Rozdział 61

Punkt widzenia Dylana

„Hej!” Lewis szybko przykucnął, by być na wysokości mojego odpoczywającego ja, delikatnie objął dłonią mój prawdopodobnie posiniaczony policzek i pogłaskał kciukiem moją kość policzkową, robiło się dziwnie. „To nic, czego nie da się wyleczyć, Dylan. Musisz pozostać silny. Wiem, że cierpisz, ale zachowaj spokój ducha”. Nie widziałem sensu, by dalej z tym walczyć, naprawdę nie mogłem. Moje ciało krzyczało, a męka przechodziła przez każdy cal mojego ciała. „Nie rezygnuj ze mnie, proszę, nie możesz się poddać”. Jak do cholery mogłem się poddać? Robiąc co dokładnie? Stając się workiem treningowym dla króla i jego rodziny?

„Spójrz na mnie?! Jestem złamana, on to zrobił. Każda forma nadziei, jaką kiedykolwiek miałam, właśnie została zniszczona. Zaakceptuję jego głupi znak, może wtedy moje życie stanie się chociaż trochę łatwiejsze”. Szlochałam, gdy mówiłam pusto, moje słowa były beznamiętne, ale moje serce było wszystkim innym, tylko nie tym. Myśl o zaakceptowaniu tak okrutnego, sadystycznego mężczyzny sprawiła, że zaparło mi dech w piersiach. Będę z nim związana na zawsze.