Rozdział 595

Uśmiecham się do siebie, odmawiam krótką modlitwę dziękczynną i idę wyjąć mleko z lodówki.

„Czekolada?” – pyta ktoś, a ja wydaję cichy pisk, podskakując w powietrzu i wirując – rozglądając się wszędzie za intruzem. Nadal dyszę i jestem na krawędzi, gdy moje oczy lądują na Rogerze, szczerzącym się do mnie z progu. „Czekolada na śniadanie? Jakim wzorem do naśladowania jesteś dla swojego dziecka, Ella?” – strofuje żartobliwie.

„Po pierwsze” – mówię, wymachując przed nim batonikiem – „jem to dla niego, bo on tego żąda. A poza tym jem też pokruszoną pszenicę!” – mówię, wskazując na miskę z płatkami. „Tak, zdrowo!”