Rozdział 50

W tętniącym życiem szpitalu Nicholas wyróżniał się bez wysiłku. Wysoki i uderzająco przystojny, jego obecność przyciągała uwagę, nawet gdy plamy krwi znaczyły jego strój. Pozostawanie w cieniu nie wchodziło w grę.

Zawsze uważałam, że Nicholas traktował mnie z szacunkiem. Jego maniery były nienaganne, zwłaszcza w miejscach publicznych. Ale teraz mogłam wyczuć jego wrzący gniew, że tak mnie odtrącił. Te ciekawskie spojrzenia skierowane na mnie sprawiły, że poczułam się całkowicie odsłonięta, jakbym została obnażona. Czułam się całkowicie bezbronna.

Chociaż rozumiałam, że życie nie zawsze jest czarno-białe, zawsze miałam silne poczucie moralności. Jednak niezrozumienie Nicholasa było dla mnie rażąco oczywiste i najgłębiej raniło pośród błędnych wyobrażeń innych na mój temat.