Rozdział 6 Sable

Sobole

Na moment zatraciłem się w miodowych oczach Ridge'a. Obudziłem się spodziewając się stanąć twarzą w twarz z wujkiem Clintem, ale to, co ostatecznie dostałem, było w zasadzie całkowitym przeciwieństwem człowieka, który mnie wychował.

Kiedy ciemnowłosy mężczyzna złapał mnie w pobliżu drzew, byłam tak pewna, że zaraz umrę, że walczyłam ze wszystkich sił. Ale w jego domu coś się zmieniło w jego zachowaniu.

Jego szorstki głos zdołał zablokować strach, odsunąć narastającą panikę, dzięki czemu mogłam skupić się na nim i jego uspokajających słowach.

Zacząłem się uspokajać.

Zacząłem czuć się... bezpiecznie.

Ale teraz nie czuję się bezpiecznie.

Prawie pół tuzina największych ludzi, jakich kiedykolwiek widziałem, tłoczy się w jego salonie, podnoszą głosy, gdy z nich wylewa się wściekła, gwałtowna energia. Mój strach powraca z pełną siłą, a ja kuli się w poduszkach, życząc sobie, abym mógł przeniknąć przez nie i zniknąć na drugim końcu planety.

Ridge spotyka się ze mną wzrokiem, wyraz rezygnacji przechodzący przez jego bursztynowe tęczówki. Następnie podnosi się na nogi.

Jest tak samo duży jak każdy z mężczyzn, którzy wtargnęli do domu, jeśli nie większy. Ma na sobie zwykły biały T-shirt i Wranglersy, ale pod tymi roboczymi ubraniami ma ciało, jakiego nigdy wcześniej nie widziałem: szczupłe, umięśnione, szerokie ramiona i potężne nogi. Jego popielatobrązowe włosy mają niechlujny, nieuczesany wygląd, który pojawia się przypadkowo, a krótko przycięta broda zdobiąca jego szczękę tylko potęguje niechlujną dzikość jego wyglądu.

Odwraca się, by stanąć twarzą do nowoprzybyłych, rozstawiając buty na szerokość ramion i zwisając rękami po bokach, gdy zwraca się do tłumu. „Lawson. Słyszałeś kiedyś o pieprzonym pukaniu?”

Coś w jego pozie mówi mi, że nie jest to osoba przypadkowa – Ridge wygląda, jakby w każdej chwili mógł gwałtownie ruszyć do przodu i walnąć pięścią w twarz tego wielkiego gościa.

Lawson, pozorny przywódca grupy, nadyma pierś, a jego grymas pogłębia się. „Przyprowadziłeś obcego do naszej wioski”.

„Co ty sobie, kurwa, myślałeś?” – warknął inny facet. Jego pytanie wywołało pomruk zgody wśród pozostałych.

„ Stado chce odpowiedzi”. Lawson otwiera dłonie, jakby chciał wskazać tłum za sobą. Jest trochę wyższy od Ridge’a, ale nie wypełnia pomieszczenia samą swoją obecnością, jak Ridge. Mam przeczucie, że ten facet to tylko pozory.

Myśl ta nie pomaga mi jednak oddychać pomimo zbliżającego się ataku paniki. Nadal jest ogromny, z pięściami jak uda i wyrazem twarzy tak pełnym wstrętu, że nie potrafię stwierdzić, czy chce pozbyć się mnie czy Ridge'a. Być może obu.

„Już grozi nam wiedźmy!” – warczy jedyna kobieta w grupie, podnosząc głos ponad głuchy ryk tłumu. Jest wysoka i groźna, mięśnie napinają się w jej złocistobrązowych ramionach. „A ty wciągasz tę pieprzoną padlinę do naszej watahy? Nie wiesz, że ona nie jest jedną z tych nienawidzących wilków dupków!”

Nie nadążam za tym, co mówią. Panika zamieniła moje serce w trzepoczącego ptaka w mojej piersi, a ich twarze i głosy zaczynają się zlewać.

Stado? Wiedźmy? Nienawidzące wilków?

Nic z tego nie ma sensu i tylko pogłębia strach, który ledwo udało mi się przezwyciężyć, zanim przybyli. Moja panika wraca z pełną siłą, silniejsza niż wcześniej.

Próbuję to powstrzymać, kontrolować i powstrzymywać. Ridge nie ma żadnych planów, żeby mnie skrzywdzić – jestem tego pewna. Zobaczyłam coś w jego hipnotyzujących bursztynowych oczach, zanim przybył tłum, rodzaj ochronnego ciepła, które w tamtym momencie ledwo miało sens. Nie znamy się, ale on chce mi pomóc.

Wierzę mu.

Ale głosy narastają w gniewie. Sześciu dużych ludzi krzyczy na Ridge'a, że naraża stado na niebezpieczeństwo, a Ridge stawia im czoła ze stoicką, pozbawioną wyrazu twarzą i niskim tonem. Wygląda groźnie, bardziej niebezpiecznie, niż którykolwiek z nich mógłby kiedykolwiek mieć nadzieję być. Ale nadal jest sześciu na jednego i nie chcę już być zraniona. Nie chcę, żeby ktokolwiek został zraniony.

Nie mogę znieść więcej pieprzonej przemocy. Więcej gniewu.

Czuję, jakby moja klatka piersiowa była ściskana przez ogromną gumkę. Nie mogę oddychać.

Podczas gdy oni nadal krzyczą, ja ściskam poduszki na kanapie, starając się nie wpaść w atak paniki, który, jak wiem, nadchodzi.

Wszystko, co mi się przydarzyło w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin, teraz mnie dopada – upadek ze schodów, spotkanie z doktorem Patilem, ucieczka przed wujkiem, wpadnięcie do wąwozu, obudzenie się w tej dziwnej chatce, a teraz to, te podniesione głosy i oczywista wrogość unosząca się w powietrzu między moim wybawcą a Lawsonem.

A co jeśli Ridge nie jest miłym facetem? A co jeśli to wszystko jest podstępem mojego wujka, żeby mnie skrzywdzić? A co jeśli ci ludzie mnie rozszarpią i rozrzucą moje kawałki po górach?

Mój oddech przyspiesza, staje się coraz bardziej bolesny, gdy łapię powietrze. Mój wzrok przeskakuje między krzyczącymi ludźmi i wraca do Ridge'a. Chcę, żeby ich kazał odejść. Chcę mieć szansę złapać oddech, dowiedzieć się, co do cholery się dzieje.

Zamiast tego czuję, że jestem na skraju zawału serca. Moje ciało mnie zamorduje, zanim Clint lub ktokolwiek inny będzie miał szansę.

Napięcie rośnie, głosy stają się głębsze i bardziej wściekłe, a nagle jeden z mężczyzn w tłumie robi coś... dziwnego. Jego ciało zaczyna się zmieniać, zmieniać kształt.

Zajmuje to tylko sekundę, ale w moim obecnym stanie umysłu wydaje się, że trwa to całe życie. Kiedy to się kończy, tam, gdzie wcześniej stał na dwóch nogach, na jego miejscu staje wilk.

Duży, warczący wilk.

I w końcu tracę nad sobą kontrolę.

Krzyk, który wydobywa się z moich ust, nie przypomina niczego, co kiedykolwiek wydałam w całym swoim życiu. Nawet w gorączce kar wujka Clinta. Nawet, gdy byłam mała i nie nauczyłam się znosić bólu, iść do innego miejsca w moim umyśle.

Wdrapuję się na kanapę, wciąż krzycząc, nogi plączą się pode mną, gdy próbuję zmusić kolana do pracy, abym mogła uciec. Serce wali mi w piersi, szaleńczo i żądająco, próbując uciec od przerażenia, które we mnie tkwi.

Widzę, że Ridge się rusza. Wyciąga do mnie rękę, ale nie słyszę jego słów. Potem jego twarz staje się twarda i odwraca się w stronę czekającej grupy, zaciskając dłonie w pięści po bokach.

Wilk zrobił kilka kroków do przodu i warknął.

Co do cholery się dzieje? Dlaczego nie mogę się z tego obudzić?

„Wypierdalaj stąd!” krzyczy Ridge, jego słowa są pierwszym dźwiękiem, który przecina moją panikę.

Na jego głos przestaję krzyczeć, siedząc na zagłówku kanapy, moje paznokcie wbijają się w sztruks. Przełykam ślinę, kurczowo trzymając się dźwięku jego głębokiego barytonu.

„Wynocha!” Ridge warczy, popychając Lawsona w stronę drzwi. Większy mężczyzna zostaje odrzucony do tyłu, jakby Ridge go uderzył, i uderza mocno w ścianę, wstrząsając całym domem. Wilk cofa się z piskiem, gdy pozostałe cztery osoby również trochę się kuli. „I nigdy więcej, kurwa, nie kwestionuj mojego autorytetu!”

Cała grupa wybiega na światło dzienne, a Ridge wychyla się za nimi i warczy: „Następnym razem, kurwa, pukajcie!”, po czym trzaska drzwiami, gdy wychodzą.

Potem spojrzał na mnie, a wściekłość na jego twarzy zniknęła, gdy ruszył przez pokój. Podszedł do mnie z tyłu kanapy, obejmując moją twarz dłońmi. „Hej, cii. Cii, wszystko w porządku. Już ich nie ma. Jesteś w porządku”.

Nadal wciągam powietrze jak ofiara tonięcia. Teraz mam tunelowe widzenie, czarne krawędzie wkradają się do mojego pola widzenia. Nawet jego głos nie może tego przebić. Umrę na zawał serca, tutaj, na oparciu jego kanapy, jakbym była cholernym kotem.

„Spójrz na mnie” – mówi szorstko Ridge, przebijając się przez szum w mojej głowie. Posłusznie chwytam go za ręce, które wciąż trzymają moją twarz. „Masz atak paniki. Co ci pomaga przez to przejść?”

Co pomaga?

Część mnie rozpoznaje, że on wie, że to dla mnie normalne. Wie, że robiłam to wcześniej, raz po raz, mój umysł próbował poradzić sobie z nadużyciem, które stało się normalną częścią mojego istnienia. A jego przenikliwe spojrzenie obnaża wszystkie moje sekrety. Uderza mnie do głębi. Ktoś zna głębokość moich blizn i chce wiedzieć, co pomaga mi sobie z nimi poradzić.

Moje zęby szczękają, gdy walczę, by odpowiedzieć. „Ww-wat-ter.”

Nie mówi nic więcej. Nagle unosi mnie w ramionach, jakbym była dzieckiem. Owijam swoje ramiona wokół jego szyi, chowając twarz w jego skórze. Jest ten zapach, ten sam leśny zapach sosny, przy którym się obudziłam. Wdycham go, moje łzy moczą jego koszulkę, gdy niesie mnie po domu.

Zamykam oczy i przykładam twarz do ciepła jego skóry, skupiając się na jego zapachu, ponieważ w jakiś sposób pomaga mi to w opanowaniu paniki. Więc zdaję sobie sprawę, że jesteśmy w łazience, dopiero gdy słyszę trzask otwieranej zasłony prysznicowej. Wtedy Ridge stawia mnie na miękkim dywaniku.

Ale nie mogę odejść.

Myśl o odejściu od niego wywołuje u mnie kolejną falę paniki, więc kurczowo się go trzymam. Nawet nie wiem dlaczego, ale stał się moją kotwicą w tej burzy i jestem pewna, że jeśli go stracę, utonę.

Ridge mnie nie odpycha. Nie wyśmiewa mojej słabości ani nie zostawia mnie samej, bym stanęła twarzą w twarz z demonami wyjącymi w mojej głowie. Zamiast tego obejmuje mnie ramieniem w talii, by przytrzymać mnie w miejscu, po czym pochyla się do przodu i odkręca wodę.

Wiem, że będę musiała pozwolić mu odejść, żeby mógł wejść pod wodę. Kiedy stoi tam i sprawdza jej ciepło jedną ręką, ja przygotowuję się na niemożliwą perspektywę stania o własnych siłach.

Ale potem jego drugie ramię obejmuje mnie w talii i jestem podnoszona do wanny. Tylko... Ridge idzie ze mną.

Zdołał zrzucić buty, zdaję sobie z tego sprawę, a ja nawet tego nie zauważyłam. Delikatnie kładzie mnie na swoich bosych stopach, mocno przyciskając do swojego ciała. Oboje jesteśmy nadal w pełni ubrani, gdy woda spływa po nas kaskadami, a ja nie rozluźniam uścisku na jego szyi.

Stojąc z nim w ten sposób, uświadamiam sobie, jaki jest duży w porównaniu do mnie. Opieram się o niego, mój policzek opiera się o jego szeroką klatkę piersiową. Opuszcza głowę tak, że jego broda łaskocze mnie w czoło, a jego dłonie delikatnie gładzą tył mojej mokrej koszulki, utrzymując mnie na nogach.

Po chwili panika zaczyna ustępować. Nawet szybciej niż zwykle. W domu, po wściekłości Clinta, stałem pod wodą przez godzinę, aż całe ciepło zniknęło i pozostało tylko zimno, i nadal czułem skutki mojego ataku paniki.

Ale tu, tuląc się do nieznajomego, który pachnie jak góry, nieznajomego, który chce mi pomóc, odnajduję być może ostatnią odrobinę spokoju w sobie.

Mój umysł staje się pusty, pozwalam wodzie spadać wokół mnie, wsłuchując się w dźwięk bicia jego serca pod moim uchem.