejscu jako mój niewolnik” – wykrzyknął przeciwko mojemu miejscu, a jego głos ociekał jadem, okrutnie przypominając mi o wszystkim. „Nie wolno ci patrzeć na mnie w ten sposób. Wydłubię ci oczy” – zagroził mi i nie wyglądało to na pustą groźbę.

Słyszałem od brata, jak okrutne są mafie i robią rzeczy, których nie możemy sobie nawet wyobrazić. Jestem pewien, że nie da mu ani sekundy, żeby zrobić to, co właśnie powiedział, ale mimo to moje oczy nie były gotowe, żeby przesunąć się na podłogę i cały czas patrzyłem na niego wściekle.

„Myślę, że nadszedł czas, abyśmy ustalili dla ciebie pewne zasady”. Jego ton był wyrachowany i poważny. Puścił mój podbródek, kierując mój wzrok w dół, na otaczającą mnie kałużę wody, pozostawiając mnie przemoczoną od stóp do głów.

„Wczorajsza noc była tylko zwiastunem. Mam dla ciebie wiele rzeczy, które byłyby dla ciebie tak bolesne, że przypomnisz sobie swoich przodków. Chciałbym, żebyś popełniła błędy, abym mógł wyładować na tobie swój gniew i dokonać zemsty, ale ciesz się, że teraz jestem w dobrym nastroju”.

Moje palce zacisnęły się mocno, gdy poczułem falę chłodnego powietrza przechodzącą przeze mnie. Czułem, jak na mojej skórze pojawia się gęsia skórka.

„Ruszaj się” – rozległ się jego donośny głos, który kazał mi wrócić na swoje miejsce.

Z drżeniem w żyłach podniosłem się na nogi, moje ciało wciąż drżało ze strachu.

„Mop jest tam” – wskazał na jeden z pokoi w kącie, a moje oczy podążyły za miejscem, do którego mnie kierował. „Masz pięć minut” – powiedział, zupełnie jak mistrz, który daje czas swojej marionetce na wykonanie zadania.

Prawie się potknęłam, idąc w kierunku wskazanego pokoju, ale szybko odzyskałam spokój, ponieważ byłam pewna, że mnie nie podniesie, nawet gdybym złamała kość.

Wchodząc do pokoju, który okazał się wspólną łazienką, pierwszą rzeczą, jaką zobaczyłam, był mop, ale była to sucha bawełniana ściereczka, jakby trzymano ją tam tylko na ten incydent.

Wszystko zaplanował wcześniej. To wygląda jak złowroga gra, w której on trzymał wszystkie karty, a ja byłem tylko pionkiem, bezradnym, by uciec z sieci, którą umiejętnie utkał.

Łzy szczypały mnie w oczy, ale nie pozwoliłam im spłynąć. Zabierając ze sobą szmatkę, wróciłam do diabła, który wciąż tam stał. Robię to wszystko, aby mógł mnie jak najszybciej zostawić w spokoju, a ja mogłam znaleźć sposób na ucieczkę.

Usiadłem na wilgotnej podłodze i rozłożyłem szmatkę, jej włókna wchłonęły pozostałą wilgoć i resztki zimnej wody, która zaatakowała mnie wcześniej. Nieświadomie z moich ust wyrwał się szloch, gdy zobaczyłem półstopione kostki lodu.

Nigdy nie wiedziałam, że może być tak okrutny.

Wycisnęłam szmatkę w wiadrze, po czym ponownie rozłożyłam ją na podłodze, aby wchłonęła wodę. Samotna łza uciekła mi z oczu i spadła na podłogę. Modliłam się tylko, żeby tego nie zobaczył, ponieważ moje łzy sprawiają mu przyjemność. Nie chcę ubiegać się o jego pokręconą satysfakcję.

Gdy prawie skończyłem, poczułem dłoń na głowie, co zmusiło mnie do spojrzenia w górę. Nadal górował nade mną, a jego dłoń głaskała mnie po głowie z uznaniem, jakbym był jego pupilem.

Wrzuciłam ściereczkę z powrotem do wiadra, położyłam je w łazience i dokładnie umyłam ręce przed wyjściem.

Nadal byłem przemoczony i nie wiedziałem, dokąd iść ani co na siebie włożyć, bo nic ze sobą nie wziąłem.

„Chodź ze mną” – rozkazał, odwrócił się i ruszył naprzód.

Poszłam za nim, a on zaprowadził mnie do pokoju, który przypomniał mi rzeczy, które zrobił mi ostatniej nocy. Te ściany słyszały moje krzyki i były świadkami wszystkiego, uchwytując każdą chwilę mojej agonii.

Moje oczy powędrowały do łazienki i postanowiłam najpierw się osuszyć, ponieważ temperatura klimatyzacji była tak niska, że czułam się, jakbym była na górskiej stacji bez żadnych ubrań. Trzęsłam się praktycznie jak liść. I w tej chwili wydaje się to najlepszą ucieczką od niego.

Gdy miałam wejść do łazienki, zatrzymał mnie od tyłu.

„Dokąd myślisz, że idziesz?” Jego głos był przepełniony autorytetem. Moje brwi ściągnęły się w konsternacji, gdy odwróciłam się, by na niego spojrzeć.

Czy on nie wie, że to jego łazienka?

„Najpierw musimy coś omówić” – powiedział, kierując mnie na krzesło ustawione bezpośrednio przed klimatyzatorem. Dreszcz przebiegł mi po kręgosłupie, nie tylko z powodu zimnego powietrza, ale także z powodu złowrogiego tonu jego głosu. Doskonale wiedział, że jestem przemoczony i trzęsę się, a mimo to kazał mi usiąść bezpośrednio przed klimatyzatorem.

„Usiądź, albo obniżę temperaturę jeszcze bardziej i przywiążę cię do tego samego krzesła do końca dnia”.

Wydychając ciężko, na chwilę zamknąłem oczy, godząc się z sytuacją. Usiadłem na krześle, a lodowate podmuchy powietrza natychmiast mnie pochłonęły. Gryzący chłód wniknął w moje kości, sprawiając, że zacisnąłem zęby, aby powstrzymać je od szczękania .

Usiadł na skraju łóżka przede mną i wbił we mnie wzrok.

„Cieszę się, że nic nie powiedziałeś od rana i oczekuję dokładnie takiego zachowania z twojej strony. Jedyne, czego nie lubię, to twoje nastawienie i sposób patrzenia na mnie. Twoje spojrzenia nie zrobią mi krzywdy, ale mogą mieć dla ciebie reperkusje. Nie oszczędziłbym cię więcej, gdybyś spojrzał na mnie tymi oczami. Wszystko, czego chcę, to wdzięczność w nich za mnie”.

Wdzięczność?

Po co?

Za zrujnowanie mi życia?

„Teraz powiem ci trzy proste zasady, których musisz przestrzegać; w przeciwnym razie nie będę odpowiedzialny za konsekwencje”.

Wziął głęboki oddech, podczas gdy ja słuchałam go w milczeniu.

„Przede wszystkim, musisz wstać punktualnie o 6, ponieważ to jest mój czas, aby rozpocząć dzień. Wystarczy minuta spóźnienia, a zapewniam cię, że obudzę cię w sposób, który będzie daleki od przyjemnego”.

Tak! Dopiero dziś zobaczyłem zwiastun.

„Po drugie, musisz zadbać o wszystkie moje potrzeby, czy będą moją zabawką, czy moim sługą. Chcę, żeby moje ubrania, zegarek i inne rzeczy były gotowe, zanim wejdę do łazienki”.

Cokolwiek!

„I na koniec, kiedy wrócę z pracy, chcę, żebyś klęczał, patrzył w podłogę, a ręce miał na kolanach, czekając na mnie jak grzeczny pupil”.

Moje dłonie zacisnęły się ze złości. Krew się we mnie gotuje za każdym razem, gdy mnie tak nazywa. Jestem człowiekiem, którego zmusił do takiego stanu!

„Myślę, że nie muszę ci przypominać, że teraz jesteś moja i nie wolno ci spotykać się ani rozmawiać z żadnym innym mężczyzną, ponieważ nigdy nie wyjdziesz z tego domu”.

Mój oddech był ciężki, częściowo z powodu zimna, a częściowo po wysłuchaniu jego słów. Starałam się jak mogłam, żeby nie wybuchnąć na niego, ponieważ po tym, jak opuści ten dom, ucieknę i nie chcę niepotrzebnie zwiększać swoich problemów.

„Widziałem bunt w twoich oczach” – powiedział, wstając. „Nie ma problemu. Wkrótce nauczysz się i zaakceptujesz cel swojego życia”.

Wrócił do szafy i zanim zdążyłam zrobić jakikolwiek ruch, rzucił mi w twarz jedną ze swoich koszulek.

„Załóż to, gdy będę przygotowywać dla ciebie ubrania.”