Rozdział 167

„Wszystko, co powiedziałem, było prawdą, ale teraz nie ma to znaczenia”. Mój wzrok powędrował na plamę na trawie i natychmiast znów się wyłączyłem, byłem poważnie wyczerpany. „Najlepiej, żebyś się stąd zabrał”. Mówiłem, wciąż wpatrując się w ziemię, w końcu mój wzrok pozostał pusty i wypełniony snem, ale powoli przeniósł się z podłogi na własne oczy Johna. „To ciało Lycana zostało już zgłoszone, więc naprawdę nie możemy tracić więcej czasu”.

„Okej, wrócę za jakieś sześć dni. I obiecuję, że sprawdzę, co u twojego brata. Nawet jeśli tylko trochę popytam”. Skinąłem głową na znak wdzięczności i westchnąłem do mężczyzny. W zasadzie błagałem go, żeby zobaczył, jak czuje się Freddie, ale upewniłem się, że muszę mu powiedzieć, żeby zachował swoją tożsamość w tajemnicy. Gdyby król dowiedział się, że Freddie jest moim bratem, wiem, że wykorzystałby go przeciwko mnie, a ja, będąc sobą, zaakceptowałbym to w mgnieniu oka, żeby uratować chłopaka. Naprawdę nie mogłem stracić nikogo więcej.

„Dziękuję. Naprawdę ”. Skinął głową i wsiadł do nowego vana, po czym wymanewrował pojazd z bazy. Patrzyłem między długimi mrugnięciami, jak znika mi z pola widzenia.