Rozdział 57

Dylan POV

Byłem słaby, wiedziałem o tym i z każdym uderzeniem bata moja energia drastycznie spadała.

Uderzenie za uderzeniem, król pozwolił, aby moje tortury trwały dalej. Po 15 uderzeniach w końcu pozwoliłem, aby moje łzy popłynęły, nie mogąc ich dłużej powstrzymać. Nienawidziłem płakać przy ludziach, to była słabość, która mogła przynieść radość twoim wrogom, ale doświadczałem o wiele za dużo. Wiedziałem jednak, że mogę to zrobić, mogłem znieść wszystko, co musiałem, ponieważ wiedziałem, że nic nie będzie tak złe, jak bycie naznaczonym i sparowanym z tak okrutną bestią.