Rozdział 2. Figury astronomiczne

Ryan Li drżał pod wzrokiem Wandy.

Widząc, że nadal nie otrzymała odpowiedzi, jakiej chciała, mężczyzna wybuchnął śmiechem.

„Jeśli nie chcesz odpowiedzieć na jej pytanie, to mogę ci pomóc.”

Jego słowa sprawiły, że krew w niej zawrzała. Bez względu na to, jak przystojny był, wciąż miała ochotę rozwalić mu pięścią twarz.

Zacisnęła zęby.

„Twój wujek jest mi winien łącznie 5 milionów.”

Słysząc tę liczbę, Wanda niemal upadła na podłogę.

5 milionów?

Dla zwykłych ludzi, takich jak ona, 5 milionów to ogromna kwota. W rzeczywistości, nawet gdyby pracowała 24/7, niemożliwe byłoby, aby zarobiła tyle.

"Co ty, do cholery, zrobiłeś?"

zapytała Ryana, drżąc.

Wiedziała, że jej wujek był w przeszłości uzależniony od hazardu, ale bardzo powstrzymywał się z powodu swojej choroby. Były chwile, kiedy pracował, aby ich utrzymać.

Jak do cholery mógł być aż tak winien?

"Wujek!"

Wanda zażądała ponownie, rumieniąc się ze złości.

„Myślałem, że mogę wygrać i że nasze życie nie będzie już takie trudne”

Ryan wyjąkał, nie chcąc spojrzeć żadnemu z nich w oczy.

Słysząc jego wyznanie, serce jej się załamało.

"Dlaczego?"

Jej ręce się trzęsły.

Dlaczego on jej to zrobił?

Czy jej pomoc nie była wystarczająco dobra?

Codziennie pracowała na trzech etatach, żeby zapłacić czynsz, zaoszczędzić na leczenie i pokryć inne niezbędne wydatki.

Nie dość, że jej wujek przegrał wszystkie pieniądze, ale miał też czelność pożyczać pieniądze na czarnym rynku. W przeciwnym razie dług nie byłby tak wielki!

Wanda trzęsła się ze złości.

Operacja Ryana miała kosztować ją 500 tysięcy. Taka była też kwota w jej książeczce oszczędnościowej i była daleka od 5 milionów, które musieli zapłacić.

Co więcej, nawet gdyby spłaciła dług, nie miałaby pieniędzy na operację Ryana.

Jej ciężka praca poszła na marne.

Teraz wszystkie jej plany legły w gruzach.

Wanda podniosła głowę i spojrzała wrogo na mężczyznę stojącego przed nimi.

Chociaż widział ich opłakaną sytuację, Quincy Qin nadal miał uśmiech na twarzy, jakby kpiąc z ich ignorancji.

Jej serce waliło ze złości.

Gdyby nie tacy mężczyźni, którzy zaspokajają ludzką chciwość, Ryan nie przegrałby wszystkich ich pieniędzy! Robili z nich niewolników za pieniądze, które w ogóle do nich nie należały!

Jakby wiedząc, co miała na myśli, Quincy Qin zapytał:

„Naprawdę myślisz, że to nasza wina?”

„Czyż nie? Czyż nie zarabiasz w ten sposób pieniędzy? Czyż nie w ten sposób możesz sobie pozwolić na samochód?”

wypluła.

Wandzie nie podobało się, jak można tak wykorzystywać ludzi.

Gdyby nie wykorzystali szans hazardzistów, nie znaleźliby się w tej sytuacji.

Słysząc jej ryk, Quincy Qin nie zdenerwował się. Zamiast tego wybuchnął kolejną falą śmiechu.

„Więc obwiniasz mnie?”

zapytał.

"Tak."

Quincy Qin wyprostował plecy i spojrzał na kobietę przed sobą.

„Masz rację. Zarabiam na tym pieniądze, ale gdyby nie uzależnienie twojego wujka od hazardu, nie miałbym nawet szansy go skusić”

stwierdził.

Nienawidziła tego, jak rozsądne były jego słowa

i jak ona zamarła ze zdumienia.

To co powiedział było słuszne. Gdyby Ryan nie przegrał pieniędzy, nie skończyliby w ten sposób.

Im więcej Wanda o tym myślała, tym bardziej desperacko się czuła.

Jasne życie, na które tak liczyła, już schodziło na dalszy plan.

„Czy możesz dać mi jeszcze kilka dni?”

powiedziała chrapliwie.

„ Dałam już twojemu wujkowi miesiąc. Powiedział mi to samo miesiąc temu”

Spojrzenie Quincy'ego padło na Ryana.

Szczerze mówiąc, doceniał szczerość i pobożność Wandy. Szkoda tylko, że miała wujka, który za wszelką cenę chciał zniszczyć życie obojga.

Zanim zdążyła powiedzieć cokolwiek więcej, Quincy dodał:

„Czy wiesz, że w zeszłym miesiącu Ryan nie tylko nie chciał oddać pieniędzy, ale jeszcze sprzedał złoto twojej matki, tylko po to, żeby móc dalej grać?”

Wpatrywał się w nią, jakby czekał na jej reakcję.

Skłamałaby, gdyby teraz nie czuła do Ryana nienawiści.

Wanda starała się jak mogła powstrzymać słowa mężczyzny.

Złoto, o którym wspomniała Quincy, było spuścizną jej matki. Ryan wiedziała, że było dla niej najcenniejsze. Nawet jeśli byli biedni, nie odważyłaby się go sprzedać.

Jak mógł!

Gdyby nie był chory, dałaby mu w twarz.

Uśmiech na twarzy Quincy'ego zniknął, gdy odchylił się do tyłu.

„Czy grasz jakąś sztuczką, żeby opóźnić czas? Straciłem cierpliwość. Umrzesz czy mi się odpłacisz?”

Chociaż Wanda nie chciała mieć już nic wspólnego ze swoim wujkiem, to on zabrał ją do domu, gdy pozostali krewni nie chcieli.

Wzięła głęboki oddech.

„Proszę dać mi jeszcze kilka dni.”

Zrobiłaby wszystko co w jej mocy, żeby spłacić całą kwotę.

Quincy jednak pokręcił głową.

"NIE."

Jej serce w jednej chwili zamarło.

Obawiała się, że będzie gorzej.

Ludzie tacy jak oni mogliby zrobić wszystko, co sobie postanowią. Nawet gdyby Wanda zadzwoniła na policję, byłoby już za późno.

Po jej czole spływały krople potu.

„Co mamy zrobić?”

Quincy przyglądał się jej przez długi czas.

Wygląd Wandy zdecydowanie odpowiadał jego gustowi. I chociaż jej osobowość była silna, wierzył, że może ją oswoić.

Oblizał usta.

Byłoby ciekawie.

Następnie spojrzał na Ryana.

„Nie jestem tym człowiekiem, któremu chcesz być winien pieniądze” – zaczął, błyskając oczami. Ryan pochylił głowę.

„Proszę, nie zabijaj mnie, panie Qin. Wanda, pomóż mi prosić go o litość” – wołał rozpaczliwie.