บทที่ 29

เขาปล่อยแขนฉันออกแล้วกำผมฉันไว้ในกำปั้น แล้วใช้แขนอีกข้างโอบรอบเอวฉันอย่างดุร้าย กอดฉันไว้โดยไม่รู้สึกอะไรเลยด้วยความรัก ขณะที่ฉันหายใจไม่ออกด้วยความเจ็บปวด เขาก้มหน้าลงจูบฉันอย่างดุร้ายและบดปากใส่ฉัน ไม่มีความรัก ไม่มีความอ่อนโยน มีเพียงเขาเท่านั้นที่ต้องตราหน้าฉันว่าเป็นของเขา

เมื่อเขาเงยหัวขึ้น ฉันก็สัมผัสได้ถึงเลือด เขาเหวี่ยงฉันออกไป ใบหน้าของเขาสะท้อนถึงความรังเกียจตนเอง

ฉันหายใจแรง ตาเบิกกว้างด้วยความตกใจและอารมณ์ที่ขัดแย้งกันมากมาย ขณะที่เขากำลังสัมผัสปากที่มีรอยฟกช้ำของฉัน โดยรู้ตัวว่าแขนของฉันจะมีรอยฟกช้ำดำเขียวขึ้น เนื่องจากเขาใช้มือที่แข็งกร้าวของเขากดลงบนแขนของฉันในลักษณะที่หยาบคายเช่นนั้น