Rozdział 7 Rozpustni mężczyźni atakują (część druga)

Z tego powodu mężczyzna nie czuł żadnej sympatii do dziewcząt śpiących w akademiku. I chociaż mogły zostać zgwałcone, nadal nie miał dla nich współczucia.

Kierując się swoim zmysłem duchowym, Austin był w stanie śledzić każdy ruch mężczyzny w akademiku.

Gdy tylko mężczyzna ubrany na czarno wszedł do pokoju, zaczął machać rękami i natychmiast po całym pomieszczeniu rozprzestrzeniła się wielka, ciemna chmura smogu.

W wyniku tego zdarzenia cztery śpiące dziewczynki zapadły w śpiączkę.

Następnie sprawdził stan każdej dziewczyny z osobna, uważnie oglądając ich ciała i twarze.

Mężczyzna posunął się tak daleko, że obwąchał każdą dziewczynę, aż w końcu wybrał jedną.

Ta była owinięta w różową kołdrę. Cicho zarzucił dziewczynkę na ramię i wybiegł z akademika przez okno.

Ponownie wykorzystał tę przerażającą umiejętność i unosił się niczym liść, szybko i bez wysiłku przelatując przez nieopodal las.

„Czy on też jest rozpustnikiem? Dlaczego jest ich tak wielu z Sun Sect?” Austin myślał beznadziejnie.

Myśli krążyły mu po głowie bez przerwy. „Z tego, co wiem o Sekcie Słońca, nigdy nie widziałem, żeby którykolwiek z jej uczniów miał takie zdolności poruszania się.

Czy on naprawdę jest z Sekty Słońca?”

Postanowił pójść za mężczyzną i dowiedzieć się, kim on jest. Zachowując bezpieczną odległość, Austin miał mężczyznę w zasięgu wzroku, jednocześnie dyskretnie go śledząc.

Z natury bał się zostać wykrytym, więc Austin celowo trzymał się na dystans. Uwolnił swój duchowy zmysł i natychmiast znalazł miejsce pobytu mężczyzny — w lesie.

Pomimo swoich umiejętności, dziwny mężczyzna był ostrożny i tym razem zdawał się nie spieszyc, więc jego prędkość unoszenia się nie była zbyt duża.

Austin dyskretnie podążył za mężczyzną, wykorzystując swój zmysł duchowy, aby nadal szpiegować, co zrobi dalej.

Po długim czasie człowiek ubrany na czarno natknął się na puste miejsce w lesie.

W końcu zatrzymał się i zdjął czarny materiał zakrywający mu twarz. Austin zobaczył jego krzywą twarz i skośne brwi i ocenił jego wiek na około dwadzieścia lat.

Położył dziewczynę, którą niósł na ramieniu, na ziemi, rozkładając różową kołdrę i śmiejąc się lubieżnie.

Z wyrazem zadowolenia ze swojego podboju, oznajmił dumnie i radośnie: „Jakież miałem szczęście! Ta dziewczyna jest bardzo ładna. Chociaż jej siła jest zaledwie na trzecim poziomie Krainy Gromadzenia Energii, jej fundament jest naprawdę solidny, a jej energia życiowa gęsta. Muszę stwierdzić, że jej podstawowe kwalifikacje wcale nie są złe”.

Zatrzymując się na chwilę, kontynuował: „Jeśli będę miał wystarczająco dużo szczęścia, z pewnością mogę dokonać prawdziwego przełomu i osiągnąć poziom Krainy Ziemi. Muszę mieć dużo szczęścia, jeśli chodzi o romanse. Więc łatwo jest znaleźć taką piękność, która posłuży jako piec do doskonalenia moich umiejętności”. Śmiejąc się, kontynuował: „Nic dziwnego, że wróżbita powiedział, że ja, Rafat, jestem szczęśliwym psem”.

I tak właśnie nazywał się ów człowiek – Rafat.

Słysząc słowa Rafata, Austin szybko przeszukał swój umysł. „Biorąc pod uwagę znaczenie jego słów, czy możliwe jest, że on jest…” wypowiedział.

Wciągając głęboko powietrze, Austin zatrzymał się i znów pogrążył w myślach. Próbował przypomnieć sobie wszystko, co słyszał w przeszłości.

Krążyły plotki o metodzie gromadzenia energii kobiet, aby odżywić energię mężczyzn. Technicznie rzecz biorąc, oznaczało to, że mężczyźni wzmacniali jakość męskiej energii mężczyzn , absorbując czystą żeńską energię kobiet.

A to działało jedynie wtedy, gdy wchłaniały one żeńską energię kobiet, które kultywowały energię życiową, podczas gdy zwykłe kobiety nie miały z nich większego pożytku.

Dlatego im lepsze były podstawy kwalifikacji kobiety, tym większą miała energię życiową i tym większą rolę pełniła.

I tę właśnie złą metodę najwyraźniej stosował Rafat.

Nagle Austin poczuł wstrząs, gdy dziewczyna kichnęła, obudziła się i potarła oczy.

Pierwszą rzeczą, jaką zobaczyła, była twarz mężczyzny górująca nad jej, gdy wydał z siebie złowrogi śmiech zmieszany z lubieżnością, patrząc na nią. Oczy dziewczyny rozszerzyły się z przerażenia.

Tymczasem ona wierciła się z dyskomfortu i próbowała krzyczeć, ale udało jej się wykrztusić tylko: „Aaa!”, ponieważ zanim zdążyła krzyknąć, Rafat szybko zasłonił jej usta dłonią.

Gdy wciąż próbowała krzyknąć, z jej ust wydobyło się jedynie stłumione: „Hm, hmmm, mmmm!”

Jednak jej wysiłki poszły na marne. Rafat ścisnął jej usta jeszcze mocniej, żeby ją uciszyć.

Tymczasem jego druga ręka nacisnęła na kluczowy punkt akupunkturowy na jej klatce piersiowej. Natychmiast dziewczyna poczuła, jak zimna i przerażająca energia witalna wlewa się do jej wnętrza i natychmiast kontroluje jej ciało.

W obliczu tak pilnej sytuacji, rozpaczliwie odepchnęła obie ręce Rafata, próbując uwolnić się spod jego wpływu.

Ale gdy już kontrolowano energię życiową w jej ciele, pchnięcie, które dała Rafatowi, było bezużyteczne. W rzeczywistości jej pchnięcie, bez względu na to, jak mocne, było tak słabe, że wszystko, co mogła zrobić, to drapać go po ramionach.

Jednak siła, z jaką drapała go po ramionach, była równie słaba i Rafat odczuwał to jedynie jako łaskotanie.

Zirytowana swoimi marnymi wysiłkami, uczennica-żołnierz walczyła bezsilnie i wciąż wydawała jękliwe dźwięki, mimo że miała zakryte usta.

W trakcie szamotaniny jej piżama przesuwała się i wyglądała jeszcze bardziej niechlujnie, co jeszcze bardziej podniecało Rafata, który gapił się na nią lubieżnym wzrokiem.

Jęknął z podniecenia i przyznał: „Ha! Ta dziewczyna jest całkiem interesująca. Wydaje się być dość niegrzeczna. Podoba mi się to!”

Odwracając wzrok, dziewczyna zebrała odwagę, by odeprzeć wszelkie inne zaloty Rafata.

Po ich wymianie zdań Austin w końcu rozpoznał dziewczynę, która bardzo się męczyła. Nazywała się Denali, a jej baza kultywacyjna znajdowała się na trzecim stopniu Energy Gathering Realm. Była jedną z silnych uczennic w Sekcie Słońca.

Przypominając sobie incydent, który miał miejsce trzy lata temu, kiedy Austin został zdegradowany do roli zwykłego ucznia, wiedział, że Denali, w przeciwieństwie do swoich rówieśników, nie patrzyła na niego z pogardą.

Jednak ona nie okazała mu żadnego współczucia, a wszystko, co demonstrowała, to obojętność i zaniedbanie.

Jej zaletą było jednak to, że miała pozytywne nastawienie, które było cechą przywódcy.

Kilka dziewcząt, podobnie jak inni uczniowie, śmiało się z jego głupoty.

Co gorsza, niektórzy z nich dręczyli go już wcześniej, zmuszając do wykonywania przydzielonych im obowiązków.

Prawda jest taka, że Austin w przeszłości ani nie nienawidził, ani nie lubił Denali. Prawda była taka, że była po prostu jedną ze zwykłych dziewczyn, które znał.

W tamtym momencie Austin widział ją jako słabego baranka zaatakowanego przez rozpustnego mężczyznę. Potem uświadomił sobie, że jej czysta kobieca energia życiowa zostanie pochłonięta przez tego samego mężczyznę, który stosował złą metodę, aby osiągnąć swój cel.

I tym samym podzielał jej zaciekłą nienawiść do Rafata i widział w nim wspólnego wroga.