Rozdział 31

Nie chciałem za bardzo oddalać się od Damiana, ale naprawdę potrzebowałem odejść od Diany. Wyszedłem z holu i zamknąłem drzwi. Czekałem w holu na Daniela, kiedy usłyszałem, jak Yara mówi: „Nie powinniśmy tu być sami. Ktoś idzie”. Właśnie wtedy Adam podchodzi do mnie od tyłu, kładzie mi rękę na ramieniu, a ja przerzucam go przez ramię. Ląduje na plecach i chichocze: „Chyba się tego spodziewałem”. Yara się roześmiała i powiedziała: „Och, to tylko on”. Powiedziałem: „Wiedziałeś, kto idzie”. Ona się roześmiała: „Oczywiście. Po prostu chciałam zobaczyć, jak to robisz”.

Skrzywiłem się i powiedziałem: „Powinieneś wiedzieć, że nie będziesz tak za mną chodzić. Już jestem napięty po rozmowie z tą suką. Jestem gotowy na kolejną pieprzoną kłótnię. Adam wstaje i mówi: „Dlaczego wyszłaś z nim, zanim zdążyliśmy porozmawiać?” Nagle wpadłem w furię: „Adam, zostałem pobłogosławiony drugą szansą, kolego. Nie spieprzę tego. Nie byłaś gotowa walczyć, żeby mnie zatrzymać. Daniel ma więcej odwagi w małym palcu, niż ty kiedykolwiek będziesz miała w całym ciele". Adam podchodzi do mnie, aż jest kilka cali od mojej twarzy. „Jeszcze z tobą nie skończyłem, Avery. Byłaś moja pierwsza. Nie poddaję się. Może nie walczyłem, żeby cię zatrzymać, ale będę walczył, żeby cię odzyskać". Powiedziałem: „Powodzenia. Nie chcę cię, Adamie".

Właśnie wtedy rozległ się inny wściekły głos: „Czemu, kurwa, jesteś tu sam, z Avery"? To była Kyra. „Po tym, co zrobiłaś w klubie, nie powinnaś się gdzieś ukryć? Wiesz, że dlatego Diana nas zaatakowała, prawda"? Adam spojrzał na podłogę i powiedział: „Miałem przeczucie, że tak jest, ale nie wiem, jak ją powstrzymać. Mówiłem jej niezliczoną ilość razy, że nie chcę jej jako mojej Luny, ale ona mi nie wierzy".