Rozdział 589

Ona

Jęczę, gdy się budzę, ale nie otwieram oczu. Jeszcze nie. Czuję się, jakbym je zamknął dziesięć minut temu - moje biedne gałki oczne potrzebują więcej odpoczynku.

Zamiast tego poświęcam chwilę, aby poczuć swoje ciało od środka, aby sprawdzić, co mnie boli, co jest przyjemne. Jestem zaskoczona, że czuję resztki daru mojej matki, które przepływają przeze mnie - coś, co wydaje się małymi iskrzącymi się wąsami światła słonecznego, działającymi przez moje kończyny, być może mnie uzdrawiającymi. Uśmiecham się, myśląc o tym, uśmiecham się, myśląc o mojej matce, która daje mi coś, co trwa po tylu latach jej nieobecności.